Ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στη «Real News» είπε ότι «δεν διεκδικούμε απλά, απαιτούμε συγκεκριμένα μέτρα που θα καθιστούν το χρέος βιώσιμο, και αυτό προφανώς θα έχει συνακόλουθο τη μείωση των πλεονασμάτων μετά το 2018».
Η χρήση της λέξης «απαιτώ» αντί των μετριοπαθέστερων «ζητώ», «θέλω» και «επιδιώκω», αν βεβαίως πρόκειται για συνειδητή επιλογή και όχι για τον συνήθη ρητορικό στόμφο των πολιτικών, έχει τη σημασία της.
Ιδιαίτερα αν βγαίνει από το στόμα ενός πρωθυπουργού, ο οποίος γνωρίζει πια πόσο μετράνε οι συσχετισμοί.
Τρεις εκδοχές: Είτε ο Αλ. Τσίπρας είναι σίγουρος ότι θα πετύχει τον στόχο του γιατί ο αντίπαλος είναι εξουθενωμένος από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και είναι έτοιμος να δεχτεί εκπτώσεις, είτε έχει εξασφαλίσει ισχυρούς συμμάχους που του έχουν υποσχεθεί πως θα βάλουν πλάτη, είτε ετοιμάζεται για μετωπική σύγκρουση και ηρωική έξοδο.
Ποια είναι τα δεδομένα σήμερα;
- Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος -πολιτικός ή οικονομολόγος- που να πιστεύει ότι τα πλεονάσματα που προβλέπει η συμφωνία Ιουλίου-Αυγούστου 2015 για μετά το 2018 είναι δυνατόν να πιαστούν. Ούτε το ΔΝΤ, το οποίο έχει έναν νοσηρό έρωτα με τους αριθμούς (παρά τις αλλεπάλληλες αστοχίες του), εκτιμά ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
- Εξαίρεση αποτελούν οι γερμανικές ελίτ. Γι’ αυτές δεν υπάρχει θέμα επανεξέτασης επειδή η κεντρική ανάλυσή τους είναι ότι «το σχέδιο είναι καλό, αλλά κολλάει στην εφαρμογή με ευθύνη αυτών που έχουν αναλάβει να το εκτελέσουν». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Μοσκοβισί, αλλά ας δεχτούμε ότι αυτός το κάνει εξ υποχρεώσεως για να μη δοθεί η ευκαιρία στην ελληνική κυβέρνηση να χαλαρώσει.
- Στη Γερμανία, στη χώρα δηλαδή που δίνει τον τόνο στα ευρωπαϊκά πράγματα, θα γίνουν εκλογές το 2017 και οτιδήποτε μπορεί να θίξει την κανονικότητα εισπράττεται από την Καγκελαρία ως μεγάλη απειλή. Η Ανγκελα Μέρκελ δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα είναι ξανά υποψήφια και δεν θέλει να ξεκινήσει τέτοια συζήτηση τώρα γιατί μπορεί να βλάψει και την ίδια και το κόμμα της.
- Ωστόσο, παρά τα όσα διακινούνται από το Βερολίνο και τους συμμάχους του, η ιερότητα των κανόνων και των συμφωνιών έχει παραβιαστεί αρκετές φορές. Συνεπώς, υπάρχουν προηγούμενα. Για παράδειγμα: Ούτε η Γαλλία τιμωρήθηκε για το έλλειμμά της ούτε η Ιταλία για το χρέος της ούτε η Ισπανία και η Πορτογαλία για τα ελλείμματά τους ούτε οι μισές χώρες της Ε.Ε. υπέστησαν συνέπειες για την άρνησή τους να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις που έχουν ληφθεί για το προσφυγικό, ενώ ουδείς έχει διανοηθεί να θέσει θέμα για το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας.
- Η κινητικότητα που παρατηρείται στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας και οι προσπάθειες του Τσίπρα να συγκροτηθεί ένα μέτωπο των χώρων του Νότου ώστε να πάμε σε αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας δημιουργούν κάποιες ελπίδες (αμυδρές πάντως, λόγω του ενδοτικού παρελθόντος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας) ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
■ Στη σύνοδο στην Μπρατισλάβα σε λίγες μέρες και στις συζητήσεις που θα ξεκινήσουν στην Αθήνα για τη δεύτερη φάση της αξιολόγησης θα φανεί αν το «απαιτούμε» του Τσίπρα πατάει κάπου ή αν έχουμε να κάνουμε με ένα βερμπαλιστικό παιχνίδι για να ικανοποιηθεί το εσωτερικό ακροατήριο εν όψει πολιτικών εξελίξεων.
Ανάγωγα
«Οσο πιο γρήγορα φύγει η κυβέρνηση, τόσο καλύτερα για τον τόπο», λέει το ΠΑΣΟΚ με αφορμή τη συνέντευξη Τσίπρα στη «Real News». Να φύγει, αλλά πώς; Με εκλογές; Φτου κακά. Τότε πώς αλλιώς να φύγει;
Μα να παραιτηθεί και να πάμε σε κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, στην οποία θα συμμετέχουν και η Ν.Δ. (το απορρίπτει μετά βδελυγμίας ο κ. Μητσοτάκης) και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναγκαστικά λόγω μεγέθους θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπερδεμένα πράγματα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.efsyn.gr
