Πολύ συχνά η πολιτική είναι ένας γρίφος. Οι πολιτικοί όμως μπορούν να είναι; Το ερώτημα αφορά τον Πρωθυπουργό και προκύπτει από όσα είπαν μέσα σε ένα 24ωρο δυο πρόσωπα τα οποία τον τελευταίο χρόνο τοποθέτησε ο ίδιος στο τρίτο κατά σειρά πολιτειακό αξίωμα.
Πρώτα ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής για την προκάτοχό του. “Η Ζωή έκανε τέρατα και σημεία, είχε απασφαλίσει…”. Και πρόσθεσε: “Δεν έχουμε δημοσιοποιήσει πολλά πράγματα που ξέρουμε, ηθελημένα, κι εγώ πρωταγωνιστώ σε αυτό, για να μη φτύνει ο κόσμος την Αριστερά”.
Για την απασφάλιση δεν υπάρχει χρεία μαρτύρων. Αλλά τι εννοεί ο Νίκος Βούτσης όταν λέει ότι συνέβησαν “πράγματα” τα οποία απέκρυβαν –με πρωτοβουλία του – για να μην “φτύνει ο κόσμος την Αριστερά”;
Βάσει ποιας ηθικής και πολικής συνθήκης ο πρόεδρος της Βουλής γνωρίζει κάτι επιλήψιμο και το αποκρύπτει χάριν προστασίας της Αριστεράς, δηλαδή του κόμματος του; Πρόεδρος της “Αριστεράς” είναι, ή του Κοινοβουλίου; Αν δημοσιοποιούμενα θα έφερναν “την Αριστερά” σε δεινή θέση, αποσιωπούμενα από τον ίδιο δεν τον φέρνουν στην ίδια θέση;
Με εξουσιοδότηση αποδίδει διάθεση συγκάλυψης όχι μόνο στον Πρωθυπουργό, αλλά και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ποιο λόγο είχε ο Προκόπης Παυλόπουλος να μην “φτύνει ο κόσμος την Αριστερά”;
Πάμε και στη Ζωή Κωνσταντόπουλου. Απασφαλισμένη ή όχι, υπήρξε πρόεδρος της Βουλής και η μαρτυρία της δεν μπορεί να παραγκωνιστεί -άλλωστε κανείς δεν τη διέψευσε σε ό.τι αφορά συγκεκριμένα περιστατικά.
Είναι ακριβές ότι μετά το Δημοψήφισμα ο Πρωθυπουργός της ανέφερε ότι έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση “μόνο μια Κυβέρνηση Εθνικού Σκοπού ή μια Δικτατορία μπορεί να αντεπεξέλθει”; Τι ακριβώς εννοούσε με το ένα, ή με το άλλο; Τι εννοούσε λέγοντας κατ’ ιδίαν στην πρόεδρο της Βουλής ότι οι μεθοδεύσεις του αποσκοπούσαν στο να “είναι σαφές ότι φταίνε οι δανειστές που δεν υπήρξε συμφωνία”; Αυτό ήταν το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή;
Επίσης κατά πόσο γνώριζε ότι ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος, ο οποίος κατά τον Κανονισμό τον υποκαθιστά πλήρως είπε στην Κωνσταντόπουλου: “Θα σε τελειώσουμε, το κατάλαβες;”. Κομματικό στέλεχος –αυτό ήταν τότε ο Νίκος Φίλης– απειλεί την πρόεδρο τη Βουλής, μέσα στο Κοινοβούλιο!
Αν ένα κόμμα θέλει να λειτουργήσει με τη λογική των συμμοριών που ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς, αυτό δεν μπορεί να μεταφέρεται στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Ό,τι συμβαίνει εκεί έχει ιστορικό βάρος -γι’ αυτό κρατούνται για τα πάντα πρακτικά.
Συνεπώς ο Πρωθυπουργός, ως φορέας της λαϊκής εντολής, δεν μπορεί να μένει αμέτοχος στον καυγά δυο διαδοχικών προέδρων του Κοινοβουλίου. Οφείλει να ξεκαθαρίσει αν το μέλλον της χώρας παίχτηκε στις συνθήκες που προκύπτουν από τις αναφορές τους. Όπως έλεγε ο Αμερικανός γιατρός Γκέρσον Λέγκμαν: “Η περιγραφή του φόνου δεν είναι έγκλημα, αλλά ο φόνος είναι”.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.capital.gr
