Δύσκολα τα πράγματα για τη χώρα όσον αφορά στο προσφυγικό. Περιμέναμε η κρίση να προέκυπτε μέσα από μια πιθανή προσωρινή αποβολή μας από τη ζώνη του Schengen, τελικά όμως το πρόβλημα προκύπτει αλλού, συγκεκριμένα, στην αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πιέσει κάποια μέλη της, αλλά και Βαλκανικές χώρες που δεν ανήκουν σ’ αυτήν, να πάψουν τις μονομερείς ενέργειες. Δεν έχει άδικο ο πρωθυπουργός όταν λέει ότι “οι κοινοί μας κανόνες και οι συμφωνίες είτε ισχύουν για όλους, είτε δεν υπάρχουν”. Όμως δυστυχώς, δεν αρκεί αυτή τη στιγμή να υπενθυμίζουμε στην Ευρώπη ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Πρέπει να βρούμε συμμάχους, να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας και να κερδίσουμε καλή θέληση – μόνο έτσι θα χτίσουμε ένα δίχτυ προστασίας για την Ελλάδα.
Το “όπλο” του βέτο, το οποίο έβαλε στο τραπέζι ο Αλέξης Τσίπρας, στη σημερινή Ευρώπη όπου η (όποια) πρόοδος επιτυγχάνεται αργά, με συμβιβασμούς και συναίνεση, δεν αποκλείεται να εκληφθεί ως κίνηση απελπισίας αν όχι κακοπιστίας, η οποία θα μας περιθωριοποιήσει ακόμα περισσότερο, αντί να αυξήσει τους συμμάχους μας. Θα είναι μια κίνηση υψηλού ρίσκου, από μια χώρα με τόσα θέματα ανοιχτά με την υπόλοιπη Ευρώπη (βλ. αξιολόγηση, χρέος κ.λπ.). Ίσως γι’ αυτό ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών πριν την κρίσιμη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις 7 Μαρτίου. Μακάρι να σταθούν όλοι στο ύψος που υπαγορεύουν οι περιστάσεις. Θα είναι ιστορικό λάθος να αποπειραθεί οποιοσδήποτε να “αξιοποιήσει” πολιτικά την κρίση αυτή.
