Καλά, τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ; Πού είναι ο μεγάλος παίκτης, όπως τον έλεγαν οι φίλοι του Αλέξη Τσίπρα; Βλέπει μέρα με τη μέρα τη μεγάλη προίκα που εξασφάλισε με κόπο στις εκλογές να σπαταλιέται και δεν αντιδρά; Πού είναι εκείνοι που προειδοποιούσαν λίγο πριν από τις κάλπες του Ιουνίου ότι ο Μητσοτάκης, στην περίπτωση που κερδίσει, θα βρει απέναντί του το τείχος του ισχυρού ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα του επιτρέψει να υλοποιήσει τη φιλελεύθερη ατζέντα του;
Η μεγάλη αξιωματική αντιπολίτευση του 31,5% είναι κρυμμένη εδώ και τρεις μήνες. Συγκροτεί, δήθεν, τη νέα Προοδευτική Παράταξη. Στην πραγματικότητα, ούτε αυτό συμβαίνει. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, σφάζονται οι παλιοί και νέοι ιδιοκτήτες της Κουμουνδούρου για τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους. Οι μισοί θέλουν κάτι νέο και οι άλλοι μισοί κρατούν όρθια τα παλιά λάβαρα. Και παλεύει μόνος ο Αλέξης Χαρίτσης. Ο καλύτερες εκπρόσωπος μέχρι σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο γυρίζει ο μύλος στα εσωτερικά τους, καταρρέουν στις δημοσκοπήσεις. Αν γίνονταν ξανά αύριο εκλογές, η Ν.Δ. θα τους έριχνε στα αυτιά πάνω από 15 μονάδες. Ένα παλιό κόμμα, με ψηφοφόρους και στελέχη στην πλειοψηφία τους παλιά, μοιάζει σαν να ξαναγεννήθηκε, μηδένισε σε μια νύχτα το κοντέρ και έγινε η ελπίδα του μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Σωστά το έγραψα. Εκείνων δηλαδή των ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου που κάποτε έπιναν νερό στο όνομα του Σημίτη και τώρα υποκλίνονται στον Κυριάκο. Και αυτοί είναι οι καλύτεροι υποστηρικτές του. Φανατικοί και ξεκάθαροι στις δημόσιες παρεμβάσεις τους. Δεν ανήκουν στη γαλάζια πολυκατοικία και δεν απαιτούν θέσεις και αξιώματα.
Ανεξαρτήτως αν ο πρωθυπουργός τούς μοιράζει ρόλους γιατί με πολλούς αισθάνεται ότι βρίσκεται στην ίδια πλευρά της βάρκας. Είναι μια από τις κινήσεις του Μαξίμου που προκαλούν βαθύ αναστεναγμό στους παλιούς δεξιούς, αλλά, με τόση φόρα που έχει η κυβέρνηση, δεν υπάρχει χώρος να εκφράσουν την πίκρα τους.
Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε νέα κυβέρνηση με τόσο μεγάλη αποδοχή. Σαρώνει στα ποσοτικά και στα ποιοτικά στοιχεία. Βάζει γκολ κάθε μέρα και η αντιπολίτευση όχι μόνο δεν αποκρούει, αλλά έχει εγκαταλείψει και την εστία. Ακόμη και οι λίγες -προς το παρόν -μικρές ήττες της κυβέρνησης ήταν δικά της αυτογκόλ και όχι αποτέλεσμα αντιπολιτευτικής πίεσης.
Έψαξα πολύ για να μάθω τι συμβαίνει στην Κουμουνδούρου και έχασαν την περπατησιά τους. Μίλησα με πρώην υπουργούς και ισχυρά κομματικά στελέχη. Ο καθένας μού είπε τα δικά του, ανάλογα με την οπτική του για τον αρχηγό και την ομάδα του. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τούς αιφνιδίασε. Τον περίμεναν από τα δεξιά και τους βγήκε από το Κέντρο. Μείωσε φορολογία και ΕΝΦΙΑ, μιλά διαρκώς για τους οικονομικά ασθενέστερους, για πρόσφυγες και μετανάστες, αυτούς δηλαδή που σχεδίασε να υπερασπιστεί ο Τσίπρας. Καθησύχασε τους δημόσιους υπαλλήλους ότι δεν θα απολύσει κανέναν και τον εμπιστεύτηκαν. Πάει και αυτή η πελατεία για την Αριστερά.
Μετά η Κουμουνδούρου νόμιζε ότι θα βρει έδαφος σε πικραμένους νέους και παλιούς βουλευτές της Ν.Δ. που δεν υπουργοποιήθηκαν και κοιτούν -το λιγότερο- με καχυποψία τους τεχνοκράτες υφυπουργούς που δεν τους ήξερε κανείς λίγους μήνες πριν, αλλά τώρα είναι ισχυρά πρόσωπα. Άνθρακες ο θησαυρός, γιατί, ακόμη και αν προκύψουν εσωκομματικά θέματα στην κυβερνητική παράταξη, αυτά θα αργήσουν. Και αν ποτέ έρθουν δύσκολα, θα καρπωθεί κάτι από αυτά η αντιπολίτευση. Αν δεν αναδείξει δικά της θέματα, πρωτογενή, με τα οποία θα ταυτιστεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η συρρίκνωση θα συνεχιστεί. Ηδη έχει χαθεί το μομέντουμ.
Όσο προετοιμασμένος ήρθε ο νέος πρωθυπουργός για να κυβερνήσει με φακέλους και σημειώματα σε κάθε υπουργό χωριστά, τόσο απροετοίμαστος ήταν ο πρώην πρωθυπουργός για να αντιπολιτευτεί. Δεν είχε διαβάσει καλά τον αντίπαλό του ο Αλέξης Τσίπρας. Αρχικά δεν πίστευε ότι θα κερδίσει και μάλιστα με τόση άνεση. Μετά νόμιζε ότι θα έρθει ως νεοφιλελεύθερος Ταλιμπάν, που θα περικόπτει κάθε μέρα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για να βάζει βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης. Αυτό δεν συνέβη και ούτε θα συμβεί. Και μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει πού θα χτυπήσει τη νέα κυβέρνηση, περιφέρει την αμηχανία του.
«Απορία ψάλτου βηξ», έλεγαν οι παλιοί πολιτικοί και ισχύει απολύτως στον υπό διαμόρφωση νέο φορέα, που επιχειρεί να μετεξελιχθεί από ριζοσπαστική Αριστερά σε ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα.