Η πεποίθηση που εξέφρασε ο πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του στο Πρακτορείο Reuters, ότι «μπορεί να υπάρξει θετική ανάπτυξη φέτος και μερική επιστροφή στις αγορές ομολόγων το 2017» αντιμετωπίζεται με δυσπιστία τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από ανεξάρτητους οικονομολόγους.
Ήδη η έκρηξη ανάπτυξης που είχε προαναγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας πριν πέντε μήνες όχι μόνο δεν φάνηκε στον ορίζοντα αλλά, αντίθετα, εντείνονται τα φαινόμενα φτωχοποίησης ευρύτατων τμημάτων της κοινωνίας. Όπως επίσης σοβαρά είναι τα σημάδια απενεργοποίησης των μικρομεσαίων επιχειρηματιών – που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομικής δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα – υπό το βάρος της δραματικής πτώσης του κύκλου εργασιών τους και των ογκούμενων υποχρεώσεών τους προς το δημόσιο.
Όχι μόνο δεν φαίνεται στον ορίζοντα σοβαρή οικονομική ανάπτυξη, αλλά στο σημερινό απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο εκατομυρίων Ελλήνων, η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη να αντιδράσει με αποτελεσματικότητα. Άγεται από την ανάγκη να μπαλώνει τις δημοσιονομικές ανάγκες με τις ευρωπαϊκές χρηματοροές υφιστάμενη το κόστος των «προαπαιτούμενων». Έτσι, προκειμένου να έχει τις απαραίτητες ανάσες χρηματοδότησης, σύρεται όπως – όπως στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, υιοθετώντας ακόμα και μέτρα που καμμία «μνημονιακή» κυβέρνηση του παρελθόντος δεν θα τολμούσε να υπογράψει (όπως λ.χ. η ενεχειρίαση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια).
Παράλληλα, στις απαιτήσεις της εφαρμοσμένης οικονομίας απαντά με αμήχανους βερμπαλισμούς ιδεοληπτικού χαρακτήρα, αντί να φροντίζει να στρωθεί στη δουλειά και να οργανώσει τη δράση της σε αποτελεσματικές πολιτικές αναθέρμανσης της παραγωγικής μηχανής με στόχο την ανάπτυξη και την καταπολέμιση της ανεργίας. Ακόμα και τις, έτοιμες από το παρελθόν, μεγάλες επενδύσεις πνοής που υπογράφει ο πρωθυπουργός, όπως το Ελληνικό, οι ίδιοι οι υπουργοί του τις ναρκοθετούν, αφού δηλώνουν στη Βουλή ότι τις θεωρούν «ήττα στην πορεία προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό»…
Με το μισό υπουργικό να πλαντάζει (υποκριτικά;) στο κλάμα όταν το Μαξίμου αποφασίζει ρεαλιστικές νομοθετικές παρεμβάσεις, η κυβέρνηση δίνει την εικόνα του λύκου που αναγκάζεται να φυλάει τα πρόβατα… ενώ θα τα προτιμούσε ως κύριο πιάτο στο μεγάλο φαγοπότι του «σοσιαλιστικού» κρατισμού.
Και βέβαια οι ατέλειωτοι φόροι, που λειτουργούν ως δρεπανηφόρο άρμα σε όσους πολίτες εργάζονται ή επιχειρούν σε αυτόν τον τόπο. Πως φαντάζεται ο πρωθυπουργός ότι θα έρθει η ανάπτυξη με τέτοια «θανατηφόρα» φορολογία;
Σε όλο τον κόσμο η προσπάθεια για οικονομική ανάπτυξη χρησιμοποιεί σταβασικά εργαλεία της και τη μείωση της φορολογίας, τόσο στους εργαζόμενους και την επιχειρηματικότητα όσο και στην προσέλκυση επενδύσεων. Για παράδειγμα: το 2015 η Αυστρία, το Βέλγιο και η Ολλανδία μείωσαν τη φορολογία των εργαζομένων. Στη Νορβηγία και την Ιαπωνία υιοθετήθηκαν πολιτικές ενίσχυσης του επενδυτικού κλίματος μέσω της μείωσης του φόρου των επιχειρήσεων. ΣτηνΙσπανία εξελίσσεται μια φορολογική μεταρρύθμιση που στοχεύει στην αναθέρμανση της οικονομίας μέσω της μείωσης της φορολογίας των εργαζομένων και των επιχειρήσεων.
Θα μου πείτε: «Ναι, αλλά αυτές οι χώρες δεν έχουν στόχο το δημοκρατικό σοσιαλισμό…»
Τι να σας πω; Μπορεί να έχετε δίκιο. Άλλωστε οι λαοί αποφασίζουν την πορεία τους…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.newpost.gr