Πολυτεχνείο: Γιατί κάποιοι λίγοι νοιώθουν υπερήφανοι (Σημειώσεις για τους νέους)
Τόσα χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο μοιάζει μακρινό και λίγο ρομαντικό αφήγημα μιας γενιάς φοιτητών που δικαιούται να είναι περήφανη για την ανυποχώρητη στάση της απέναντι στη δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Στο ζοφερό κλίμα της χούντας, σε συνθήκες στρατιωτικού νόμου, με κομμένο το νήμα των δημοκρατικών αγώνων από τα τανκς , με τους πρωταγωνιστές των λαϊκών κινητoποιήσεων και του φοιτητικού κινήματος στις φυλακές και τις εξορίες, κάποιοι «πιτσιρικάδες» υφαίνουν στην καταχνιά το νήμα μιας αυτονόητης γι’ αυτούς αντίστασης.
Δεν έχουν εμπειρία συνωμοτικών διαδικασιών, δεν έχουν «καθοδηγητές», δεν είναι «οργανωμένοι». Απλώς έχουν συνείδηση του αντικανονικού, της βίαιης διακοπής των δημοκρατικών εξελίξεων. Και μια αίσθηση ντροπής για τη βία που ασκεί στην ελευθερία ο σιδηρόφρακτος σκοταδισμός.
Ψάχνονται στο σκοτάδι, βρίσκονται στα φοιτητικά στέκια, κοιτιούνται στα μάτια, αφουγκράζονται σκέψεις και προθέσεις. Και ξεκινούν. Φοιτητές και φοιτήτριες, στα 19, στα 20 στα 21 χρόνια τους, αφήνουν την ανεμελιά της νιότης και μπαίνουν στα δύσκολα. Οι δέκα γίνονται εκατό. Και μετά χίλιοι. Έπειτα, πολλοί περισσότεροι. Οι φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα πιάνουν δουλειά. Συγκροτούν ένα αυθόρμητο, ακηδεμόνευτο, αγωνιστικό, δημοκρατικό, αντιδικτατορικό κίνημα απέναντι σε ένα ανελεύθερο και γελοίο στρατιωτικό καθεστώς.
Έτσι, περνώντας από τις ιστορικές καταλήψεις της Νομικής, φτάσαμε στο Πολυτεχνείο. Την κορύφωση του αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος.Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.
Με το κράτος και το παρακράτος σε βίαιη κατασταλτική δράση.Με στρατεύσεις, φυλακίσεις και βασανισμούς στο κολαστήριο της ΕΣΑ και την Ασφάλεια. Με το καθηγητικό και πνευματικό κατεστημένο -μετρημένες στα δάκτυλα οι φωτεινές εξαιρέσεις – να λουφάζει στη μακαριότητα του συμβιβασμού του. Το πολιτικό σύστημα σε διάλυση. Τους λίγους πολιτικούς που τίμησαν τον όρκο τους στα ξερονήσια. «Εθνάρχες» βυθισμένους στη σιγουριά της σιωπής τους. Τον κόσμο φοβισμένο. Και το φοιτητικό κίνημα στην απόλυτη μοναξιά του. Οι «πιτσιρικάδες» και η χούντα. «Αυτοί» και απέναντί τους η προσωπική μας αξιοπρέπεια. Εμείς και τα τανκς.
Έτσι φτάσαμε στο Πολυτεχνείο. Εκεί που το Φοιτητικό Κίνημα γίνεται ένα μαρτυρικό κίνημα. Γιατί θρηνεί νεκρούς.
Αυτή είναι, με δυό λόγια, η μικρή ιστορία μιας γενιάς φοιτητών που νοιώθει υπερήφανη κόντρα στις συκοφαντίες των απόντων. Και νοιώθει πικρά υπερήφανη. Γιατί αναγκάστηκε να σηκώσει μόνη της ένα μεγάλο, δυσανάλογο με τις δυνάμεις της, βάρος. Για να σώσει την τιμή της Δημοκρατίας.
πηγή: www.economico.gr