Άκουσα πρόσφατα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: στον κόσμο του screenwriting, το να δικαιολογείς τη συμπεριφορά κάποιου λέγοντας ότι είναι απλά “τρελός”, παράλογος ή “wild card” θεωρείται ευκολία, ακόμη και τεμπελιά από μέρους του συγγραφέα! Μήπως πέφτουμε στην ίδια παγίδα και εμείς στον πραγματικό κόσμο; Με αυτή τη σκέψη στο νου, αποφάσισα να προσεγγίσω τη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση με τους εταίρους ως μια παρτίδα μεταξύ παικτών με συγκεκριμένα κίνητρα. Το κλειδί για να καταλάβουμε γιατί οι διάφοροι αυτοί παίκτες δρουν όπως δρουν είναι να καταλάβουμε ποια είναι τα κίνητρα του καθενός από αυτούς, όπως επίσης, ότι δεν αποκλείεται η κατανόηση που έχουν για την κατάσταση γύρω τους να είναι περιορισμένη ή ανακριβής.
Για παράδειγμα, δεν αποκλείεται ο Αλέξης Τσίπρας να πιστεύει -κατά τη δική μου γνώμη εσφαλμένα- ότι ένα Grexit θα σήμαινε και το τέλος της Ευρωζώνης. Πιστεύω όμως ότι ακόμη κι αν το πιστεύει, η χρήση της ρήξης αποτελεί μπλόφα: αν στόχος και απώτερο κίνητρό του είναι να διατηρηθεί στην εξουσία, δεν τον συμφέρει να επιλέξει μια τόσο ριψοκίνδυνη, αλλά και αντιδημοφιλή στρατηγική. Είναι λοιπόν πιο πιθανό να αποδεχθεί τη μερική συμφωνία για μερική χρηματοδότηση που θα βρεθεί στο τραπέζι, με την ελπίδα ότι έτσι θα κερδίσει λίγο χρόνο να ξαναστήσει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Και με την νέα ελληνική πρόταση, την οποία επιβεβαίωσε ότι έλαβε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τι θα γίνει; Δεν είναι “τρελοί αυτοί οι θεσμοί” να την αποδεχθούν, αντιλαμβάνονται ότι ο πρωθυπουργός πιθανότατα θα αναγκαστεί να υπογράψει και προσπαθούν να κάνουν τη συμφωνία όσο το δυνατόν καλύτερη για τους ίδιους.
Μιας και μιλάμε όμως για κίνητρα, ας καταλάβουμε και κάτι ακόμα: όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ μας παροτρύνει να τα βρούμε με τους εταίρους μας, δεν το κάνει ούτε επειδή αγαπά την Ελλάδα, ούτε επειδή θέλει να κολακέψει τη Merkel. Το κάνει γιατί δεν θέλει περιφερειακές κρίσεις να ταράξουν την πορεία της αμερικανικής οικονομίας. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους…
