Μία πολιτική του ορθού και επιστημονικού λόγου με γνώμονα το συμφέρον του λαού και όχι των κομμάτων, μία πολιτική χωρίς χαρακτηρισμούς που θα οργανώνεται σε τρείς θεμελιώδεις άξονες. Το τρίπτυχο δηλαδή πολιτικό αποτέλεσμα που διέρχεται από το όραμα της ισχυρής ανάπτυξης και την αύξησης του εισοδήματος.
Του Καθηγητή Σωτήρη Σούλη
Οι τρείς θεμελιώδεις πολιτικοί άξονες της δεκαετίας του 2020:
Α. Βελτίωση του εισοδήματος, δηλαδή βελτίωση του επιπέδου ζωής και της ποιότητας ζωής των πολιτών, με συνακόλουθη μείωση των κοινωνικοοικονομικών αναγκών. Η οικονομική προοπτική της πολύ γρήγορης οικονομικής αποδοτικότητας, η οποία, σε συνδυασμό με τη μείωση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και γενικότερα της παραοικονομίας, θα οδηγήσει πολύ γρήγορα στον αναπτυξιακό μονόδρομο των 300 δις ΑΕΠ στη χώρα. Ένας εφικτός μεσοβραχυχρόνιος στόχος λίγων ετών, για να έχουμε ολοένα και λιγότερο ανάγκη το κράτος και το τελευταίο, να επιτελεί τον ρόλο του προς το συμφέρον των πολιτών.
Β. Ισχυρή Εθνική κυριαρχία με ενίσχυση της αμυντικής ισχύος της χώρας μέσω των αναγκαίων δαπανών. Τούτο καθίσταται εφικτό, αποκλειστικά από την αύξηση του εισοδήματος για να μην εμποδίζεται η άσκηση αναδιανεμητικής οικονομικής δικαιοσύνης. Η συνακόλουθη επίτευξη του εν λόγω στόχου, επαυξάνει τις προϋποθέσεις, τόσο της ενίσχυσης της διπλωματικής ισχύος της χώρας, όσο και της κατοχύρωσης και βελτίωσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που οδηγούν σε καλύτερη δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης.
Γ. Μεγάλη αύξηση των Δημοσίων εσόδων στα 135-150 δις από 104 δις σήμερα, που θα επιφέρει αποτελεσματικότερο κράτος με εξαιρετικά μεγεθυμένες δυνατότητες για σημαντική μείωση των ανισοτήτων και για προσφορά ποιοτικών δημόσιων υπηρεσιών υγείας, με εξασφάλιση δομών και υπηρεσιών αξιοπρέπειας για τους ηλικιωμένους και παροχή ποιοτικών υπηρεσιών ΠΦΥ και μακροχρόνιας κατ’ οίκον φροντίδας. Το ερώτημα που τίθεται στο σημείο αυτό είναι, εάν θα μοιάσουμε στα κράτη που δίνουν πολύ λιγότερο ποσοστό από το εισόδημά τους-ΑΕΠ παρέχοντας πολύ περισσότερα χρήματα και ύψος παροχών από εμάς, ή θα το παίζουμε «προοδευτικοί» νομίζοντας ότι κάνουμε καλύτερη αναδιανεμητική οικονομική δικαιοσύνη δίνοντας μεγάλα ποσοστά επί του ΑΕΠ για ΔΚΠ, αλλά οι πολίτες θα έχουν πολύ λιγότερες παροχές.
Ας επιλέξουμε τι θέλουμε: την πρώτη πολιτική που δίνει 15.000$/κάτοικο για Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας ανά άτομο όπως για παράδειγμα η Ιρλανδία που έχει και μικρότερες ανισότητες, ή τη δεύτερη πολιτική που δίνει 9.000$/κάτοικο όπως η Ελλάδα που στραγγαλίζει την ελπίδα για βελτίωση του ατομικού και οικογενειακού εισοδήματος και την ποιότητα ζωής που ονειρευόμαστε.
Απαραίτητη όμως προϋπόθεση για την υιοθέτηση της πρώτης αυτής απλής πολιτικής κατεύθυνσης, καθίσταται η ιδεολογική επικράτηση:
Α. της μείζονος προσπάθειας για τη βελτίωση της παραγωγικότητας χωρίς δαιμονοποίησει απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, σε μία χώρα μάλιστα, που έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ελεύθερων επαγγελματιών, αυτοαπασχολουμένων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Πως γίνεται να μην αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας και τη θεμελιώδη κοινωνική μας λειτουργία- την εργασία που κάνουμε; Δεν εργαζόμαστε όλοι στο κράτος, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Εάν αναπτύσσονται οι επιχειρήσεις, μεγιστοποιούνται οι πιθανότητες να βελτιώσουμε το εισόδημά μας αλλά και τα δημόσια έσοδα. Η απέχθειά μας προς την πρόοδό τους δεν συμφέρει κανέναν.
Β. της υπέρβασης της άρνησης για χειρωνακτική και τεχνική εργασία που θα εξασφαλίζεται από ένα πλήρως αναπροσονατολισμένο εκπαιδευτικό σύστημα, με εξαιρετικά τεχνικά λύκεια που θα ντρέπεσαι να εισέλθεις σε αυτά, που θα έχουν τους καλύτερους μαθητές και τους καλύτερους δασκάλους, που θα σταματήσουν να αποτελούν «άντρο» βιαοπραγιών, κοινωνικοπαθολογικών φαινομένων και ανομίας. Μόνο εάν επαναφέρουμε πρώτον, το σεβασμό στο δάσκαλο από το δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο που θα διέρχεται πρωτίστως από την επαυξημένη προσπάθεια του ίδιου του δασκάλου, δεύτερον, τον τρόπο μάθησης που θα αναδεικνύει την κριτική σκέψη, τρίτον, την κατάργηση της παραπαιδείας και τέταρτον, την αποδοχή ορίων και πειθαρχίας, τότε μάλλον το παραγωγικό μοντέλο υψηλής προστιθέμενης αξίας μπορεί να βρει διέξοδο υλοποίησης, τότε μόνο μπορεί να δημιουργήσουμε πολίτες με ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ενσυναίσθηση, τότε μόνο μπορεί να οδηγηθούμε σε πρότυπα μίας νέας οργανωσιακής συμπεριφοράς αποδοχής ουσιαστικών κοινωνικοοικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Γ. της αναγκαίας συνύπαρξης, τόσο της κοινωνικής ευθύνης όσο και της ατομικής ευθύνης, που βοηθά στην ανάπτυξη μίας συμπεριφοράς με κοινωνική συνείδηση, μίας συμπεριφοράς που δεν θα επικεντρώνεται στο εγώ, αλλά θα λαμβάνει υπόψη τις πιθανές επιπτώσεις των ενεργειών μας στους άλλους για τους οποίους υποτίθεται ότι ιδεολογικά κοπτόμεθα και ενδιαφερόμαστε. Η ιδεολογική αυτή εμβάθυνση, δύναται να αποτελέσει ουσιαστικό εφαλτήριο και αρωγός στην προσπάθεια του κράτους για την αντιμετώπιση οικονομικών, κοινωνικών και υγειονομικών κρίσεων.
Τοιουτοτρόπως η ιδεολογική αυτή επικράτηση:
- θα αναγεννήσει χαμένες κοινωνικοπολιτισμικές αξίες,
- θα οριοθετήσει και θα συγκρατήσει απαιτήσεις δικαιωμάτων και αναδιανομής του μικρομεσαίου μας εθνικού εισοδήματος,
- θα βελτιώσει κοινωνικές σχέσεις,
- θα προάγει τον πολιτικό πολιτισμό χωρίς χαρακτηρισμούς και ταμπέλες ύστερα από 85 χρόνια εμφυλίου πολέμου εάν σκεφτούμε παράλληλα ότι δεν υπάρχει σήμερα κανείς σχεδόν από αυτούς που τον έζησαν. Η πολιτική, δεν είναι μία διαχρονική βεντέτα αντεκδίκησης και έχθρας, αλλά εργαλείο προόδου και εύρυθμης συνύπαρξης με αλληλοσεβασμό. Οι άνυδρες ιδεολογικές αναφορές σε μία Ελλάδα του παρελθόντος που δεν θεμελιώνονται σε σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, καθίστανται απότοκος μίας νοσούσας πολιτικής αδυναμίας γέννησης ουσιαστικών επιχειρημάτων, ευνοούν ψυχοσυναισθηματικές ανισορροπίες και αποτελούν μέγιστο εμπόδιο ανάπτυξης διαπροσωπικών υγιών σχέσεων,
- θα συγκρατήσει τους νέους που επιθυμούν να ζήσουν σε ένα περιβάλλον μίας κοινωνίας με μεγαλύτερη αξιοκρατία και μεγαλύτερο σεβασμό, χωρίς τον φόβο μίας εσωτερικής ασφάλειας που μπάζει από παντού,
- θα ενισχύσει την ισότητα των δύο φύλων και τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου τους,
- θα επαυξήσει το σεβασμό στο περιβάλλον και τις νέες γενιές, με προαγωγή ενός παραγωγικού μοντέλου προσανατολισμένου στην κυκλική οικονομία αλλά και στη συγκράτηση του υπερκαταναλωτισμού μας και
- θα ενισχύσει την υλοποίηση των νέων ιδεών.
Το σύνολο των ανωτέρω κατακτήσεων και της μεταμοντέρνας αυτής ιδεολογικής κατεύθυνσης χωρίς κομματικές δεσμεύσεις ότι είμαστε οι μόνοι που κατέχουμε την αλήθεια, ίσως να αποτελέσει και εφαλτήριο μία άλλης δημογραφικής συμπεριφοράς που θα διαχειρίζεται ο καθένας τον ελεύθερο του χρόνο και την ικανοποίηση των επιθυμιών του, σε μία άλλη πιο υγιή πραγματικότητα που δεν θα καθίσταται εμπόδιο στα όνειρα του.
Ένα ελπιδοφόρο μέλλον που επιθυμούμε να κατακτήσουμε, όχι μέσω υποσχέσεων και εναπόθεσης των ελπίδων μας αποκλειστικά σε επιδοματικές κρατικές πολιτικές, αλλά σε μία νέα πραγματικότητα που θα είμαστε εμείς συνειδητοί πρωταγωνιστές του παιχνιδιού που μας αφορά, με γνώμονα τη σκέψη προς τον λαό και τις πραγματικές του ανάγκες και όχι, με τη σκέψη της επικράτησης του πολιτικού μας σχηματισμού και πιθανώς των ιδιοτελών μας συμφερόντων.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε ένα πιο διευρυμένο οραματικό ολιστικό πλαίσιο πολιτικής, που να περιλαμβάνει πέντε αλληλένδετους και παράλληλους κύκλους κατευθύνσεων, μέσω ενός απλού κατανοητικού πλαισίου πέντε ερωτήσεων.
- Θα ήταν άσχημα να είχαμε μεγαλύτερο πλούτο, και καλύτερη ποιότητα ζωής;
- Θα ήταν άσχημα να ισχυροποιούσαμε την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή μας μέσω μίας βελτιστοποιημένης αποτρεπτικής ισχύος;
- Θα ήταν άσχημα να είχαμε λιγότερες ανισότητες και μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή και να κατοχυρώναμε τα πανανθρώπινα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα;
- Θα ήταν άσχημα να είχαμε ωριμότερο πολιτισμό ως προϋπόθεση, καλύτερων κοινωνικών σχέσεων, αλληλοσεβασμού και βελτίωσης της κοινωνικής συνειδητότητας;
- Θα ήταν άσχημα να είχαμε μεγαλύτερη προστασία του περιβάλλοντος μέσω της κυκλικής οικονομίας;
Απλές σκέψεις μίας ξεχασμένης πολιτικής οικονομίας.