Καλό μας μήνα. Συνήθως η ευχή αυτή είναι απλά τυπική, αλλά σήμερα το πρωί έχει άλλη βαρύτητα. Το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας εξέπνευσε χθες τα μεσάνυχτα ώρα Βρυξελλών και η χώρα είναι πια επισήμως ξεκρέμαστη, οδεύοντας σε ένα δημοψήφισμα με ένα ερώτημα μαϊμού, την ώρα που μια ολοένα και αυξανόμενη μερίδα του κόσμου γύρω μας βρίσκεται σε πρωτοφανή απόγνωση.
Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο συχνό “αντεπιχείρημα” που ακούω, όσες φορές τολμώ να διατυπώσω ότι οι καταστάσεις που ζούμε είναι εφιαλτικές; “Τις ουρές στα συσσίτια τις θυμάσαι;”, εννοώντας βέβαια ότι όχι μόνο δεν τις θυμάμαι, αλλά ότι και δεν με ενδιαφέρουν, καθώς με έχουν ήδη τοποθετήσει στο στρατόπεδο των σκληρών, αναξιοπρεπών και όχι επαρκώς υπερήφανων συμπατριωτών μου, που προφανώς δεν έχουν τις ίδιες ευαισθησίες με τους άλλους. Με θλίβει όσο τίποτα αυτός ο διχασμός, με θλίβουν όσο τίποτα αυτοί η επιφανειακοί, υπεραπλουστευτικοί αφορισμοί. Μπορεί να έχω δίκιο, μπορεί να έχω άδικο. Κανείς όμως δεν έχει το μονοπώλιο στην ευαισθησία.
Είναι κι άλλες οι ενστάσεις που ακούω όταν λέω ότι θα ψηφίσω Ναι, με πρώτη πρώτη την κατηγορία ότι προπαγανδίζω όταν υποστηρίζω ότι η απόφαση αυτή είναι μεταξύ της παραμονής μας στο ευρώ και της αναγκαστικής εξόδου μας από αυτό. Πείτε μου, με τι χρήματα θα ανοίξουν οι τράπεζες τη Δευτέρα αν κερδίσει την Κυριακή το όχι; Αντιλαμβάνεστε όπως και εγώ ότι τα χρήματα για τις τράπεζες δεν τα έχουμε και οι δανειστές μας ξεκαθαρίζουν ότι αν είμαστε εκτός προγράμματος δεν θα μας τα δώσουν. Λένε ψέματα; Πολύ φοβάμαι όμως πως αναλήθειες λένε άλλοι, το βεβαρημένο ιστορικό ασυναρτησίας των οποίων συνοψίζεται εδώ. Πείτε μου, με ποια λογική τους πιστεύετε;
Εδώ κάπου φτάνουμε στην επόμενη ένσταση: δεν με νοιάζει η λογική, δεν με νοιάζει τι λες, δεν τους θέλω πια, θέλω να φωνάξω, θέλω να τους στείλω στο διάολο. Δεν έχει σημασία ποιος στέκεται δίπλα μου στην απόφασή αυτή -συγκεκριμένα, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή- αυτό που με νοιάζει είναι να πω το ηρωικό όχι. Δυστυχώς, όσο εξαθλιωμένη κι αν είναι μετά από 5 χρόνια κρίσης η ζωή στην Ελλάδα, όση απόγνωση και να νιώθετε, δεν καταλαβαίνετε πόσο μα πόσο χειρότερη θα είναι η ζωή μας αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Τρομολαγνία; Μα είμαστε στο ίδιο καράβι, το οποίο αυτή τη στιγμή μπάζει νερό! Και το ναυάγιο είναι σίγουρο αν δεν βοηθήσουμε όλοι, με λογική, ψυχραιμία και προπαντός χωρίς διχασμό.
