Μετά τα μνημόνια: Ο κορωνοϊός σκοτώνει και την κανονικότητα και την κοινωνική ευτυχία
της Αγγελικής Σπανού
Υποτίθεται ότι άνοιξε ένας νέος ιστορικός κύκλος με τη μετάβαση στη μεταμνημονιακή πραγματικότητα. Θα άρχιζε η ανάπτυξη, θα έρχονταν επενδύσεις, θα ανάσαινε η μεσαία τάξη, θα βελτιωνόταν το βιοτικό μας επίπεδο. Το πέρασμα από το δημοσιονομικό έλλειμμα στο πλεόνασμα θα μας προστάτευε και θα εγγυόταν την μελλοντική μας ασφάλεια.
Μετά ήρθε ο κοροναϊός. Δεν περιλαμβανόταν στο σχέδιο. Και τώρα πάμε πάλι από την αρχή. Οταν περάσει η πανδημία, θα βρισκόμαστε ξανά σε ύφεση, θα έχει εκτιναχθεί η ανεργία, θα έχουν επιδεινωθεί οι συνθήκες απασχόλησης, θα έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα ο τουρισμός που στηρίζει το ΑΕΠ, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι και μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα θα μετρούν απώλειες και θα πρέπει να ξεκινήσουμε μια νέα προσπάθεια ανασυγκρότησης, ίσως πιο δύσκολη από την προηγούμενη.
Όλα αυτά που μας έλεγαν οι δανειστές, ελεγκτές, επόπτες και κηδεμόνες της μνημονιακής Ελλάδας, για περικοπές δημόσιων δαπανών, λιτότητα στο κράτος, μείωση του προσωπικού του Δημοσίου, ακούγονται σήμερα παράταιρα. Όλοι μιλούν πια για την ανάγκη να στηριχτεί το δημόσιο σύστημα υγείας. Πληρώνουν όσο- όσο για να ενισχυθούν τα νοσοκομεία σε υποδομές και ανθρώπινούς πόρους. Και κανείς δεν διανοείται να μιλήσει για εξοικονόμηση ή εξορθολογισμό. Όλοι πλειοδοτούν.
‘Ενα τρις ψηφίζουν οι Γερμανοί βουλευτές για να καλυφθεί το οικονομικό κόστος της πανδημίας στη χώρα τους. Από την ΕΚΤ ως το ΔΝΤ, όλοι οι θεσμοί του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, προκρίνουν επεκτατικές δημοσιονομικά πολιτικές για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί. Και οι συνταγές που αναζητούνται για την επόμενη μέρα είναι συνταγές ενίσχυσης της ρευστότητας, πολύ πιο πέρα από τα κεϋνσιανά προτάγματα.
Κάπως έτσι, όσα ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία φαίνονται ήδη πολύ μακρινά. Με τη χρεοκοπία κατέρρευσαν οι βεβαιότητές μας, ζήσαμε την απόλυτη ανασφάλεια, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας και, πάνω που νομίσαμε ότι συνερχόμαστε, ξαναέπεσε! Και πια δεν υπάρχει εξωτερικός εχθρός για να θυμώσουμε μαζί του, ούτε προφανής εξήγηση για το κακό που μας βρήκε. Δεν υπάρχει πρόγραμμα προσαρμογής, τρόικα και αξιολόγηση για να οριοθετηθεί η διεργασία που θα συντελεστεί μέχρι τη λήξη της κρίσης. Υπάρχει μόνο το άγνωστο. Άγνωστη διάρκεια, άγνωστες επιπτώσεις στην οικονομία, άγνωστη η επίδραση στον ψυχισμό μας, άγνωστη η προσωπική μας τύχη , άγνωστες και οι προσωπικές μας απώλειες.
Στην περίπτωσή μας ισχύει ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα από άλλες χώρες γιατί τα μέτρα πρόληψης πάρθηκαν έγκαιρα. Είμαστε όμως περισσότερο κουρασμένοι από τους άλλους Ευρωπαίους γιατί μόνο σε μας κράτησε τόσο πολύ η μνημονιακή εποχή που το τέλος της, νομίσαμε, θα έφερνε την κοινωνική ευτυχία ή έστω την κανονικότητα.
Ο κορωνοϊός σκοτώνει και την κανονικότητα και την κοινωνική ευτυχία. Για όλους. Νοσούντες, υγιείς και φοβισμένους, απελπισμένους, ψύχραιμους, μόνους, φτωχούς, απολυμένους, αποκλεισμένους, για όσους παίρνουν μέρος στη μάχη, για εκείνους που την παρακολουθούν παθητικά, για όσους κάνουν ό,τι μπορούν και ό,τι πρέπει, για τους υπεύθυνους, για τους ανεύθυνους, για τους υπομονετικούς, για τους επιθετικούς, για όποιους έχουν κάποιον να μοιραστούν την αγωνία τους, για εκείνους που φωνάζουν και κανείς δεν τους ακούει ή σιωπούν.
Πηγή: economico.gr