Βλέπω αυτές τις μέρες μια εξαιρετική σειρά για μια ομάδα Αμερικανών αλεξιπτωτιστών κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις εφιαλτικές δυσκολίες που πέρασε μέχρι τη νίκη των Συμμάχων και την απελευθέρωση της Ευρώπης από την απειλή του ναζισμού. Βλέπω παράλληλα στις ειδήσεις των ημερών εικόνες διάλυσης της ίδιας Ευρώπης που με τόσο κόπο, αίμα, αυτοθυσία έχτισαν οι προηγούμενοι. Και γιατί; Επειδή δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ότι τα 3, 4, 5 εκατομμύρια ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη φρικαλεότητα ενός κοντινού μας πολέμου, μπορούν να βρουν καταφύγιο -αν μη τι άλλο προσωρινό- στην πιο πλούσια, πιο προοδευτική, πιο υγιή γωνιά του πλανήτη. Είμαστε μια γωνιά με 500 εκατομμύρια πολίτες, με αθροιστικό πραγματικό ΑΕΠ παραπάνω από 13 τρις το χρόνο, με μέση ανεργία 9%. Δεν μπορεί να κινδυνεύουμε να οπισθοδρομήσουμε σε όλα όσα έχουμε καταφέρει.
Αν η Τουρκία αρνείται να συνεργαστεί -και φαίνεται ότι δυσκολευόμαστε μέχρι τώρα να τη “νουθετήσουμε”- η λύση δεν είναι να γίνει η Ελλάδα το ανάχωμα της Ευρώπης. Πρέπει το πρόβλημα να το επωμιστούμε όλοι, να σταματήσουν οι στρουθοκαμηλισμοί και να μοιράσουμε το πραγματικό κύμα προσφύγων με όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό, δίκαιο τρόπο, προσπαθώντας παράλληλα να παίξουμε ρόλο στην παύση της Συριακής κρίσης. Η Ελλάδα είναι θύμα της γεωπολιτικής της θέσης και έχει το δίκιο με το μέρος της όταν αντιδρά στο κλείσιμο των συνόρων και την αθέτηση ευρωπαϊκών συμφωνιών. Είναι όμως δυστυχώς θύμα και της αναξιοπιστίας που έχει δείξει ως συνομιλητής τα τελευταία χρόνια, σπαταλώντας αφειδώς και επιπόλαια καλή θέληση και πολιτικό κεφάλαιο. Πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε και να χτίσουμε την αξιοπιστία αυτή ξανά και γρήγορα.
