Μιλήσαμε προχθές για τη φυσική τάση τα “κενά” στην πολιτική να καλύπτονται με συνοπτικές διαδικασίες από άλλες δυνάμεις, και αναρωτηθήκαμε ποια θα είναι η δύναμη που θα αναλάβει τον αντιπολιτευτικό ρόλο που μέχρι πρότινος είχε ο ΣΥΡΙΖΑ (και πριν από αυτόν η προ-κυβερνητική ΝΔ), τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να απομακρύνεται από μια σειρά από προεκλογικές του υποσχέσεις.
Εκτιμώ πως η απόγνωση δεν γνωρίζει πολιτική ιδεολογία, έτσι δεν αποκλείεται σε βάθος χρόνου, μια μερίδα του κόσμου να στραφεί εκ νέου σε κόμματα εκ δεξιών των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όπως η Χρυσή Αυγή, ένα σενάριο ιδιαίτερα τρομακτικό. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, υπάρχει άλλος ένας πολιτικός υποψήφιος που εκτιμώ πως θα επωφεληθεί άμεσα από την (αναγκαστική) στροφή του Αλέξη Τσίπρα στο ρεαλισμό, και αυτό είναι το ΚΚΕ, τον ισχυρότατο μηχανισμό του οποίου ουδείς πρέπει να υποτιμά.
Η πρώτη στάση του απογοητευμένου ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ, το κοντινότερο κόμμα στο ιδεολογικό φάσμα, ήταν και είναι το ΚΚΕ, το οποίο μοιάζει έτοιμο να εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή αυτή ευκαιρία και να κεφαλαιοποιήσει αυτή την απογοήτευση (η οποία φοβάμαι πως ολοένα θα αυξάνεται) άμεσα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι διοργανώνει ήδη, για σήμερα το απόγευμα, συλλαλητήριο “κατά της συμφωνίας” στο Σύνταγμα, ερχόμενο σε μετωπική σύγκρουση με την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας. Επιστράτευσε μάλιστα μέχρι και τον… Λάμπρο Κωνσταντάρα στο διαφημιστικό σποτ για το συλλαλητήριο (“Μα πού σας έχω δει εσάς εγώ;”). Το παράδοξο τώρα της υπόθεσης είναι πως η κριτική που ασκείται στον κύριο Τσίπρα από το ΚΚΕ δεν είναι αβάσιμη – όντως άλλα έλεγε και άλλα κάνει, σε αυτό μάλιστα μοιάζει να συμφωνούν από βουλευτές του ίδιου του κόμματός του μέχρι το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης.
Το πρόβλημα όμως με την πολιτική Τσίπρα δεν είναι πως δεν έκανε αυτά που είπε, αλλά ότι αυτά που έλεγε δεν ήταν εφαρμόσιμα in the first place. Συνεπώς, αν δεν ανασυγκροτηθεί το πολιτικό κέντρο σύντομα και αν δεν βρει έναν εποικοδομητικό αντιπολιτευτικό βηματισμό, ο λαός κινδυνεύει να μη χωνέψει ούτε αυτή τη φορά την ενοχλητική αυτή αλήθεια.
