Στο «Ημερολόγιο του Μόνκι» η Τζέιν Μπίρκιν καταγράφει προσωπικές, σχεδόν, απαγορευμένες λεπτομέρειες της ζωής της.
Δεν κρύβει ούτε τον αισθησιασμό της, ούτε τα πάθη της, ούτε τον έρωτά της για τον Σερζ Γκένσμπουργκ ούτε τις σεξουαλικές της εμμονές. Δεν κρύβει ούτε τις αδυναμίες και τα ελαττώματά της. Η μούσα μιας ολόκληρης εποχής, σήμερα, στα 71 της χρόνια, απλώς επιβεβαιώνει αυτό που υπήρξε από τα νιάτα της: Γυναίκα.
«Γράφω ημερολόγιο από τα έντεκά μου χρόνια. Απευθύνομαι στον Μόνκι, τον έμπιστό μου. Είναι μια λούτρινη μαϊμού που μου είχε κάνει δώρο ένας θείος μου. Την είχε κερδίσει στην τόμπολα… Κοιμάμαι πάντα μαζί με τον Μόνκι. Μαζί του μοιράστηκα τη μελαγχολία του εγκλεισμού μου, τη μοναξιά των νοσοκομείων και τη ζωή μου με τον Τζον, τον Σερζ, τον Ζακ. Αυτόπτης μάρτυρας κάθε χαράς και κάθε λύπης μου, είχε ένα μαγικό χάρισμα. Δεν έκανα κανένα ταξίδι χωρίς εκείνον. Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι στον Παράδεισο θα μας υποδεχτεί ο Μόνκι…».
«Θα παντρευτώ τον Τζον Μπάρυ, γράφει τον Αύγουστο του 1965. «Είναι συνθέτης. Εχει γράψει τη μουσική για όλες τις ταινίες του “Τζέιμς Μποντ” και για πολλές ακόμα». Συναντήθηκαν σ΄ένα κάλεσμα του Ρομάν Πολάνσκι τον Φεβρουάριο του ΄65. Εκεί ήταν 19 χρόνων κι εκείνος 31. Τον επόμενο χρόνο απέκτησε την πρώτη της κόρη, την Κέιτ (αυτοκτόνησε το 2013).
Και συνεχίζει στο ημερολόγιό της: «Λατρεύω τον Τζον. Γι΄αυτό και δυσκολεύομαι να του πω ότι έχει παντρευτεί μια γυναίκα που είναι εμμονική με το σεξ. Θα ήθελα να μην ξανασκεφτώ το σεξ, αλλά είμαι μόνον είκοσι χρόνων και κάνω σεξ δύο χρόνια, εκ των οποίων το ένα ήμουν έγκυος και ο Τζον δεν με άγγιζε καθόλου». Εκείνος την απατούσε, εκείνη τον ζήλευε.
Τον Ιανουάριο του 1968 η Τζέιν Μπίρκιν γνώρισε τον Σερζ Γκένσμπουργκ, στο δοκιμαστικό για την ταινία «Σλόγκαν». «Οταν ήρθε η σειρά μου να κατέβω τη σκάλα για να κάνω τη σκηνή με τον παρτενέρ μου, ο Σερζ με κοίταξε με ένα βλέμμα σαρκαστικό, περιφρονητικό, σαν να έλεγε “ποια είναι αυτή η αγγλιδούλα, με το γελοίο φορεματάκι της, που μιλάει οριακά τα γαλλικά και για να κλάψει στη σκηνή μπλέκει τα προσωπικά με τον ρόλο της; Αργότερα μου εκμυστηρεύθηκε ότι είχα κλάψει πολύ καλά σ΄εκείνη τη σκηνή… Τον θυμάμαι απόμακρο και ψυχρό, αλλά τελικά όχι και απολύτως αυστηρό, μια που είχε το δικαίωμα να βάλει βέτο στην επιλογή της παρτενέρ του. Και δεν το έκανε».
Τελικά πήρε τον ρόλο. Ηταν όμως Μάης, ο Μάης του ΄68 και δεν μπορούσε να πάει στο Παρίσι. Χρειάστηκε να περιμένει έναν μήνα περίπου, για να βρεθεί στα γυρίσματα του «Σλόγκαν». Οταν η ταινία ολοκληρώθηκε η ίδια κατάλαβε και έγραψε στο ημερολόγιό της: «Υπάρχει ένας άντρας που αγαπώ μέσα στην ταινία. Ονομάζεται Σερζ Γκέινσμπουργκ. Εχει μια αλλόκοτη μορφή, αλλά τον αγαπώ. Είναι διαφορετικός από ό,τι έχω γνωρίσει. Αλλά είναι γνήσιος, αληθινός».
Πήρε την Κέιτ, την κόρη της και εγκαταστάθηκε μαζί του στο Παρίσι. Εζησαν μαζί δώδεκα χρόνια. Το ζευγάρι του «Je t’aime, moi non plus», ήταν ένα από τα πιο ερωτικά ζευγάρια του καλλιτεχνικού κόσμου που ξεχείλιζε από σεξουαλικότητα. Από αυτόν τον έρωτα γεννήθηκε και η δεύτερη κόρη της, η Σαρλότ (η ηθοποιός Σαρλότ Γκένσμπουργκ)….
«Είναι γλυκός, στοργικός και δυνατός την ίδια στιγμή. Είναι αισθαντικός, συναισθηματικός και σεξουαλικά μοναδικός. Ωστόσο πσιτεύω ότι δεν είναι πολλά περισσότερα από ένας σέξυ άντρας. Είναι ευφυής, μοναδικός. Αν τον χάσω θα είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Δεν έχω νοιώσει ποτέ πιο πλήρης. Πρόκειται για έναν αληθινό έρωτα, που με κάνει να νοιώθω δυνατή. Οι δυο μας αλληλοσυμπληρωνόμαστε _ενώ με τον Τζον αλληλοκαταστρεφόμαστε…», γράφει τον Ιανουάριο του 1970.
Και συνεχίζει: «Λένε ότι τη στιγμή που πεθαίνεις ένα μόνο όνομα είναι χαραγμένο στην καρδούλα μας. Το όνομα του Τζον, σβήστηκε. Σκεπάστηκε από το απόλυτο της αγάπης μου για τον Σερζ. Είναι αδύνατον να αγαπήσω έτσι ξανά, να αγαπήσω διαφορετικά, να αγαπήσω με αυτή την τελειότητα… Προσεύχομαι για την αγάπη του».
Ανάμεσα στα πολλά περιστατικά για τα οποία γράφει, γραμμένα όλα στον χρόνο που συνέβαιναν, ξεχωρίζει, σχεδόν «σοκάρει» μια προσωπική της μαρτυρία: «Τρίτη 14 Αυγούστου 1973, την ώρα του τσαγιού: Συνέβη το γεγονός της χρονιάς. Ο Σερζ έκανε μπάνιο!».
«Μετά από τρεις μήνες ο Σερζ έκανε μπάνιο. Η τελευταία φορά ήταν στις 13 Μαιου. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι μπήκε στην μπανιέρα με όλη του την θέληση ούτε χωρίς μια κάποια αντίσταση. Αλλά μπήκε… Ο Σερζ πλενόταν τμηματικά, λίγο-λίγο, προτιμώντας να κάνει μπιντέ. Οχι, δεν μύριζε, ποτέ δεν μύριζε άσχημα. Οταν τον ρωτούσα πως τα καταφέρνει, μου απαντούσε: “Είναι καθαρό πνεύμα…”. Ούτε κυκλοφορούσε γυμνός μέσα στο σπίτι. Πάντα με την ρόμπα του…».
Το «Ημερολόγιο», που μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία, καλύπτει την περίοδο 1957-1982. Η συνέχεια θα συμπεριληφθεί στον επόμενο, δεύτερο τόμο. Αυτός ο πρώτος τόμος τελειώνει την εποχή που ζει ευτυχισμένη με τον (τρίτο της άντρα), τον Ζακ Ντουαλόν ενώ σύντομα θα αποκτήσει άλλη μια κόρη, την Λου. Είναι αυτή ακριβώς η εποχή που γράφει άλλο ένα γράμμα στον «πολυαγαπημένο» της Σερζ: «Από τα όνειρά μου, Σερζ, δεν έφυγες ποτέ. (…). Η αγάπη μου για σένα είναι παντοτινή». 
Πηγή: iefimerida