Υπήρξε ένα από τα blockbusters της εποχής. Αλλά και για την Τζένη Καρέζη υπήρξε το blockbuster της ζωής της. Ο λόγος για το «Κοντσέρτο για πολυβόλα», ένα από τα ηρωϊκά -πατριωτικά έπη με φόντο τον πόλεμο του ‘40.
Στην μεγάλη και δαπανηρή παραγωγή της Finos Film, η Καρέζη υποδύεται την Νίκη, μια πολιτική υπάλληλο του ΓΕΣ, που -παραμονές του πολέμου του ’40- παραδίδει στρατιωτικά έγγραφα στους Ιταλούς, καθώς οι τελευταίοι την εκβιάζουν, κρατώντας όμηρο τον αδελφό της. Η πράξη της αποκαλύπτεται και κινδυνεύει να καταδικαστεί σε θάνατο και να εκτελεστεί. Τότε, ένας στρατηγός, με το ψευδώνυμο «Δαρείος» (Μάνος Κατράκης) της προτείνει να συνεχίσει να προμηθεύει τους Ιταλούς με έγγραφα -πλαστά, αυτή τη φορά. Μαζί της, μπλέκει κι ένας νεαρός λοχαγός που είναι ερωτευμένος μαζί της…
Το «Κοντσέρτο» γυρίστηκε τέλη του ’66 και αρχές του ’67, σε μια ταραγμένη και ασταθή -πολιτικά- περίοδο, με την απειλή της δικτατορίας να κρέμεται πάνω από τη χώρα σαν βαριά σκιά.
Το σενάριο ήταν του Νίκου Φώσκολου, ο οποίος εμπιστεύθηκε τη σκηνοθεσία στον Ντίνο Δημόπουλο, ενώ την πρωταγωνίστρια πλαισίωνε ένα dream cast: Μάνος Κατράκης, Ανδρέας Μπάρκουλης, Γιάννης Αργύρης, Ζώρας Τσάπελης, Σπύρος Καλογήρου, Άγγελος Αντωνόπουλος, κ.α.
Για την επιλογή του συμπρωταγωνιστή, στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται», ο Ντίνος Δημόπουλος ομολογεί πως κατέφυγε σε ένα τέχνασμα:
«Η χούντα ήταν εκείνο τον καιρό επί θύραις και η Τζένη που είχε αρχίσει πρόσφατα να πολιτικοποιείται, αγωνιούσε. Ήταν οι μέρες που άρχιζαν τα γυρίσματα της ταινίας μας «Κοντσέρτο για πολυβόλα». Η Καρέζη ήταν η δεδομένη. Ζητούμενος ήταν ο ζεν πρεμιέ: ένας γοητευτικός λοχαγός του ελληνικού στρατού, με τον οποίο η Τζένη θα είχε το μεγάλο αίσθημα. Ο Φίνος πρότεινε κάποια ονόματα, από τα γνωστά μέχρι τότε στον χώρο των «ωραίων». Αντιπρότεινα τον Κώστα Καζάκο. Ο Φίνος αιφνιδιάστηκε.
• Μα αυτός είναι καρατερίστας, είπε σουφρώνοντας τα χείλια και βήχοντας, δυό φορές -σημάδι μη επιδοκιμασίας.
Δε μίλησα. Συνεννοήθηκα μυστικά με τον Κώστα και πήγαμε στον Τόγκα που έφτιαχνε τις στρατιωτικές στολές. Ντύθηκε ο Καζάκος λοχαγός και μπήκαμε σε ένα ταξί. Αδύνατος, τότε, ο Κώστας, νέος, ψηλός, τρία αστέρια αριστερά, τρία αστέρια δεξιά, στους ώμους, πηλίκιο στην πένα, κουμπιά γυαλισμένα. Θαμπώθηκε ο Φίνος και είπε το «ναι».
Ερωτας και τάβλι
Η στολή, απ’ ότι φαίνεται, δεν γοήτευσε μόνο τον Φίνο. Ο Ντίνος Δημόπουλος, κατέγραψε στο βιβλίο του τη συστολή με την οποία, λίγο καιρό αργότερα, η Τζένη Καρέζη του ομολόγησε τον έρωτά της για τον… χουντικό!
«Ύστερα από κανά μήνα θαρρώ, σ’ ένα διάλειμμα μεσημεριάτικο, εκεί στον Ισθμό Κορίνθου, παίζαμε τάβλι με την Τζένη. Έριχνε τα ζάρια άκεφα, ήταν αμίλητη με τα μάτια της κατεβασμένα. Κι ο νους της φευγάτος.
-Τι έχεις; τη ρωτάω.
Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, μου λέει μαζεμένα:
• Μου φαίνεται πως την πάτησα.
• Δηλαδή;
• Να, έμπλεξα μ’έναν από δαύτους.
• Ποιους;
• Αυτούς ντε, τους χουντικούς.
• Τι εννοείς «έμπλεξες»;
• Να, πως το λένε παιδάκι μου, δηλαδή… εγώ…
• Τον ερωτεύτηκες;
Μούγκρισε. Το μούγκρισμα σήμαινε πως έλεγε «ναι». Ήταν ένα παιδί, που ομολογεί τη ζαβολιά του. Και χωρίς να γυρίσει, μου έδειξε, με το χέρι απλωμένο, τον Καζάκο που όρθιος πιο κει, με την στολή του, πετούσε πέτρες στο κανάλι να κάνει γκελ. Φυσικά, κάθε άλλο παρά χουντικός ήταν ο Κώστας Καζάκος. Η Τζένη έκανε χιούμορ. Ήταν αναγκαίο γι’ αυτήν, εκείνη την εποχή το χιούμορ για να συμβιβάσει τούτο το αιφνίδιο και φαινομενικά ασυμβίβαστο πάθος της για τον Κώστα. Έδειχναν τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες οι δυό τους, τότε…»
Σαν σπίθα που παράγει η τριβή δυό διαφορετικών υλικών, το πάθος της Τζένης και του Κώστα -αυτό το ίδιο πάθος που, ένα χρόνο αργότερα, θα τους οδηγούσε σε γάμο- φαίνεται πως ξάφνιασε και τους δύο…
«Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές σε δουλειές, αλλά πριν από εκείνο το γύρισμα ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί ποτέ πιο πριν. Λες και πρωτοσυναντηθήκαμε εκεί, το 67» θα εξομολογούνταν με τη σειρά του, χρόνια αργότερα, ο Κώστας Καζάκος. «Ήταν Δευτέρα θυμάμαι. Μου είχαν πει να πάω στα Ίσθμια για το γύρισμα. Έπαιζα στην ταινία έναν λοχαγό. Είχα βάλει, λοιπόν, τη στολή μου από το στούντιο του Φίνου και πήγα ντυμένος.
Εκεί ήταν η Τζένη με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο. Περιμέναμε να περάσει ένα πλοίο για να γυρίσουμε τη σκηνή. Καθίσαμε κάτω από μια ελιά και αρχίσαμε να παίζουμε τάβλι. Ήταν μανιακή ταβλαδόρισα η Τζένη. Τελικά, ήταν μια παρτίδα τάβλι που κράτησε 26 χρόνια».
Το «Koντσέρτο για πολυβόλα» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους Αθήνας-Πειραιά στις 27 Φεβρουαρίου 1967 και έκοψε, στην πρώτη του προβολή 427.698 εισιτήρια. Πέρα από την εμπορική της επιτυχία, η ταινία απέσπασε και δύο κρατικά βραβεία από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου: βραβείο Σκηνοθεσίας για τον Νίκο Φώσκολο και βραβείο Ερμηνείας για τον Κώστα Καζάκο. Και κάτι ακόμα: η ιδέα του σεναρίου αυτού, ξαναγραμμένη φυσικά από τον Νίκο Φώσκολο,απετέλεσε, τη βάση για ένα από τα ιστορικότερα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης: τον «Άγνωστο Πόλεμο»…
πηγή: bovary.gr