Λογικό: Μπορεί να είναι μόλις 49 χρόνων, αλλά τα έχει κάνει όλα στην πολιτική – δεκαπέντε χρόνια αρχηγός κόμματος και τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργός. Κι όταν εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης με το «έχω να σας πω κάτι…», σηκώθηκε ένα κύμα που τον ανέβασε στην πρώτη θέση μίας εκλογής με την οποία ελάχιστοι ασχολούνταν πριν τα βίντεο του Νίκου Σούλη.
Του Στέφανου Τζανάκη
Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε μόνον για να ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές – αλλά όλες οι πλευρές μιλούσαν γι΄αυτόν: Η μεν πλευρά Κασσελάκη με φράσεις – τρίποντα του τύπου «με φύτεψε ο Αλέξης» , «με τον Αλέξη για τον Αλέξη» προκειμένου να υπονοήσει μία ιδιαίτερη σχέση με εκείνον, η δε πλευρά Αχτσιόγλου καλώντας τον επίμονα – και χωρίς ελπίδες ότι θα ανταποκριθεί – να πάρει θέση για όσα λέγονται περί υπονόμευσής του από την ομάδα της πρώην υπουργού.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας είναι παρών, έστω και μέσω τρίτων, στη μάχη της διαδοχής του – αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα θελήσει να πράξει το ίδιο και από την Δευτέρα, όταν θα έχει υπάρξει ένα αποτέλεσμα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει έναν νέο ή μία νέα πρόεδρο.
Όπως εξελίχθηκε η εβδομάδα του δεύτερου γύρου της εσωκομματικής εκλογής στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι βγήκαν ζημιωμένοι: Ο μεν κ. Κασσελάκης χρειάστηκε να βγει τα ξημερώματα στα social media για να ζητήσει διαδικτυακή συγχώρεση σχετικά με τα όσα είπε για το Κυπριακό, η δε κα Αχτσιόγλου ξεκίνησε να μιλά για «θολά νερά» αναφερόμενη στους ψηφοφόρους που την έβγαλαν δεύτερη και κατέληξε να καταφύγει και εκείνη στην παραγωγή ενός βίντεο για να δηλώσει ότι έστειλε εξώδικο σε ένα site που την κατέγραψε ως «υπονομεύτρια».
Βεβαίως, μπροστά στην κάλπη όλα αυτά θα ξεχαστούν – και τα δύο «στρατόπεδα» θα κοιτάξουν να πάρουν το κόμμα. Και φυσικά, ενδέχεται η Δευτέρα να είναι μία άλλη μέρα – τα μίση και τα πάθη των τελευταίων ημερών να ξεχαστούν και η αξιωματική αντιπολίτευση να βρει τον δρόμο της. Ας το πούμε κι αυτό – μιας και το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε ήδη…
Ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να προαναγγελθεί η επαναφορά της «κανονικότητας» στις σχέσεις μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ σύντομα – όποιος και να επικρατήσει στις κάλπες της Κυριακής – θα αντιληφθούν ότι μάλλον θα είναι καλύτερα για όλους να χωρίσουνε: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα…
Η αναζήτηση μίας «χαρισματικής» ηγεσίας – ένα ζητούμενο που άγγιξε το 45% εκείνων που προήλθαν στις κάλπες της περασμένης Κυριακής – η οποία παραπέμπει στον «νέο Αλέξη», δεν λαμβάνει υπ’ όψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «εκτοξεύθηκε» το διάστημα 2012 – 2015, όχι τόσο λόγω της ηγεσίας του, αλλά κυρίως λόγω των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών που είχαν δημιουργήσει τα Μνημόνια.
Σήμερα, η χώρα – παρά τα όσα καταστροφικά συνέβησαν το καλοκαίρι, ανοίγοντας μεγάλες πληγές σε μεγάλες κατηγορίες πολιτών, έχει κάνει το come back: δεν θα «ακουμπήσει» πια σε έναν «χαρισματικό», εντός ή εκτός εισαγωγικών, της επικοινωνίας, όπως και δεν νοιάζεται να πριμοδοτήσει στελέχη που δεν έχουν κάνει ποτέ την παραμικρή αυτοκριτική για τα συλλογικά κυβερνητικά πεπραγμένα τους. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι κόμματα με πραγματικό σχέδιο και όχι προτάσεις – ευχές για μείωση φόρων και αύξηση μισθών.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρατά ενωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω με άπειρους εσωκομματικούς συμβιβασμούς. Όμως, αυτό συνέβαινε είτε επειδή το κόμμα ανέβαινε εκλογικά, είτε επειδή – όπως το 2019 – κατάφερνε να διατηρήσει ένα ισχυρό ποσοστό. Σήμερα, τέτοια συγκολλητική ουσία δεν υπάρχει – και ο επόμενος πρόεδρος δεν θα έχει την παραμικρή όρεξη για συμβιβασμούς.