Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν κάτι που ξέραμε, απλώς τώρα το ανακαλύπτει και η Αριστερά: Τα Μνημόνια καταστρέφουν τις κυβερνήσεις που δεν λένε προεκλογικά την αλήθεια. Ροκανίζουν σε χρόνο ρεκόρ τις διαφορές (οι 22 μονάδες της διαφοράς ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. έγιναν δύο), φθείρουν τους πρωθυπουργούς (30 μονάδες κάτω η δημοτικότητα Τσίπρα), διασπούν τα κόμματα (47 διαρροές στην ψήφιση Μνημονίου), κάνουν την κοινωνία να αμφιβάλλει για τις επιλογές της. Περισσότερο και από την ουσία των μέτρων όμως, αυτό που χτυπά ως ύπουλος ιός τα κόμματα είναι η αδυναμία τους να διαχειριστούν τη μετάβαση στη νέα κατάσταση: από τον λαϊκισμό στον ρεαλισμό. Τα κυνηγούν οι λέξεις τους. Οι ανεδαφικές δεσμεύσεις τους. Τα απατηλά «θα».
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα επιτείνεται από την αργοπορία του να ψηφίσει το Μνημόνιο. Οι επτά μήνες της μη διακυβέρνησης αποτελούν το «παρελθόν» της Αριστεράς για το οποίο πρέπει να απολογείται. Συνεκτιμωμένων όλων των παραμέτρων λοιπόν, σήμερα, αρχή φθινοπώρου και με βάση τα ευρήματα των πρώτων δημοσκοπήσεων, η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής:
Πρώτον, το τραπέζι έχει έρθει τούμπα. Η αναμέτρηση έχει ακόμη φαβορί όσον αφορά την κατάταξη στην πρώτη θέση, έχει όμως και γερό αουτσάιντερ. Κάτι που δεν υπήρχε μετά τη συντριβή του «ναι» τον Ιούλιο.
Δεύτερον, φαίνεται ότι η Ν.Δ. συσπειρώνει σταδιακά όχι μόνο τους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου αλλά και το «ναι» του Ιουλίου, το οποίο αποτελεί μία συμπαγή πολιτική δύναμη. Οι μεγάλες διαρροές που έχει το Ποτάμι προς τη Ν.Δ. είναι ενδεικτικές. Υπάρχει κοινωνικό μίσος στην αστική τάξη για τον ΣΥΡΙΖΑ και η υποψία ότι υπάρχει περίπτωση ήττας του Τσίπρα πολώνει την ψήφο. Αντιθέτως, φαίνεται σήμερα ότι το «όχι» του Ιουλίου διασπάται γιατί, όπως θα έλεγε και η Ντόρα, ήταν… φρέσκος αέρας. Η διάσπαση της Αριστεράς σε τρία κόμματα διασπά και το «όχι» στην εθνική κάλπη.
Τρίτον, ο Τσίπρας κινδυνεύει περαιτέρω, πλέον της διάσπασης, από την οργή επιμέρους κοινωνικών ομάδων. Ο φόρος 26% στους αγρότες -δεξιό κοινό στο οποίο είχε διεισδύσει- δεν υπήρχε στο πακέτο Γιούνκερ που έφερε προς ψήφιση στο δημοψήφισμα. Η μείωση στις συντάξεις εκατομμυρίων Ελλήνων μέσω εισφοράς ΕΟΠΠΥ δεν υπήρχε στο e-mail Χαρδούβελη. Η επιβολή νέου ΕΝΦΙΑ οδηγεί τους εύπιστους νεοδημοκράτες που είχαν πιστέψει τον Τσίπρα πίσω στην παράταξη. Οι προσφυγικές ροές στα Δωδεκάνησα αλλάζουν την ψήφο στο Αρχιπέλαγος. Συνυπολογίστε, τέλος, τη φθορά στα ειδικά κοινά της Εκκλησίας και της Παιδείας, όπου υπάρχουν επιμέρους δυσαρέσκειες. Η κατάργηση του «Επιταφίου» του Θουκυδίδη από τα ωρολόγια σχολικά προγράμματα και η δέσμευση Κουράκη για την κατάργηση των Θρησκευτικών στην Ενωση Αθέων παράγουν αποτελέσματα.
Τέταρτον, καταλυτική επίδραση στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος όσον αφορά την πρωτιά θα παίξει η πρωθυπουργική εικόνα των μονομάχων. Ο Τσίπρας έχει αυτή τη στιγμή το μειονέκτημα να διεκδικεί ψήφο χωρίς την ιδιότητα του πρωθυπουργού, ενώ σε όλες τις ομιλίες του, περιλαμβανομένης και της τελευταίας στην Κεντρική Επιτροπή, δείχνει ότι, αντί να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, απολογείται στο κόμμα του. Αυτή είναι η εικόνα που εκπέμπει: του απολογούμενου. Ο Μεϊμαράκης, από την άλλη πλευρά, σχημάτισε σε χρόνο ρεκόρ εικόνα άξιου – ισχυρού αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά πρέπει να κάνει ακόμη πολλά για να τον φανταστούν οι Ελληνες πρωθυπουργό. Για την ώρα, τον απολαμβάνουν να… ροκάρει.
Τελευταίο αλλά όχι έλασσον: Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων μας οδηγούν σε έναν νέου τύπου δικομματισμό και θέτουν από τώρα το ερώτημα της επόμενης μέρας: Θα συγκροτηθεί μια ασθενής κυβέρνηση συνεργασίας ή μια κυβέρνηση στρατηγικής ενότητας Αριστεράς – Δεξιάς με στόχο τη δημιουργία του νέου πλούτου του έθνους; Ιδού το ερώτημα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.dimokratianews.gr
