«Who is who»... o Πέτρος Κόκκαλης: Απο τον κομμουνιστή παππού στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ
Στον Πειραιά, ό,τι άρχισε ωραίο για τον Πέτρο Κόκκαλη, τελείωσε με…πόνο. Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, ο γιος του Σωκράτη Κόκκαλη, δεν δυσκολεύτηκε να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό «Πειραιάς Νικητής» του (μέχρι τότε) αντιπροέδρου του Ολυμπιακού Γιάννη Μώραλη. Η ομάδα είχε αλλάξει χέρια, όταν το 2010 πέρασε στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Το βιογραφικό του
Ο Πέτρος Κόκκαλης, γιος του Σωκράτη Κόκκαλη και της Σοφίας Σκούρα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου του 1970. Υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Έλενα Σκουλά, με την οποία απέκτησαν δυο παιδιά, τον 20χρονο Σωκράτη και τη 19χρονη Σοφία.
Από την πλευρά του πατέρα του, είναι εγγονός του Πέτρου Κόκκαλη, του επονομαζόμενου και «κόκκινου» γιατρού, αφού ήταν υπουργός της κυβέρνησης του βουνού. Από την πλευρά της μητέρας του, παππούς του ήταν ο Σπύρος Σκούρας, ιδιοκτήτης της «Σκούρας Φιλμ» και πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ.
Ο Πέτρος Κόκκαλης σπούδασε ιστορία στο πανεπιστήμιο Hampshire και έκανε μεταπτυχιακό στη δημόσια διοίκηση στο Χάρβαρντ J.F.K. School of Government. Έχει ανακηρυχθεί «Άρχων Λαοσυντάκτης του Οικουμενικού Θρόνου» από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Ολυμπιακός
Από τον Μάιο του 1993, όταν ο πατέρας του αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο Πέτρος Κόκκαλης συνέδεσε το όνομά του με την ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Το 1994 τοποθετήθηκε διευθυντής Marketing της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ και το 1996 γενικός διευθυντής της εταιρείας. Για χρόνια ήταν και αντιπρόεδρος της ΠΑΕ.
Ήταν άλλωστε ο άνθρωπος που στα χρόνια της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο αστέρες που ήρθαν στον Πειραιά και… έριξαν τα τσιμέντα του «Καραϊσκάκης» (κατά την προσφιλή έκφραση της δεκαετίας του ’80), όπως ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς και ο Τζιοβάνι.
Ήταν πάντα κοντά στην ομάδα, είτε στο μπάσκετ και δεν ήταν λίγες οι φορές που συντρόφευσε τους παίκτες στα μπουζούκια, για να πανηγυρίσουν μια από τις επιτυχίες της.
Ενεπλάκη επίσης στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, του οποίου υπήρξε πρόεδρος για μόλις δυο μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2008. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στην Intralot, διατέλεσε αντιπρόεδρος στο Ίδρυμα Κόκκαλη, ενώ το 2006 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της νέας διοργανώτριας αρχής του ελληνικού πρωταθλήματος, της Super League.
Ο Πειραιάς
Η πρώτη φορά που επιχείρησε να ριχτεί στον στίβο της πολιτικής, ήταν στον Δήμο Πειραιά, όπου και εξελέγη, δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό «Πειραιάς Νικητής» του τότε αντιπροέδρου του Ολυμπιακού Γιάννη Μώραλη. Όλα άλλαξαν στις σχέσεις του με την πλευρά Μώραλη – Μαρινάκη όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες φήμες για την συμμετοχή του στην ευρωλίστα του ΣΥΡΙΖΑ
Ξέσπασε κόντρα που κλιμακώθηκε όταν ο δήμαρχος Πειραιά βγήκε δημόσια και κάλεσε τον Πέτρο Κόκκαλη να παραιτηθεί σε περίπτωση που σκόπευε να θέσει υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Εκείνος «σήκωσε» το γάντι, απάντησε, παραιτήθηκε και τα πυρά που ανταλλάχθηκαν αποκάλυψαν έναν, μέχρι εκείνη τη στιγμή, «πόλεμο» σε πλήρη εξέλιξη…
«Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν υπάρχει αντιπαράθεση, γιατί για να υπάρξει πρέπει και τα δύο μέρη να την επιθυμούν ή να την επιδιώκουν και γενικά να τρέφονται από αυτή. Εγώ δεν έχω ούτε τη διάθεση, ούτε τον χρόνο να αντιπαρατίθεμαι με fake news και δίκες προθέσεων. Αυτό στο οποίο αναφέρεστε είναι η ακατανόητη επιθετικότητα από συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου. Την παρακολουθώ με έκπληξη, αλλά επίσης πρέπει να σας πω ότι δεν με αφορά», ήταν η τελευταία αναφορά από τον Πέτρο Κόκκαλη για τα όσα γράφονται σχετικά με τις σχέσεις του με τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ο κομμουνιστής παππούς
Το ότι ο παππούς του Πέτρου Κόκκαλη (πατέρας του Σωκράτη) ήταν κομμουνιστής ήταν γνωστό. Αλλά επέστρεψε στην επικαιρότητα όταν άρχισαν οι φήμες πως ο εγγονός του επρόκειτο να είναι ένας από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Γεννήθηκε το 1896 στη Λιβαδειά και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στα πανεπιστήμια της Ζυρίχης και της Βέρνης στην Ελβετία. Από εκεί πήρε το διδακτορικό του το 1919.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1929, πολέμησε στην Αλβανία και το 1942 έχασε την έδρα του γιατί συμμετείχε στο ΕΑΜ. Ήταν υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και Παιδείας στην κυβέρνηση του βουνού. Μετά την απελευθέρωση έφυγε για το Παρίσι, αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα το ’46 και έγινε υπουργός στην προσωρινή Δημοκρατική κυβέρνηση. Ήταν στενός συνεργάτης του τότε γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη.
Το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου εγκαταστάθηκε στην ανατολική Γερμανία. Διετέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς και των Αιμοφόρων Αγγείων της Γερμανικής Ακαδημίας Επιστημών, της οποίας έγινε μέλος. Ήταν προσωπικός φίλος του ηγέτη της χώρας, Βάλτερ Ούλμπριχτ.
Πέθανε από έμφραγμα το 1962.