ΕΓΙΝΑΝ όλα δυνατά τ’ αδύνατα. Συνέβησαν τα χειρότερα και η χώρα γονάτισε. Η μακροχρόνια, βαθιά κρίση ισοπεδώνει ό,τι έμεινε όρθιο, διευρύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και ακρωτηριάζει θανατηφόρα το σύστημα πρόνοιας.
Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι οδηγούνται -κάποιοι οριστικά- στο περιθώριο της ζωής. Το κάστρο του Δημοσίου πέφτει βίαια, με προχειρότητα και αδικίες, εξαφανίζοντας τις τελευταίες ψευδαισθήσεις περί μονιμότητας. Οι μεγάλες επενδύσεις που θα έφερναν δήθεν χιλιάδες θέσεις εργασίας έγιναν ανέκδοτο, όπως οι αποκρατικοποιήσεις.
Τώρα μάθαμε καλά ότι θαύματα δεν γίνονται και δεν υπάρχουν προστάτες που προσφέρουν εύκολη σωτηρία. Ενώ στην πρώτη ανάγνωση αυτό μοιάζει με καταστροφή, μπορεί να είναι η λύτρωση, εάν κινηθούμε συντεταγμένα, χωρίς κραυγές πανικού και ανύπαρκτα διλήμματα για την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Με ευρώ ή δραχμές, η συνταγή της επιβίωσης πλέον είναι μονόδρομος: παραγωγή δικών μας, μοναδικών προϊόντων με σκληρή προσωπική εργασία. Οπως παλιά, πριν γίνουμε «άρχοντες» και «αφεντικά» των αλλοδαπών με δανεικά και επιδοτήσεις. Η πρώτη πρόβα μόλις άρχισε. Μέσα στις πολλές συμφορές, η τύχη μάς χαμογελάει με την αύξηση των τουριστών που θα έρθουν φέτος στην Ελλάδα. Προσοχή! Αυτό δεν είναι ευκαιρία για αρπαχτή και ρεφάρισμα σε ξενοδόχους και ταβερνιάρηδες. Είναι η τελευταία ευκαιρία για την ενίσχυση του μόνου συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η χώρα.
Ε, αν το χάσουμε κι αυτό, τότε πράγματι χαθήκαμε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 14 Ιουλίου 2013