Τέλος χρόνου

Τι είναι πιο δύσκολο; Να τα βρει ο κ. Βαρουφάκης με τον κ. Σόιμπλε; Ή μήπως να τα βρει ο κ. Δραγασάκης με τον κ. Πετράκο; Ιδού η απορία. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: το δεύτερο είναι το πιο δύσκολο – και μάλιστα μακράν. Ο κ. Σόιμπλε τα έχει ξαναβρεί με τους δικούς μας υπουργούς Οικονομικών – αυτό το έχει μάθει καλά η τσέπη μας. Αλλά ο κ. Δραγασάκης δεν μπορεί να πείσει τον κ. Πετράκο, την κυρία Ραχήλ Μακρή, τον κ. Λαπαβίτσα και τις λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις. «Πάμε για συμφωνία» λέει ο κ. Τσίπρας. «Να μη βγάλουμε τη ρήξη από το τραπέζι» σχολιάζει ο κ. Λαπαβίτσας έπειτα από μερικές ώρες. Όση σύνθεση απόψεων και να επιστρατεύσει κανείς δεν πρόκειται να συναντηθούν οι δύο πλευρές. Οι πηγές των Βρυξελλών λένε για συμφωνία «κάπου στις αρχές Ιουνίου». Τι σημαίνει αυτό; Οτι μόλις τα βρουν οι δικοί μας με τους δανειστές – σχετικά με το τι θα πληρώσουμε, εννοείται – θα πρέπει να συνεδριάσει η Βουλή και να ψηφίσει.

Τι θα κληθούν να ψηφίσουν οι βουλευτές; Όλα αυτά που διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες – ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, εισφορές και φόρους – και άλλα τόσα. Γιατί άλλα τόσα; Επειδή όσο μακραίνει η διαπραγμάτευση τόσο παίρνει ύψος το βουνό των μέτρων – αυτό μας έχουν διδάξει τα χρόνια του Μνημονίου. Και τότε; Τι θα κάνουν οι συγκυβερνώντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Θα δεχθούν να πάνε στις περιφέρειές τους με το στίγμα τού «ναι σε όλα» τα μέτρα; Ή θα γίνει κάτι άλλο; Προφανώς κάτι άλλο θα γίνει – κι ας λένε τώρα από το Μέγαρο Μαξίμου ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με την κυβερνητική πλειοψηφία. Θα είναι δημοψήφισμα; Θα είναι εκλογές; Θα είναι κάτι μαγικό; Το κακό είναι ότι ακόμη και τα μαγικά απαιτούν χρόνο – ο οποίος δεν υπάρχει για τη χώρα.