Τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Αλ. Τσίπρας αρνήθηκε να βάλει θέμα εξόδου της χώρας από το ευρώ γιατί δεν ήθελε να γίνει ανόητος ή προδότης, όπως ανέφερε στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.», και αποδέχθηκε τον σκληρό συμβιβασμό με τους δανειστές, ο Β. Σόιμπλε φέρεται να είπε, σύμφωνα με όσα μετέδωσαν καλά δικτυωμένα στις γερμανικές πολιτικές ελίτ μέσα ενημέρωσης, ότι «η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά αυτή την επιλογή της».
Το εννοούσε. Το υπηρετεί στην πράξη με φανατισμό. Από τότε θέτει συνεχώς, ακόμη και με ασήμαντες αφορμές, εμπόδια.
Αλλοτε κατασκευάζει τεχνικές λεπτομέρειες για να καθυστερήσει την εκταμίευση της δόσης, άλλοτε μπλοκάρει την υλοποίηση των συμφωνηθέντων για το χρέος επικαλούμενος την απόφαση της κυβέρνησης για το βοήθημα στους συνταξιούχους, άλλοτε θυμάται περσινά ξινά σταφύλια υποστηρίζοντας πως υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης και σε σταθερή βάση κραδαίνει το φόβητρο του ΔΝΤ προκειμένου να συνετίσει την Ελλάδα, γιατί όπως έχει δηλώσει, «ζει πάνω από τις δυνάμεις της και πολύ καλύτερα από τους γείτονές της».
Με λίγα λόγια, μας κάνει τον βίο αβίωτο. Η επιδίωξή του είναι να μας πετάξει από το ευρώ.
Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει με απόφαση των οργάνων (δεν προβλέπεται) και επειδή δεν θέλει να κατηγορηθεί ότι με ευθύνη του αρχίζει το ξήλωμα της ευρωζώνης, καλλιεργεί συστηματικά ασφυκτικό κλίμα ώστε να μας εξαναγκάσει να φύγουμε μόνοι μας.
Φορτώνει διαρκώς τη διαπραγμάτευση με νέα προαπαιτούμενα, ερμηνεύει τις συμφωνίες κατά πώς τον συμφέρουν, δεν έχει βγει από το στόμα του μια καλή κουβέντα για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας (το πιθανότερο είναι ότι δυσφορεί), απαιτεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να διακόψει το πρόγραμμα χαλάρωσης στο οποίο προσδοκά να ενταχθεί και η ελληνική κυβέρνηση και απορρίπτει μετά βδελυγμίας όλες τις προτάσεις -ακόμη κι αυτές που κατατίθενται από αρμόδιους φορείς, όπως είναι η Κομισιόν και ο ESM- που θα μπορούσαν εμμέσως και σε βάθος χρόνου να βοηθήσουν την Ελλάδα να πάρει μια ανάσα (π.χ. το ευρωομόλογο, η δημιουργία ευρωπαϊκής κακής τράπεζας για τα «κόκκινα» δάνεια).
Πιστεύει ότι καμία κυβέρνηση όσο διαθέσιμη για υποχωρήσεις κι αν εμφανίζεται και κανένας λαός όσο φοβισμένος κι αν είναι, δεν μπορούν να αντέξουν τους αλλεπάλληλους εξευτελισμούς που ο ίδιος οργανώνει και κάποια στιγμή θα αντιδράσουν λέγοντάς του αυτό που επιθυμεί να ακούσει: «Αϊ σιχτίρ επιτέλους με το ευρώ σας».
Και τότε σε μια εκδήλωση ευαισθησίας θα προσφερθεί να μας βοηθήσει με νέο δάνειο και στήνοντας αερογέφυρες για τη μεταφορά τροφίμων και φαρμάκων ώστε να ξεπεράσουμε τους πρώτους δύσκολους μήνες.
Ξέρουμε όμως πως οι γραφειοκράτες και οι λακέδες του νεοφιλελευθερισμού έχουν τόση σχέση με την ευαισθησία όση σχέση έχουν «τα γουρούνια με τα μαργαριτάρια» (Τζούλιαν Μπαρνς).
Ανάγωγα
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει ανοίξει η συζήτηση για το ενδεχόμενο να φύγουν από το ευρώ η Ιταλία και η Γαλλία και εμείς εδώ σκούζουμε όταν κάποιος βουλευτής τολμήσει να πει κάτι για το εθνικό νόμισμα. Η πίστα της αντιπαράθεσης έχει αλλάξει στην Ευρώπη και το ελληνικό πολιτικό σύστημα επιμένει να παίζει αλλού.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο efsyn.gr
