Δυστυχώς ήµουν κι εγώ εκεί. «Είσαι τρελός, πήγες τα παιδιά στη φωλιά του λύκου. Καλά, δεν ξέρεις, δεν ρωτάς;» ήταν η αντίδραση όσων άκουσαν την περιπέτειά µου το βράδυ του Σαββάτου.
απολογούµαι: είχα υποσχεθεί, καιρό τώρα, στα δυο αγόρια µου 10 και 7 ετών – φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι σε αντίθεση µε µένα που δύσκολα καταλαβαίνω το γκολ – ότι θα τα πάω στο γήπεδο µαζί µε τον παππού τους που είναι ΑΕΚΤΖΉς να απολαύσουν τον τελικό του Κυπέλλου.
πήρα µάλιστα ο αφελής και προληπτικά µέτρα. αγόρασα εισιτήρια από τον ατρόµητο και όχι από την ΑΕΚ σε καλές θέσεις και τους έκανα επί µέρες φροντιστήριο τι πρέπει να λένε και τι πρέπει να κάνουν.
αποτέλεσµα; τα παιδιά µου έζησαν τον απόλυτο εφιάλτη και βρίσκονται ακόµη σε κατάσταση σοκ.
πνίγηκαν στα δακρυγόνα, έσκασαν οι δυναµίτες µπροστά στα πόδια τους, βρέθηκαν µια ανάσα από τους ξυλοδαρµούς και τα σπασίµατα και στο τέλος φυγαδεύτηκαν κλαίγοντας µε λυγµούς από το γήπεδο, µε τη φροντίδα του 75χρονου πεθερούµου, µπροστά στα απαθή βλέµµατα των αστυνοµικών, που δήθεν δεν ήθελαν εντελώς να επέµβουν στο γήπεδο. είναι µια τραυµατική εµπειρία που θα τα αποµακρύνει για πολλά χρόνια και ελπίζω για πάντα από τα γήπεδα των συµµοριών µε τους άθλιους παράγοντες και τους προστατευόµενούς τους µαστουρωµένους χουλιγκάνους. Και επίλογος: έπειτα από δυο ώρες αγωνίας που έζησα στην είσοδο του ΟΑΚΑ, παρακολουθώντας τη νέα γενιά των «άρρωστων» χουλιγκάνων και τους αστυνοµικούς µε το βαριεστηµένο ύφος και το απαθές βλέµµα, είµαι βέβαιος ότι είναι θέµα λίγου χρόνου να καεί από ένα τέτοιο γελοίο γεγονός απ’ άκρη σ’ άκρη η χώρα. Μια σπίθα χρειάζεται.
οι πρωταγωνιστές του Σαββάτου είναι τα ίδια πρόσωπα που βλέπουµε να γκρεµίζουν και να λεηλατούν την αθήνα και τη Θεσσαλονίκη σε κάθε µεγάλη κινητοποίηση. Και οι αστυνοµικοί µε το… βλέµµα που κοιτάει το άπειρο είναι εκείνοι που έχουν αναλάβει να σώσουν τις ζωές µας και στα γήπεδα και στις πορείες. Θεός φυλάξοι…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “