«Σκέφτηκα ότι ήρθε το τέλος μου», λέει η 23χρονη που κινδύνεψε με βιασμό από τρεις αλλοδαπούς στη Θεσσαλονίκη

Με μία μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook η 23χρονη Μαρία Γερμαντζίδου, περιγράφει τον τρόμο που έζησε τα ξημερώματα της Δευτέρας, ενώ γυρνούσε στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη όταν την παρενόχλησαν τρεις άνδρες.

Συγκεκριμένα, στις 00:25 καθώς περπατούσε προς το σπίτι της, τρεις αλλοδαποί την πλησίασαν και της μίλησαν. Μάλιστα, ο ένας φέρεται να την άγγιξε στο μάγουλο και να της είπε «τι όμορφη είσαι». Σύμφωνα, με την ίδια οι δράστες επιχείρησαν να την «στριμώξουν». Ευτυχώς κατάφερε να ξεφύγει και πλησίασε για βοήθεια έναν άνδρα που είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο του.

«Σκέφτομαι “ωραία, ήρθε το τέλος μου”. Ο Α με πιάνει από το μάγουλο, το σφίγγει και λέει “τι όμορφη που είσαι” με σπαστή προφορά. Γελάνε. Δε νιώθω το σώμα μου. Βλέπω κάτω στα σκαλιά έναν κύριο με το σκύλο του. Τον αντιλαμβάνονται. Φεύγω από το κενό που είχε ανάμεσά τους και πάω στον κύριο και αυτοί συνεχίζουν στην αντίθετη πορεία. Ο άνθρωπος με επιστρέφει σπίτι μου» ανέφερε χαρακτηριστικά η 23χρονη στην ανάρτησή της.

Και πρόσθεσε μεταξύ άλλων: «Τι θέλω να πω; Από θαύμα ζω, μάλλον. Δεν είναι ρατσιστικό παραλήρημα για εσάς τους woke. Έτσι είναι η κουλτούρα ορισμένων χωρών, βάσει Σαρία και ό,τι άλλο προβλέπεται εκεί. Σαφώς και τα κάνουν και ημεδαποί. Όμως δεν είναι και τόσο τυχαία τα περιστατικά με αυτούς τους ανθρώπους».

Ολόκληρη η ανάρτησή της:

Πώς μπορεί μέσα στην ημέρα να περνάς καλά με την παρέα σου και μετά να νομίζεις ότι ήρθε το τέλος σου.

00:25 περίπου φτάνω στη Στροφή Επταλόφου Θεσσαλονίκης. Περνάω την αερογέφυρα για να πάω σπίτι μου. Όχι, δεν μπορώ να πάω από άλλου με το νυχτερινό. Ή από Ν.Σ Σταθμό ή από αερογέφυρα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Τουλάχιστον έχει σεκιουριτά κάτω στο αμαξοστάσιο και νιώθεις κάπως καλύτερα.

Έρχονται τρεις άνδρες (κατά πάσα πιθανότητα από το Μπανγκλαντές. Πώς το νομίζω; Μένω Δυτικά της Θεσσαλονίκης και τα χαρακτηριστικά της κάθε φυλής τα έχω – σχεδόν – μάθει).

Έρχονται. Ο εγκέφαλος δίνει εντολή να φύγω. Αλλά πάω με πολύ αργά βήματα προς τα πίσω. Απλώς δεν μπορούσα να τρέξω, σταμάτησε να δίνει εντολή. Έρχονται κατά πάνω μου. Σταματάω. Λέω «Μαρία, τι στο καλό κάνεις; Τρέξε!». Δεν το έκανα. Με περικυκλώνουν με αποτέλεσμα να κολλήσω στα κάγκελα. Και ξέρετε, μια λάθος κίνηση και πέφτεις προς τα πίσω, πιθανό να χάσεις τη ζωή σου. Μην το ξεχνάμε. ο Α από μπροστά μου, ο Β από δεξιά και ο Γ από αριστερά.

Σκέφτομαι «ωραία, ήρθε το τέλος μου». Ο Α με πιάνει από το μάγουλο, το σφίγγει και λέει «τι όμορφη που είσαι» με σπαστή προφορά. Γελάνε. Δε νιώθω το σώμα μου. Βλέπω κάτω στα σκαλιά έναν κύριο με το σκύλο του. Τον αντιλαμβάνονται. Φεύγω από το κενό που είχε ανάμεσά τους και πάω στον κύριο και αυτοί συνεχίζουν στην αντίθετη πορεία. Ο άνθρωπος με επιστρέφει σπίτι μου.

Τι θέλω να πω; Από θαύμα ζω, μάλλον. Δεν είναι ρατσιστικό παραλήρημα για εσάς τους woke. Έτσι είναι η κουλτούρα ορισμένων χωρών, βάσει Σαρία και ό,τι άλλο προβλέπεται εκεί. Σαφώς και τα κάνουν και ημεδαποί. Όμως δεν είναι και τόσο τυχαία τα περιστατικά με αυτούς τους ανθρώπους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Αλλά να νιώθω τόσο πολύ έντρομη σε μια αερογέφυρα που εδώ και 50+ χρόνια δεν έχει φτιαχτεί, δίχως κάμερα ενώ γνωρίζουν την κατάσταση στην ΤΑ Δήμου Θεσσαλονίκης και Δήμου Αμπελόκηπων – Μενεμένης, ε, συγνώμη, αλλά παραπάει.

Θέλετε ψήφο; Ελάτε μια βόλτα από τα Δυτικά. Αστυνόμευση; Κάμερα; Ούτε που με νοιάζει, κάντε κάτι! Είμαι 23 ετών κοπέλα από τη Δράμα. Σπούδασα Θεσσαλονίκη και εργάζομαι στην πόλη. Έχω δικαίωμα και είναι υποχρέωσή σας να μπορώ μα πηγαίνω σπίτι μου δίχως φόβο για τη ζωή μου. Κάποιοι υποψήφιοι και μέλη ΤΑ είδατε και τα stories μου αλλά ούτε ένα «είσια καλά;». Nice.

Τι να πω; Πήγα στην Αστυνομία, με βοήθησε όπως μπορούσε και την ευχαριστώ. Να δούμε εάν ο επόμενος θα έχει την ίδια τύχη με εμένα.