Μια τέτοια μέρα- πριν 21 χρόνια- με την κρίση των Ιμίων η ελληνική κυβέρνηση του Κ Σημίτη «υπέγραψε» ένα γραμμάτιο για να αγοράσει χρόνο και να αποφύγει μια ελληνοτουρκική σύγκρουση. Όπως όλα τα χρέη έτσι κι αυτό το γραμμάτιο κάποια στιγμή εμφανίζονται στο ταμείο για εξόφληση.
Για να δούμε και κυρίως για να αντιληφθούμε το μέγεθος και το «βάθος» του «χρέους» που αναλήφθηκε από την τότε κυβέρνηση, καλό θα είναι να πάμε λίγα χρόνια πιο πίσω – για την ακρίβεια μια πενταετία–απ την εκδήλωση της κρίσης. Τότε, στις 17 Οκτώβρη του 1991 ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Μάικλ Σωτήρχος σε απόρρητη αναφορά του από την πρεσβεία στην Αθήνα προς το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών έγραφε, ή μάλλον προέβλεπε:
«Είναι σημαντικό να θυμάται κανείς ότι ένα οικονομικό θέμα- το πετρέλαιο της θάλασσας του Αιγαίου- παραμένει μεταξύ των πλέον πιθανών λόγων (ελληνοτουρκικής) ανάφλεξης στα επόμενα τρία με πέντε χρόνια».
Όπως αποδείχτηκε ακριβώς πέντε χρόνια αργότερα, ξημερώνοντας 31 Ιανουαρίου του 1996 ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα «μάντεψε» επ ακριβώς τις εξελίξεις: Η Τουρκία αμφισβήτησε έμπρακτα την κυριαρχία ελληνικού εδάφους (τα Ιμια), η κυβέρνηση Σημίτη διαπραγματεύτηκε κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και οι Αμερικανοί ανέλαβαν έκτοτε (και θεσμικά) την «ευθύνη» της διαμεσολάβησης έτσι ώστε οι δύο χώρες (υποτελείς τους στο ΝΑΤΟ) να αποδεχτούν μια γκρίζα ζώνη στο Αιγαίο η οποία ωστόσο δεν θα εμπόδιζε την εύρυθμη λειτουργία της συμμαχίας, αντίθετα θα την ενίσχυε…
Καθ ότι όλοι μας και κυρίως το πολιτικό σύστημα της χώρας έχουμε την τάση να αποστρέφουμε την προσοχή μας από δυσάρεστες καταστάσεις και αναμνήσεις είναι απαραίτητο σήμερα να θυμηθούμε τι ακριβώς έγινε τότε. Αν θυμηθούμε θα καταλάβουμε γιατί σήμερα η υπόθεση των Ιμίων επιστρέφει ως γραμμάτιο προς εξαργύρωση.
Τότε, τον Γενάρη του 1996, η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε να διαπραγματευτεί με την Τουρκία και υπό αμερικανική υψηλή εποπτεία τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα όχι μόνο επί των Ιμίων, αλλά επί δεκάδων νησιών, βράχων και βραχονησίδων του Αιγαίου.
Με αυτήν την επιλογή η κυβέρνηση Σημίτη αγόρασε χρόνο, έκρυψε το πρόβλημα κάτω από το χαλί της «ανάπτυξης» του εκσυγχρονισμού, των ολυμπιακών αγώνων και των μιζοφόρων εξοπλιστικών προγραμμάτων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ισχυρής Ελλάδας.
Σήμερα και όσο γίνεται πια ξεκάθαρο ότι η χώρα είναι γυμνή από δυνατότητες και έρμαιο στα χέρια εταίρων συμμάχων αλλά κατά κύριο λόγο πιστωτών, τα γραμμάτια του παρελθόντος- όπως αυτό τη κρίσης των Ιμίων- εμφανίζονται προς εξόφληση.
Σήμερα, 21 χρόνια μετά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί ακόμα να κατανοήσει ότι όλα αυτά τα χρόνια η σιωπή του δεν εξαφάνισε το μείζον ελληνοτουρκικό πρόβλημα αλλά, αντίθετα το βοήθησε να γίνει τεράστιο. Σήμερα η κοινή γνώμη στην Τουρκία είναι πεισμένη ότι η Ελλάδα παράνομα κατέχει μια σειρά από «τουρκικά» νησιά ανάμεσα στα οποία είναι οι Αρκοί, η Ψέριμος, η Φούρνοι, οι Οινούσες, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι, το Γυαλί…
Την ίδια στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη, βυθισμένη στο άλυτο πρόβλημα της οικονομικής επιβίωσης παρακολουθεί με απάθεια τις κλιμακούμενες τουρκικές απειλές ενώ οι πολιτικές δυνάμεις ακόμα και σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν το αυτονόητο: κανείς, καμία συμμαχία και κανένας εταίρος δεν πρόκειται να υπερασπιστεί αυτό που η ίδια η χώρα δεν έχει τις δυνάμεις να κάνει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο topontiki.gr
