Αποδιοργανωμένη από την πόλωση η Δημοκρατία μας υφίσταται ακραία φαινόμενα φίμωσης της πολυφωνίας. Το τοξικό κλίμα που καλλιεργείται – κυρίως με ευθύνη της κυβέρνησης – έχει δραματικές παρενέργειες στη ζωή του τόπου, στους θεσμούς, την οικονομία, την καθημερινότητα των πολιτών.
Η τρομοκρατική επίθεση στο ΣΚΑΪ δεν είναι τυχαία. Αποτελεί παρενέργεια της στοχοποίησης του σταθμού και των εργαζομένων του από την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου.
Η αντίδραση του πρωθυπουργού στα φαινόμενα που εκτρέφουν τρομοκρατικές ενέργειες ήρθε δυστυχώς πολύ αργά: «Είναι επίθεση δειλών και σκοτεινών δυνάμεων απέναντι στην ίδια τη δημοκρατία. Δεν πρόκειται, όμως, να πετύχουν το στόχο τους. Ούτε να τρομοκρατήσουν, ούτε να αποπροσανατολίσουν», δήλωσε ο κ. Τσίπρας.
Ο ίδιος όμως – επιτιθέμενος, ως μη όφειλε ως πρωθυπουργός, στον σταθμό που αποκάλυπτε το καλοκαίρι τις τραγικές αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς στο Μάτι – είχε δηλώσει:
«Ο ΣΚΑΪ απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι παραμένει πιστός στην παράδοση της υπονόμευσης και της προβικάτσιας». Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή του, κατήγγειλε τον σταθμό ότι «επιδίδεται σε ακατάσχετη προπαγάνδα, συκοφαντίες και ψεύδη εναντίον της κυβέρνησης».
Ήταν η επίσημη καθεστωτική αντίδραση στα ρεπορτάζ και την (σκληρή έστω) κριτική για εγκληματικές ευθύνες και παραλείψεις που άνοιξαν 100 τάφους αθώων πολιτών. Αν αυτό δεν αποτελεί ακραία στοχοποίηση, τι αποτελεί άραγε;
Οι σημερινές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως πρόδηλη υποκρισία. Ως εκδήλωση πολιτικής σκοπιμότητας.
Κατά μία τραγική σύμπτωση, μόλις χθες (Κυριακή 16/12) ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε καταγγείλει από τον ίδιο σταθμό (στην εκπομπή “Ακραίως” του Τάκη Χατζή) τη χυδαιότητα στην πολιτική, το διχαστικό λόγο, την επίθεση κατά προσώπων από το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου. Είπε συγκεκριμένα ο κ. Βενιζέλος: «Πιστεύουν στις ίδιες αξίες, γιατί οι αξίες τους είναι αυτές, είναι η χυδαιότητα στην πολιτική, ο διχαστικός λόγος, η επίθεση κατά προσώπων, ο ευτελισμός του δημοσίου λόγου. Αυτά είναι κοινές αξίες».
Το ότι ο τόπος χρειάζεται ηρεμία είναι αυτονόητο, τουλάχιστον σε όσους έχουν σώας τας φρένας. Οι τόνοι της αντιπαράθεσης πρέπει να πέσουν. Η ακραία πόλωση πρέπει να αποφευχθεί. Ο απλός πολίτης, που δίνει καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, το τελευταίο που χρειάζεται είναι κι άλλο δηλητήριο στη ζωή του.