To χειρότερο που μας προκάλεσε η κυβερνητική φαρσοκωμωδία για το όνομα της Μακεδονίας δεν ήταν η κατάργηση μιας εθνικής στρατηγικής δεκαετιών με απλή δήλωση υπουργού. Το χειρότερο που μας προέκυψε είναι το συλλογικό αίσθημα παραίτησης με το οποίο υποδέχτηκαν η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα τη μεταβολή της εθνικής θέσης. Για τη Μακεδονία χύθηκαν κάποτε τόνοι μελάνης και η Μελίνα Μερκούρη έφτασε να διακηρύσσει το περίφημο «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Για τη Μακεδονία το μόνο που παρατήρησα -μετά το χάρισμά της στους Σκοπιανούς -ήταν αδιάφορες γκριμάτσες, ανασηκωμένους ώμους, «και τι κάνουμε; Έτσι το λένε οι περισσότεροι» που είπε ο υπουργός μας, ο οποίος στην πραγματικότητα επικύρωσε μια ήττα που δεν ήταν αναπόφευκτη. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το αίσθημα της γενικής αδιαφορίας για ένα ζήτημα που αφορά την εθνική μας ταυτότητα.
Είναι ζήτημα αρχής και όχι ουσίας να αντισταθούμε σε αυτή τη γενικευμένη τάση. Ακόμη και αν δεχτούμε το επιχείρημα ότι η μάχη της ονομασίας έχει χαθεί, αφού «έτσι λένε οι περισσότεροι», το κρίσιμο για τα έθνη είναι πως χάνεις. Εμείς βιαζόμαστε να χάσουμε άνευ αγώνος, χωρίς διαπραγματεύσεις, επαφές, διερευνητικές συνομιλίες. Εμείς δείχνουμε σαν να θέλουμε να ζητήσουμε αυτόγραφο από τον αντίπαλο πριν καλά καλά μπούμε στο γήπεδο. Εμείς, στο όνομα της οικονομίας, χαρίζουμε αξίες και τίτλους πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς. Και, δυστυχώς, δεν το δείχνουμε μόνο στο Σκοπιανό. Το δείχνουμε στη Θράκη, όπου το μεν ελληνικό κράτος έχει συμβιβαστεί με την απώλεια της κυριαρχίας του, το δε χριστιανικό στοιχείο (τμήμα της αστικής ελίτ) έχει ανοίξει παρτίδες με Τούρκους και Βουλγάρους για κάθε ενδεχόμενο. Το δείχνουμε ακόμη και με το πώς στελεχώνουμε δημόσιες θέσεις. Εντάξει να καταλάβω κάπως τη στελέχωση του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων ή του Ταμείου Σταθερότητας με αλλοδαπούς εντεταλμένους των δανειστών.
Διερωτώμαι, όμως: Ποιος είναι αυτός που μας υποχρέωσε να δεχτούμε τον διορισμό Φλαμανδού ως γενικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον διορισμό Γαλλίδας στη θέση της γενικής διευθύντριας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον διορισμό Γάλλου γενικού διευθυντή στο Μουσείο Μπενάκη. Ξεμείναμε από Έλληνες και αξιοποιούμε την κάβα των ξένων; Αυτό το αίσθημα της γενικής ήττας, της παράδοσης σε κάθε απαίτηση χωρίς αντίσταση, της αδιαφορίας, είναι χειρότερο από κάθε ξένη επιβολή και επιβουλή. Το δε σήμα που εκπέμπουμε ως κοινωνία στο εξωτερικό είναι συνώνυμο της αιχμαλωσίας. Η χώρα έχει χάσει την πίστη στον εαυτό της. Νομίζω ότι πρόκειται για τις συνέπειες του δημοψηφίσματος. Από κει και πέρα, μας πήρε η κάτω βόλτα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.dimokratianews.gr
