Η οικουμενική Ρούλα της Βουλής και η εθνική ομοψυχία - Πού οφείλεται η διάθεση συνεννόησης των κομμάτων

της Έλλης Τριανταφύλλου

«Εχεις ζήσει πιο ήσυχο προϋπολογισμό;» , με ρώτησε, βράδυ Τετάρτης, η Ρούλα, η πιο εμβληματική και συνάμα διαχρονική και διακομματική παρουσία του καφενείου της Βουλής.

Παρότι η επί σειρά ετών εργαζόμενη στη Βουλή εννοούσε ότι η παρουσία επισκεπτών στο κοινοβούλιο ήταν ασυνήθιστα χαμηλή σε σχέση με παλαιότερες χρονιές, κυρίως μέχρι τα πιο πρόσφατα έτη, η αλήθεια είναι ότι αυτή «η μάχη των μαχών» ήταν διαφορετική από πολλές προηγούμενες. Τουλάχιστον από αυτές που προηγήθηκαν στα σκληρά πολιτικά χρόνια των μνημονίων.

Όχι ότι δεν υπήρξαν διαξιφισμοί, κορώνες και αγώνας των πολιτικών αρχηγών να κατισχύσουν στο πεδίο των εντυπώσεων. Προφανώς υπήρξαν. Και αντιπαραθέσεις ουσίας στα ζητήματα της οικονομίας υπήρξαν και μάλιστα σφοδρότατες.

Η διαφορά έγκειται στο ότι διαφάνηκε μια αμυδρή, έστω, διάθεση συνεννόησης, τουλάχιστον στα μεγάλα και κρίσιμα, όπως στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Εκεί που τα κόμματα συνήθιζαν -κάποτε- ν ‘ αφήνουν στην άκρη τις διαφορές τους, ακόμη κι αν ήταν αβυσσαλέες.

Η επιλογή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να προσυπογράψει την προσέγγιση του Αλέξη Τσίπρα περί την ανάγκη εθνικής ενότητας όταν στο επίκεντρο βρίσκονται ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, αλλά και οι τόνοι που νωρίτερα υιοθέτησε ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης κατά τις αναφορές του στα παραπάνω θέματα, δημιουργούν, ψήγματα αισιοδοξίας ότι οι κομματικές επιταγές μπορούν (πρέπει ) να ακυρώνονται μπροστά στις μεγάλες εθνικές προκλήσεις και κινδύνους.Ένα δεύτερο στοιχείο αισιοδοξίας προκαλεί το γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα – και δεν ήταν λίγοι – οι ομιλητές όλων των κομμάτων τοποθετήθηκαν επί της ουσίας, δηλαδή, γύρω από την οικονομία που ήταν και το κυρίαρχο ζητούμενο της συνεδρίασης της Ολομέλειας.

Μακάρι αυτό να είναι το πρώτο εμφατικό δείγμα ότι ωριμάζουμε ως χώρα.Ακόμα, όμως, κι αν και όλο αυτό το σκηνικό υπηρετούσε απλά επικοινωνιακές ανάγκες, και πάλι καλοδεχούμενο είναι, γιατί τότε σημαίνει ότι ωριμάζει τουλάχιστον η κοινωνία, η οποία εκπέμπει το τέμπο στους πολιτικούς. Εκτός κι αν υποδηλώνει την αγωνία του πολιτικού κόσμου για τις εξελίξεις στο εγγύς μέλλον με την Τουρκία. Αν ισχύει αυτό, τότε λίγο, και σε λίγα, ομονόησαν.