Απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του χθεσινού debate, ένα μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: τα πολλά χαμόγελα που πλημμύρισαν το στούντιο της ΕΡΤ, τα οποία μάλιστα προέρχονταν από τους δύο τηλεοπτικούς μονομάχους. Δεν μου έκαναν μόνο εντύπωση, με ενόχλησαν αρκετά. Ένα χαμόγελο μπορεί να είναι ένδειξη ευγένειας ή καλής διαπροσωπικής σχέσης. Μπορεί να είναι ειρωνικό ή κοροϊδευτικό, αμήχανο ή δηλητηριώδες. Όμως κατά τη γνώμη μου τα χθεσινά χαμόγελα είχαν ένα κλείσιμο ματιού: ας κάνουμε ότι συγκρουόμαστε, ας πούμε μια κουβέντα παραπάνω, ούτως ή άλλως ο όποιος σαματάς είναι μόνο για το θεαθήναι.
Στο δια ταύτα του debate, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές δεν υπήρξε ξεκάθαρος νικητής. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης όμως έχασε μια μεγάλη πολιτική ευκαιρία. Δεδομένων των χθεσινών κανόνων, ο πρόεδρος της ΝΔ θα μπορούσε να είχε στριμώξει πιο αποτελεσματικά τον Αλέξη Τσίπρα για τη ζημιά που προκάλεσε το τελευταίο εξάμηνο στη χώρα. Αντ’ αυτού, περιορίστηκε να αναφερθεί ξανά και ξανά στο γεγονός ότι ο κύριος Τσίπρας είναι “νεομνημονιακός”, ότι ενώ τον σέβονταν στο παρελθόν “έχει αλλάξει από τότε που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο” κ.ο.κ. Έχασε έτσι την καλύτερη ευκαιρία να επιφέρει μια αποφασιστική νίκη επί του αντιπάλου του.
Έχασε όμως και μια άλλη ευκαιρία, να απολογηθεί ειλικρινά και χωρίς αστερίσκους για το ρόλο του κόμματός του στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Προτίμησε να υπεκφύγει και να απαντήσει με γενικότητες, πιθανότατα γιατί δεν ήθελε να ταράξει εσωκομματικές ισορροπίες, καταδεικνύοντας όμως ότι ο ισχυρισμός του ότι η ΝΔ έχει αλλάξει είναι κενός περιεχομένου. Οι άνθρωποι που θα ψηφίσουν σ’ αυτές τις εκλογές ΝΔ είναι βέβαιο ότι δεν θα έφευγαν απ’ το πλάι του αν είχε το θάρρος να ασκήσει ειλικρινή αυτοκριτική (είτε γιατί δεν τους νοιάζει αν θα αλλάξει η ΝΔ, είτε γιατί την ψηφίζουν μόνο για να μην επανεκλεγεί ο Αλέξης Τσίπρας), αντίθετα, αυτοί που έχουν φύγει απ’ τη ΝΔ κι οι οποίοι θα έκαναν τη διαφορά αν επέστρεφαν, δίνοντάς του τις λίγες μονάδες που χρειάζεται για να περάσει μπροστά, δεν θα βρεθούν στο πλευρό του αν δεν ακούσουν ένα ξεκάθαρο και πειστικό mea culpa.
