Τελειωμό δεν έχουν, όπως φαίνεται, οι καταγγελίες, οι κατηγορίες, οι αντιδράσεις, οι ύβρεις και οι υπόνοιες που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία δύο 24ωρα.
Το πολιτικό σύστημα μοιάζει να βυθίζεται με τρομακτική ταχύτητα σε έναν απύθμενο βούρκο.
Οι καταγγελίες του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Παύλου Χαϊκάλη για απόπειρα χρηματισμού του, προκειμένου να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας φαίνεται ότι λειτούργησαν σαν το λάκτισμα εκείνο που ήρθε να ξεκλειδώσει το κουτί της Πανδώρας, δηλητηριάζοντας την πολιτική ζωή του τόπου.
Η αστυνομική πτυχή της υπόθεσης, δηλαδή έγινε, δεν έγινε, τι έγινε και για ποιο λόγο, είναι κάτι το οποίο ουδείς μπορεί ν’ απαντήσει. Είναι δουλειά της δικαιοσύνης να διαλευκάνει (με το συνθετικό «λευκό» να υπογραμμίζεται) αυτήν την σκοτεινή υπόθεση, βάζοντας φρένο στον κατήφορο, στον οποίο διολισθαίνει με καταιγιστικούς ρυθμούς η πολιτική ζωή της χώρας.
Η πολιτική πτυχή της υπόθεσης, όμως, δεν μπορεί παρά να προκαλεί βαθύτατο προβληματισμό.
Για το συγκεκριμένο γεγονός, που λαμβάνει χώρα εν μέσω της διαδικασίας της εσπευσμένης προεδρικής εκλογής που πιθανότατα θα οδηγήσει σε πρόωρες κάλπες και ενώ βρισκόμαστε σε δίμηνη παράταση του μνημονίου, η πρώτη αποκάλυψη γίνεται σε πάνελ πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής από πρόσωπο τρίτο, φίλο του καταγγέλλοντα βουλευτή!
Η αρχή αυτή ήταν αρκετά ενδεικτική αλλά δεν προϊδέασε επαρκώς για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Επιβεβαιώσεις ζωντανά στην τηλεόραση, δια τηλεφώνου, έκτακτες συνεντεύξεις Τύπου, πήγαινε – έλα σε εισαγγελίες, αλλεπάλληλες καταθέσεις, οπτικό και ακουστικό υλικό που πάει και έρχεται, διαρρέει και δεν διαρρέει, δηλώσεις και ανασκευές των δηλώσεων από Βουλευτές που λένε κάτι για να διαψεύσουν εαυτούς αμέσως μετά, κατάθεση μήνυσης από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό κατά του καταγγέλλοντα βουλευτή, ανακοινώσεις από τρίτους βουλευτές με νύξεις για χρηματισμό άλλων βουλευτών και αυτοδιάψευσή τους, νέος γύρος ύβρεων κ.ο.κ.
Οι πολίτες παρακολουθούν την απερίγραπτη κούρσα της πολιτικής ζωής του τόπου στο απόλυτο τέλμα. Μιας πολιτικής ζωής που απαξιώνεται μέρα με την ημέρα με μεγάλη ταχύτητα από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα.
Αυτή η ατμόσφαιρα δεν είναι απλώς φαιδρή. Δεν είναι απλώς όζουσα. Είναι βαθιά νοσηρή και κυρίως είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Μοιάζει να αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση όλων εκείνων που εκμεταλλευόμενοι την δίκαιη οργή και αγανάκτηση του κόσμου έσπευσαν να ισοπεδώσουν τους πάντες και τα πάντα στην πολιτική σκηνή της χώρας, να διαστρεβλώσουν καταστάσεις, να μαγαρίσουν την ιστορία, να επιμερίσουν ευθύνες στο σύνολο βουλευτών και κομμάτων, καλλιεργώντας τελικά τη λογική των διαφόρων ακραίων ομάδων, που συμπυκνώνεται στο σύνθημα για το @@@@ τη βουλή.
Οι πολιτικοί ιθύνοντες του τόπου, αρχής γενομένης από την ίδια την κυβέρνηση, την Αντιπολίτευση (Αξιωματική και μη) και τα κόμματα, οφείλουν να βάλουν φρένο σε αυτήν την κατρακύλα, πριν να είναι πολύ αργά. Οφείλουν να σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων, να συγκρατήσουν και να αυτοσυγκρατηθούν και πάνω από όλα να τιμήσουν το θεσμικό τους ρόλο και τους ίδιους τους θεσμούς, που έχουν ήδη προσβληθεί και απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών.
Αν πριν την Παρασκευή το πρωί φαινόταν δύσκολο να ευοδωθεί η προεδρική εκλογή, τώρα μοιάζει σχεδόν απίθανο, καθώς τα σενάρια περί εξεύρεσης κάποιου είδους ενδιάμεσης συναινετικής λύσης, αποσυντίθενται υπό το βάρος των αλληλοκατηγοριών, της λάσπης και του κλονισμού της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Εκτός απροόπτου, η χώρα βαίνει ολοταχώς σε εκλογές. Και η προοπτική η προεκλογική περίοδος να κυλήσει σε αυτό το νοσηρό κλίμα είναι εξαιρετικά πιθανή, πλην όμως επικίνδυνη.
Πρέπει πάση θυσία να σταματήσει αυτός ο κατήφορος, έστω και την τελευταία στιγμή. Τώρα. Ή καλύτερα χθες.