Στον δρόμο για το γραφείο, κοιτάζοντας γύρω μου τα πρόσωπα των συμπατριωτών μου σήμερα το πρωί, δεν έβλεπα ανθρώπους που θέλουν διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι θέλω εγώ. Δεν σας κρύβω ότι με το που άκουσα για το χθεσινό, συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ, βλέποντας εικόνες ανθρώπων να πανηγυρίζουν, να χορεύουν, να σηκώνουν ψηλά τη γαλανόλευκη στην Πλατεία Συντάγματος, αναρωτήθηκα μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμένα, που περιμένω με αγωνία να δω πώς θα αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι στην ετυμηγορία του λαού μας, αν και πότε θα ανοίξουν οι τράπεζες, αν και πότε θα πάρει ξανά μπρος η οικονομική δραστηριότητα στη χώρα μας. Και προς στιγμήν ένιωσα μόνη. Αλλά όχι, αρνούμαι να νιώσω απομονωμένη από τους γύρω μου, είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι και πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και μπρος.
Με το χθεσινό αποτέλεσμα, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε για λίγο τη μπάλα στο δικό του γήπεδο, και με αυτήν μέχρι τώρα έχει κάνει τρεις σημαντικές κινήσεις: αποκωδικοποίησε το μήνυμα του δημοψηφίσματος ως ΝΑΙ σε μια συμφωνία και ΟΧΙ στη ρήξη, κίνησε τη διαδικασία για να έχουμε επιτέλους μια στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών και ζήτησε την παραίτηση του Γιάνη Βαρουφάκη, του στρατηγού της διαπραγμάτευσης που τερματίστηκε αδιέξοδα μετά από ένα πεντάμηνο συζητήσεων. Είναι για μένα τρεις κινήσεις σε κατεύθυνση θετική, τρεις κινήσεις που υποδηλώνουν διάθεση για συνεννόηση και με τους εταίρους.
Μένει όμως να δούμε αν οι κινήσεις αυτές θα είναι ικανές να αναστρέψουν τη στάση των δανειστών μας, οι οποίοι βρίσκονται απέναντι σε ένα μεγάλο δίλημμα: χαλαρώνουμε τη στάση μας απέναντι στους Έλληνες φτάνοντας σε μια συμφωνία που θα τους σώσει από σίγουρη καταστροφή, αλλά δίνοντας πάτημα σε άλλους λαούς που ταλαιπωρούνται από την κρίση να ζητήσουν καλύτερη μεταχείριση ή τους αφήνουμε να πέσουν, απορροφώντας τους όποιους κραδασμούς των αγορών, θωρακίζοντας το εναπομείναν ευρωσύστημα πιο αποτελεσματικά και έχοντας στο οπλοστάσιό μας ένα cautionary tale για όποιον σκέφτεται να παραστρατήσει; Η μπάλα είναι πάλι στο γήπεδό τους.
