Αν το ελληνικό χρέος ήταν μυθιστόρημα θα ήταν το “Εκατό χρόνια μοναξιά”. Εκατόν ογδόντα εννέα για την ακρίβεια, καθώς ήταν το 1827 που γεννήθηκε. Έκτοτε η πορεία του αποτελεί τοιχογραφία της Ελλάδας, όπως το αριστούργημα του Μάρκες τοιχογραφεί την Κολομβία και τη Λατινική Αμερική για δυο αιώνες.
Με τον ίδιο τρόπο το ελληνικό χρέος προσπαθεί να βρει διέξοδο, παλεύει με τα σισύφεια χαρακτηριστικά του, ακολουθεί την πορεία του σε ένα περιβάλλον που όλα αλλάζουν, φθείρονται, αυτοκαταστρέφονται και ξαναγεννώνται με χειρότερο προσδόκιμο επιβίωσης.
Η τραγική πορεία του ελληνικού χρέους -παρόμοια με τη διαδρομή του συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία- αλλά και της Ελλάδας, ήλθε πάλι στο προσκήνιο με μια “ανάρτηση” του Πρωθυπουργού στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
Εν προκειμένω όταν μιλάμε για προσωπικό λογαριασμό δεν εννοούμε αυτό που καταλαβαίνει όποιος έχει εγκαταστήσει το είδωλο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για μια ψυχρή επικοινωνιακή πρακτική πρόκειται.
Ένα εργαλείο παρέμβασης στις πολιτικές εξελίξεις, χωρίς να πολυδεσμεύει τον αποστολέα του μηνύματος. Όπως θα έλεγε και ο επίκαιρος Κυρίτσης μια ανάρτηση στο facebook είναι σαν μια ιδιωτική συζήτηση, κάπως πιο διευρυμένη.
Ο Τσίπρας προφανώς δεν θέλει να κάνει μια ιδιωτική συζήτηση ανακαλώντας την… 63η επέτειο (!) από τη διεθνή ρύθμιση για το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος. Το ζητούμενο όμως είναι τι ακριβώς θέλει;
Σκοπεύει να επιστρέψει στις προ του τρίτου Μνημονίου θεωρίες του για το “επονείδιστο χρέος”; ‘H μήπως στις προ των εκλογών του 2015 απειλές για μονομερή διαγραφή του; Το προορίζει ως φόντο σε ενδεχόμενο εκλογικό αιφνιδιασμό; Ή απλώς κάνουμε και καμιά ανάρτηση για να περνάει η ώρα. Αύγουστος γαρ.
Μάλλον το τελευταίο. Σε κάθε περίπτωση πάντως το ελληνικό χρέος, μετά την περιπλάνηση του σε τρεις διαφορετικούς αιώνες, έχει σήμερα την πιο διαυγή μορφή από νομική άποψη.
Πρώτον, είναι χρέος σε κράτη –και το ΔΝΤ φυσικά– και για την ακρίβεια στα κράτη της Ευρωζώνης που δάνεισαν με προνομιακούς όρους τη χρεοκοπημένη Ελλάδα για να την κρατήσουν στο ευρώ.
Δεύτερον, εν αντιθέσει με τα παλαιότερα “παραμετρικά χαρακτηριστικά του” –που ήταν οφειλές σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε Ανατολή και Δύση και σε ιδιώτες κατόχους ομολόγων ελληνικού δημοσίου που μπορούσαν να χάσουν τα λεφτά τους– είναι χρέος με διμερείς ρήτρες και θα αποπληρωθεί ακόμη και αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει εκατό φόρες. Ακόμη και σε είδος αν δεν έχει νόμισμα.
Τρίτον, είναι χρέος που δεν διαγράφεται. Το Καταστατικό του ΔΝΤ το απογοητεύει ρητά και οι κυβερνήσεις των Ευρωπαίων δανειστών δεν θα διανοούνταν να το ζητήσουν από τα Κοινοβούλια και την κοινή γνώμη τους. Όταν οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ ζητούν μείωση του χρέους με διαγραφή αναφέρονται στο χρέος των άλλων.
Τέταρτον, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει θέμα διαγραφής χρέους γιατί δεσμεύθηκε με το τρίτο Μνημόνιο να μην το κάνει.
Συνεπώς η αναφορά του Πρωθυπουργού σε αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους αλά Γερμανία είναι αυγουστιάτικη σαπουνόφουσκα. Ενδεχομένως ξεχνάει τα χαρακτηριστικά του χρέους. Αλλά όπως έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: “Οι πιστωτές έχουν καλύτερη μνήμη από τους οφειλέτες”.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr
