Αυξάνεται η ένταση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Πεδίο διαφοροποίησης; Μα τι άλλο, οι απολύσεις και η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, aka “the hot potato”. Το ΠΑΣΟΚ έχει τις ενστάσεις του για τη διαδικασία της αξιολόγησης και αμφισβητεί τη σκοπιμότητα ολοκλήρωσης του προγράμματος απολύσεων, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντέδρασε, τονίζοντας πως “η χώρα θα πρέπει να είναι συνεπής στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει”. Δεν είναι όμως λίγο κυνικό το τόσο ενδιαφέρον εκατέρωθεν για το μέλλον των υπαλλήλων του δημοσίου όταν πάνω από 700.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν βρεθεί στην ανεργία από την αρχή της κρίσης; Τι χώρα είναι αυτή, στην οποία η αξιολόγηση, ένα στοιχειώδες εργαλείο για τη βελτίωση κάθε οργανισμού, αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση αναγκαίο κακό; Οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, στην τεράστια προσπάθειά τους να επιβιώσουν πολιτικά, έχουν κάνει κατά τη γνώμη μου ένα (ακόμα) έγκλημα: δεν έχουν “πάρει πάνω τους” καμία από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που μας έχει ζητηθεί να εφαρμόσουμε. Όλα έρχονται κατά παραγγελία της κακής τρόικας, “εμείς δεν τα θέλαμε, αλλά αναγκαστήκαμε”. Έτσι, στη χώρα του παραλόγου, δεν μπορούμε ούτε διεθνή best practices να δεχθούμε ως χρήσιμα. Έχω τέλος μια απορία. Ένας αξιόλογος εργαζόμενος στο δημόσιο (δεν έχω αμφιβολία πως υπάρχουν τέτοιοι πολλοί) δεν θα έπρεπε να θέλει την αξιολόγηση; Δεν θα ήταν μια ευκαιρία για να λάμψει, να αναβαθμιστούν οι υπευθυνότητες του, να προαχθεί; Δεν νιώθει θυμό όταν τον βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με τους διεφθαρμένους και τους τεμπέληδες; Και τι αλληλεγγύη μπορεί να νιώθει αυτός, για εκείνους που θέλουν απλά να διατηρήσουν τη βολή τους; Τώρα θα μου πείτε, υπάρχει αξιολόγηση και “αξιολόγηση”. Μήπως η χρήση ενός διεθνούς οργανισμού με πολυετή εμπειρία στο χώρο, απελευθερωμένου από τα κομματικά συμφέροντα, θα έδινε πιο μεγάλη σιγουριά στους (αξιόλογους) εργαζόμενους που τίθενται υπό αξιολόγηση;
