Ποιος διαφυλάσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια ευνομούμενη κοινωνία - Οι αντιδράσεις στην «υπόθεση Κουφοντίνα» & ο ρόλος των φανατικών

του Θοδωρή Καλούδη 

Όσα παρακολουθώ αυτές τις ημέρες με τις αντιδράσεις «αλληλέγγυων», «αναρχικών», «αναρχοαυτόνομων» και (μικρής ελπίζω) μερίδας «Συριζαίων» στην «υπόθεση Κουφοντίνα», με οδηγούν σε κάποιες σκέψεις:

Ένα μικρό, αλλά θορυβώδες, τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας πάσχει από το σύνδρομο του φανατισμού. Είναι συνήθως άνθρωποι φανατικοί από ηλιθιότητα, αν δεν είναι ηλίθιοι από φανατισμό.

Διαφορετικά δεν εξηγείται η τύφλωση τους απέναντι στο προφανές, ούτε η επιθετικότητα τους απέναντι στην κανονικότητα της συγκροτημένης δημοκρατίας, της νομικής τάξης που διαφοροποιεί τους πολίτες από την αγέλη.

Ο φανατικός είναι ο ορισμός του ακραίου. Υπερασπίζεται με μονομανία, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, συχνά με επιθετικότητα, την υπόθεση που υπηρετεί. Θεωρεί ότι είναι «μάρτυρας» σε έναν αγώνα, ο οποίος τον παρασύρει ακόμα και στη βαρβαρότητα. Οι «αλήθειες» και οι «ευαισθησίες» της ιδεολογίας που υπηρετεί πνίγονται στην παραβατική, την επιζήμια δράση του.

Και για να έρθουμε στην «υπόθεση Κουφοντίνα»: Τα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό πολιτισμό είναι ιερά. Η ανθρώπινη ζωή η μεγαλύτερη αξία. Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Ακόμα και όταν πρόκειται για ένα κατά συρροή δολοφόνο. Γι’ αυτό υπάρχει η δικαιοσύνη να διαφυλάξει το «δίκιο» και τη ζωή του καθένα με την ανεξάρτητη κρίση της.

Η δικαιοσύνη έχει την αρμοδιότητα. Όχι ο ίδιος ο δολοφόνος.