Πώς θα περιέγραφε ένας ισπανός δημοσιογράφος την κυβέρνησή μας, με τρόπο που να τον καταλαβαίνουν στη Μαδρίτη; Προφανώς, θα έπρεπε να πει ότι στην Αθήνα κυβερνούν οι έλληνες Ποδέμος, με τη συνεργασία ενός κόμματος που προέκυψε από τη διάσπαση των ελλήνων ραχοϊκών – του Λαϊκού Κόμματος. Της Δεξιάς, δηλαδή…
Πώς περιγράφουμε εμείς εδώ την κυβέρνηση που προέκυψε στην Πορτογαλία; Ως μια ευρύτατη σύμπραξη των δυνάμεων της Αριστεράς – από τους Σοσιαλιστές και πέρα (ή και δώθε, όπως προτιμάτε). Και το πρώτο κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, καλεί όλους τους ευρωπαίους ψηφοφόρους να τα φέρουν έτσι τα πράγματα, ώστε να γίνει η Πορτογαλία παράδειγμα για όλη την ήπειρο. Τι δεν καταλαβαίνετε; Προφανώς, ποιος είναι ο πορτογάλος Καμμένος – ε, λοιπόν, δεν υπάρχει!
Στις δόξες του, το κόμμα του κ. Καμμένου ήταν κανονική διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας – 18% είχε ο κ. Σαμαράς τον Μάιο του ’12 και 10% οι ΑΝΕΛ Τι ήταν εκείνο που ένωσε τους κ.κ. Τσίπρα και Καμμένο, πέρα από την αριθμητική των εκλογικών αποτελεσμάτων; Η τότε αντίθεσή τους στα Μνημόνια – όχι κάποια προγραμματική σύγκλιση και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αλλωστε, αυτό φάνηκε στην προχθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης, όταν οι μισοί ΑΝΕΛ ψήφισαν Οχι μαζί με τη μισή Νέα Δημοκρατία.
Μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζει για τη συγκρότηση κεντροαριστερών κυβερνήσεων σε άλλες χώρες και ο ίδιος να συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ; Αν μη τι άλλο, είναι άκομψο για τον κυβερνητικό εταίρο. Κανονικά, θα έπρεπε ο κ. Τσίπρας να καλεί τα Λαϊκά κόμματα ανά την Ευρώπη να διασπαστούν και να ακολουθείται στη συνέχεια η ελληνική πατέντα στη διακυβέρνηση. Η οποία συνίσταται στο να ψηφίζει τα νομοσχέδια η αντιπολίτευση και να κυβερνά η συμπολίτευση…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα
