Πώς νιώσατε όταν είδατε τον υπουργό Οικονομικών να δηλώνει ότι «ίσως» χρειαστεί πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές; Μια αδιόρατη ανησυχία; Ενα ρίγος συγκίνησης; Μια νοσταλγία για Βαρουφάκη; Ενα πάμε σαν άλλοτε; Ή απλώς πάμε για βρούβες;
Η επιστροφή του Σπάιντερμαν και του Ράμπο, πακέτο: ετοιμαστείτε – η γραβάτα και το μαντιλάκι του κ. Κατρούγκαλου δεν έκοψαν εισιτήρια στην τρόικα, οπότε το έργο πάω-ξεγραβάτωτος-στους-δανειστές-και-ξενυχτάω-πριν-υπογράψω πρόκειται να ξαναπαιχθεί συντόμως.
Αλλά αυτό είναι μόνο το περιτύλιγμα. Η ουσία είναι ότι από τη στιγμή που ακούσαμε περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης» μπορούμε να προσδιορίσουμε επακριβώς τι πρόκειται να συμβεί: αν καταγράψετε τα αντίθετα εκείνων που απορρίπτει η τρόικα, μπορείτε από τώρα να γνωρίζετε σε τι θα συνίσταται η «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» – μιας και το παρελθόν δείχνει ότι στο τέλος τα δεχόμαστε όλα.
Μάλιστα μπορούμε από τώρα να ξέρουμε και τα παρεπόμενα: αμέσως μετά την «πολιτική διαπραγμάτευση» θα βγαίνουν ένας ένας οι υπουργοί και θα δηλώνουν ότι «τελικά ο χρόνος που χάθηκε για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης δεν μέτρησε τόσο αρνητικά για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που έδειξε αξιοζήλευτη αντοχή, και έτσι η ύφεση λόγω της καθυστέρησης θα είναι μικρότερη, οπότε από την επόμενη χρονιά θα επανέλθουμε στην ανάπτυξη». Μόνο που εν τω μεταξύ θα χρειάζεται και άλλη αξιολόγηση…
Αλλά τι σημασία έχουν αυτές οι λεπτομέρειες όταν η κυβέρνηση καλωσορίζει τις γενικές απεργίες εναντίον του ασφαλιστικού σχεδίου της, θεωρώντας ότι την βοηθούν στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ενώ την ίδια στιγμή πανηγυρίζει που «για πρώτη φορά δεν ήλθε έτοιμο το κείμενο από την τρόικα»;
Η κυβέρνηση χάνει – για άλλη μια φορά – χρόνο. Και ο χρόνος είναι χρήμα, που χάνεται κι αυτό στην προσπάθεια να μη χαθεί η λαϊκή στήριξη, που χάνεται κι αυτή διότι δεν γίνεται και τίποτε, εδώ που τα λέμε…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα
