Ο Αλέξης Τσίπρας απασφάλισε τη χειροβομβίδα που κρατούσε από καιρό στα χέρια του και τώρα οδηγεί τη χώρα σε ένα επικίνδυνο ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά. Το δημοψήφισμα στο οποίο καλούμαστε να πάρουμε μέρος την ερχόμενη Κυριακή μοιάζει να είναι το “μεγάλο χαρτί” στις κρυφές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του. Την έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ και πιθανά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στη μικρή εικόνα του δράματος, οι πολίτες καλούνται να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν μια πρόταση των θεσμών, που προφανώς ειναι εξαιρετικά δυσάρεστη και απόλυτα μνημονιακής λογικής. Η κυβέρνηση μας ζητάει επιτακτικά να πούμε ένα “υπερήφανο όχι”, υπολογίζοντας στο θυμικό μας και την κακή εμπειρία μας από πολλά μέτρα της τελευταίας πενταετίας. Και το κάνει κραυγαλαία, ηγεμονικά, διχαστικά, επιχειρώντας να εκμηδενήσει με “ρετσέτες” και ρητορικούς προπηλακισμούς κάθε άλλη φωνή που “τολμά” να έχει διαφορετική άποψη. ´Οποιος είναι με τη θεωρία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πατριώτης. Οι απέναντι, στην καλύτερη περίπτωση καταγγέλονται ως άνθρωποι των δανειστών και στη χειρότερη … ως Γερμανοτσολιάδες. (Πρόκειται για μια μέθοδο που και ως προπαγάνδα και ως πολιτική εκκαθαρίσεων μεσουράνισε στις πιό σκοτεινές εποχές του κομμουνισμου).
Ωστόσο,ο θόρυβος της κομμουνιστο – εθνικολαϊκίστικης ρητορικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι αρκετός για να σκεπάσει κάποια ουσιώδη δεδομένα:
1. Μας καλούν να πούμε όχι στην πρόταση των δανειστών, αποκρύπτοντας μια αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε: η πρόταση αυτή δεν διαφέρει και πολύ από την πρόταση της κυβέρνησης, αυτήν που υπέγραψε φαρδιά πλατιά ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ένα φορομπηχτικό μνημόνιο με 8 δις βάρη, κυρίως στα μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα λαϊκά στρώματα. Δεν θα ήταν πιό έντιμο να κληθούμε να αποφανθούμε επί των κυβερνητικών προτάσεων;
2. Μας ονομάζουν “τελεσίγραφο” μια σκληρή πράγματι πρόταση των δανειστών, που τίθεται προς τελική διαπραγμάτευση στο ίδιο τραπέζι με μια εξίσου άθλια πρόταση της κυβέρνησης, που ούτε σχέση έχει με τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τις προγραμματικές δηλώσεις Τσίπρα – Καμμένου, ούτε με το περίφημο mail Χαρδούβελη που, μετά το mail Τσίπρα, μοιάζει πράγματι “παιδική χαρά”. Μας αποκρύπτουν επίσης οτι το “τελεσίγραφο” των δανειστών είναι ένα “non paper”, ένα διαπραγματευτικό χαρτι λίγο πριν κλείσουν οι συζητήσεις.
3. Και όταν το Eurogroup ( δηλαδη οι εκπρόσωποι 18 Ευρωπαϊκών εκλεγμένων κυβερνήσεων ) δηλώνει πως “η Ελληνική κυβέρνηση εγκατέλειψε ξαφνικά τις διαπραγματεύσεις” ανακοινώνοντας δημοψήφισμα, συνεπώς δεν υπάρχει τελική πρόταση των θεσμών στο τραπέζι, ο κ. Τσίπρας απαντά πως, παρ´ όλα αυτά το δημοψήφισμα θα γίνει”. Επί ποίου ερωτήματος; Τι ακριβώς θα κρίνουμε; Μια πρόταση που δεν υπάρχει πλέον; ´Η μήπως κρίνουμε, ως Κυριακάτικο πολιτικό ακτιβισμό, από τη μια τις προθέσεις των δανειστών και από την άλλη την πρόταση Τσίπρα – ή, εν πάσει περιπτώσει, κρίνουμε καθένας ότι θέλει;
4. Η κυβέρνηση δεν δίνει απάντηση και σε … μερικές λεπτομέρειες, κρίσιμες για να διαμορφώσουμε νηφάλια άποψη έως την άλλη Κυριακή: Αν το εκλογικό σώμα απορρίψει την πρότασή της και ψηφίσει “Ναί”, διατυπώνοντας έτσι με κατηγορηματικό τρόπο τη θέλησή του να μείνει στην Ευρωζώνη, τι πρόκειται να κάνει; Θα παραιτηθεί, αφού αποδοκιμάστηκε η επιλογή της; Θα παραμείνει στην εξουσία και θα επιστρέψει στις Βρυξέλλες, με την ουρά κάτω από τα σκέλια,για να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση; ´Εστω και αν ο πρόεδρος του Eurogroup δήλωσε πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο προσκρούει στην τρωθείσα αξιοπιστία της Αθήνας; Και αν ο κόσμος αποδεχτεί την κυβερνητική πρόταση και ψηφίσει “¨Οχι”, τι ακριβώς θα γίνει; Θα ξαναρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις “με νέα ισχυρή εντολή” με τους ίδιους “δολοφόνους”; Με τι προοπτική, με ποιές δικές μας θέσεις; Μήπως υπάρχει “plan B” ; Και ποιό είναι αυτό; ( Γιατί η γενικού χαρακτήρα απάντηση “θα δούμε” κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει πολύ πειστική… )
5. Επί του “λεπτού” ζητήματος της ρευστότητας , επίσης η κυβέρνηση δεν είναι διαφωτιστική. Ο πρωθυπουργός εγγυήθηκε ότι “έως την άλλη Κυριακή ” θα υπάρχουν λεφτά στα ΑΤΜ. Μετά; Τι θα γίνει μετά; Τί θα γίνει με την πραγματική οικονομία; Αυτά τα “περήφανα γηρατειά” για τα οποία “δίνει μάχες” η κυβέρνηση, πως θα πάρουν τις συντάξεις τους; Οι φίλοι της οι δημόσιοι υπάλληλοι από που θα πληρωθόυν; Τα νοσοκομεία πως θα κινηθούν: Το δημόσιο τι θα δώσει σε όσους χρωστάει; Οι τράπεζες που θα βρούν χρήματα:
Ωστόσο, πέρα από αυτή τη μικρή εικόνα, υπάρχει και η μεγάλη εικόνα: Είναι τόσο ανίκανοι ως κυβέρνηση και ως διαπραγματευτές που – αφού περιηγήθηκαν σε θεωρίες αλλαγής της Ευρώπης με αιχμή τον ΣΥΡΙΖΑ, σε πεποιθήσεις ότι τάχα οι εταίροι θα φοβηθούν μπρος στη νοπή εντολή του κ. Τσίπρα, σε τακτικές πολιτικών παιγνίων και δημιουργικής ασάφειας – μας έφεραν, στο παρά πέντε, χωρίς να έχουν κάτι σαφές και αποδεκτό στα χέρια τους, πέρα από το “μνημόνιο Τσιπρα”; ´Η μηπως δεν είναι τόσο ανερμάτιστοι όσο φαίνονται και όλη αυτή η ταλαιπωρία είναι ο απόλυτος τακτικισμός, η κατάληξη ενός σχεδίου “απεμπλοκής” της χώρας από την Ευρώπη των μονοπωλίων”; Μια εξαπάτηση του εκλογικού σώματος που τώρα καθίσταται και συναισθηματικός εκβιασμός; Ένα τελικά παλαιό ανεκπλήρωτο όνειρο της κομμουνιστικής αριστεράς ( από τα σπλάχνα της οποίας προέρχονται τα μισα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ) που ποτέ ο λαός δεν αποδέχτηκε…
Λέτε να είναι αυτό; Ένα σχέδιο που ακολουθήθηκε με ευλάβεια, μεθοδευμένα πισωγυρίσματα, διαπραγματευτικά τρικ, εξαπάτηση κορυφαίων συνομιλητών και του ίδιου του λαού´; Θυμάστε εκείνη την περίφημη δημόσια αποστροφή Βαρουφάκη σε Κρητικούς φίλους του , πριν δύο μήνες, εν μέσω διαπραγμάτευσης, ” να δούμε αν θα είστε μαζί μας και μετά τη ρήξη”; Τότε όλοι τη θεωρούςαμε μια ακόμα μπαρούφα του κυρίου υπουργου. Λέτε να ήταν απλώς μαρτυριάρης; Λέτε, λοιπόν, να ήταν όλα ένα καλά στημένο παιχνίδι ή έστω μια πορεία με πολλά εναλλακτικά ενδεχόμενα και κρυφές ατζέντες;
Όπως και να έχει το θέμα, οι μάσκες επεσαν. Και τώρα ο λαός καλειται ζαλισμένος να βγάλει τα κάρβουνα από τη φωτιά. Του λένε “ναι μεν εμείς κυβερνάμε, αλλά εσύ είσαι ο κυρίαρχος”. “Πάρε τον μουντζούρη και κοίταξε πως θα τη βγάλεις καθαρή”.
Αν πάμε τελικά σε δημοψήφισμα την ερχόμενη Κυριακή, το δίλημμα δεν μπορεί να τίθεται επί ανύπαρκτων πλέον διαπραγματευτικών επιλογών. Το πραγματικό δίλημμα είναι η επιλογή του πλαισίου εθνικής,ιστορικής, γεωπολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής αναφοράς μας. Από τη μία είναι η Ευρώπη. Από την άλλη το χάος. Και η περιπέτεια…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.7imeres.gr