Στις ΗΠΑ οι πολιτικές δωρεές σε κόμματα και υποψήφιους κομμάτων αποτελούν καταγεγραμμένο αρχείο, είναι μέρος του δημόσιου πολιτικού διαλόγου. Ο πολίτης / ψηφοφόρος μπορεί, με μία γρήγορη έρευνα στο internet να βρει ποια εταιρεία και ποιος επιχειρηματίας έχει συνεισφέρει σε ποιο πολιτικό κόμμα και στην καμπάνια ή την εν γένει οικονομική στήριξη ενός πολιτικού. Φυσικά, ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν δέχεται προσωπικά δώρα μεγάλης αξίας.
Οι μεγάλες δωρεές στην Αμερική, γίνονται συνήθως μέσο των super PACs (Political Action Comities). Ο δωρητής, δίνει το ποσό που επιθυμεί σε μία Επιτροπή Πολιτικής Δράσης λοιπόν – η οποία υπηρετεί συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό (πχ να εκλέξει συγκεκριμένους υποψήφιους ενός κόμματος για το Κογκρέσο) και τα χρήματα αυτά χρησιμοποιούνται για αυτό ακριβώς το σκοπό. Το όνομα της εταιρείας ή του ιδιώτη που έκανε την προσφορά είναι γνωστό και καταγεγραμμένο.
Για το 2018, αυτοί που δώρισαν τα περισσότερα χρήματα για τέτοιους ή παρόμοιους πολιτικούς σκοπούς, είναι οι Warren Buffett (Berkshire Hathaway), Bill & Melinda Gates (Microsoft), Michael Bloomberg (Bloomberg), Walton Family (Walmart), George Soros (Soros Foundations), Mark Zuckerberg & Priscilla Chan (Facebook), Gordon & Betty Moore (Intel Corporation), James & Marilyn Simons (Renaissance Technologies LLC).
Με αυτόν τον τρόπο, ο ενημερωμένος ψηφοφόρος γνωρίζει όταν πάει στην κάλπη, ότι ψηφίζοντας το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, στηρίζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και συγκεκριμένα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Καμία διαπλοκή, τίποτα κρυφό, κανένα μυστικό, καμία περίεργη συνάντηση που πρέπει να μην γίνει γνωστή, όλα μέρος της δημόσιας σφαίρας.
Όταν λοιπόν στην Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός και το κόμμα στο οποίο ανήκει δέχεται την στήριξη και συμπαράσταση συγκεκριμένων οικονομικών δυνάμεων, γιατί πρέπει να υπάρχει πρόβλημα; Το πρόβλημα φαίνεται να δημιουργείται, γιατί όλα γίνονται στα κρυφά και με αυτόν τον τρόπο δίνεται χώρος στο κουτσομπολιό και τις υποθέσεις. Η λύση λοιπόν είναι απλή. Ακολουθώντας το μοντέλο των ΗΠΑ, όλες οι δωρεές, είτε χρηματικές είτε σε είδος, προς πολιτικά κόμματα, υποψήφιους κομμάτων, βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς, καταγράφονται και είναι στη διάθεση του πολίτη.
Το αν ο «Ριζοσπαστικός Αριστερός και προστάτης των αδύναμων Πρωθυπουργός» της χώρας αποφασίζει να κάνει οικογενειακές διακοπές – προσωπική δωρεά τουλάχιστον 100.000 ευρώ – για μία εβδομάδα στα Επτάνησα, με ένα super yacht 38 μέτρων με το όνομα ΟΔΥΣΣΕΙΑ και με αυτό το super yacht να πάει και προς την ΙΘΑΚΗ για να ανακοινώσει ύστερα, θριαμβευτικά το «τέλος των Μνημονίων» στην Ελλάδα του 2018 (!!), είναι δικό του θέμα, του κόμματος που τον στηρίζει και των ψηφοφόρων του. Εάν είναι πολιτικά αποδεκτό από όλους αυτούς, δεν τίθεται θέμα ηθικής σε αυτό το σημείο. Αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Όπως έγραφε εξάλλου και ο Robert Penn Warren στο αριστουργηματικό, βραβευμένο με Pulitzer βιβλίο του το 1947, Όλοι οι Άνθρωποι του Βασιλιά, “Αυτό που δεν γνωρίζεις, δεν μπορεί να σε πειράξει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι αληθινό. Σε ένα βιβλίο που είχα όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, αυτό το ονόμαζαν Ιδεαλισμό.”
Αρκετά πρόσφατα στην Ιταλία, ο Πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κάπως έτσι πέρναγε τις καλοκαιρινές διακοπές του και δεν το έκρυβε κίολας. Γιατί να το κρύψει; Χρησιμοποιούσε το δικό του super yacht, δεν είχε ανάγκη να του το προσφέρει κάποιος, ούτε ήταν ενάντια στις υποτιθέμενες ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Συμπερασματικά, αν πρέπει να έχουμε και στην Ελλάδα έναν Πρωθυπουργό ο οποίος θα κάνει τις οικογενειακές του διακοπές με αυτόν τον τρόπο, ας προτιμήσουμε κάποιον ο οποίος το έχει κάνει και στο παρελθόν και το έχει κερδίσει από τη δουλεία του, την οικογένειά του ή έστω το φιλικό του περιβάλλον, χωρίς να πρέπει να έχει γίνει πρώτα Πρωθυπουργός για να το κάνει, ούτε να χρειάζεται να κρύβεται.
* Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από έναν άλλον, πολύ πιο ενδιαφέρων Οδύσσέα, αυτόν του James Joyce.