Είναι πραγματικά άξιο σχολιασμού το πόσο γρήγορα το καινούριο παίρνει τη θέση του παλιού σε αυτή τη χώρα. Τι εννοώ; Μέχρι πρότινος, σε μια σειρά από κύκλους και συζητήσεις, θεωρείτο κανείς σχεδόν αντιπατριώτης αν τολμούσε να πει πως η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε κάνει λάθη. Η κριτική όχι μόνο δεν ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά αντιμετωπιζόταν ως ενοχλητική εμμονή, ως υπονόμευση της “εθνικής προσπάθειας”.
Κάναμε εκλογές κι έχουμε πια στο τιμόνι μια άλλη ομάδα ανθρώπων, πιο άπειρη, πιο αριστερή, πιο ριψοκίνδυνη, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Δεν πρόλαβαν να περάσουν δυο εβδομάδες από τότε που ήρθε στην εξουσία, και βλέπω πως – με τον ίδιο ζήλο που το έκαναν οι προηγούμενοι -και οι φίλοι της νέας κυβέρνησης με τη σειρά τους, χαρακτηρίζουν όποιον τολμά να εκφράσει αμφιβολίες ως προς τη στρατηγική που ακολουθείται, “εχθρό της Ελλάδας”.
Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να δεχθούμε πως οι απόψεις μας μπορεί να διαφέρουν από τις απόψεις των άλλων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η άλλη πλευρά είναι για πέταμα ή, ακόμα χειρότερα, επιδιώκει την καταστροφή της χώρας; Να δεχθούμε ότι το να σχολιάζει κανείς με κριτική σκέψη αυτά που συμβαίνουν γύρω του είναι πιο χρήσιμο από το να περιμένει το μάννα εξ ουρανού;
Εύχομαι με όλη μου τη καρδιά η νέα κυβέρνηση να έχει ένα πλάνο για να προσγειώσει το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνουμε όλοι μαζί ασφαλώς πάλι στη γη. Αλλά είναι λάθος στο ενδιάμεσο να κλείνουμε τα μάτια κι ό,τι βγει – η εποικοδομητική, ψύχραιμη συζήτηση για το τι συμβαίνει θα μας κάνει πλουσιότερους, όχι φτωχότερους.