Γνώρισα τον πατέρα Αντώνιο πριν από 20 χρόνια. Η «Κιβωτός του Κόσμου» έκανε τα πρώτα της μπουσουλήματα. Ήταν ένας μικρός ισόγειος χώρος στον Κολωνό. Ο Αντώνιος ήταν ευγενής, καλοσυνάτος, ήπιος και προστατευτικός με τα παιδιά που ήταν γύρω του. Ίσως υπήρξα αφελής και εγώ και δεκάδες άλλοι δημοσιογράφοι που μέσα σε αυτή την εικοσαετία τον αποθεώσαμε. Είναι ίσως ο μοναδικός ιερέας στη χώρα που «αγιοποιήθηκε» εν ζωή και αποτέλεσε σύμβολο φιλανθρωπίας. Και η κοινωνία, που τόσο πολύ αρέσει σε όλους να επικρίνουμε, ανταποκρίθηκε σε απίστευτο βαθμό. Πλούσιοι και φτωχοί έτρεξαν να βοηθήσουν την «Κιβωτό». Τους συγκίνησε όλους ο πατέρας Αντώνιος. Οι χορηγίες που δέχτηκε ήταν πολλές και κάθε χρόνο η αύξηση ήταν πολλαπλασιαστική. Τα Μέσα Ενημέρωσης άνοιξαν τις κάμερες και τα μικρόφωνα και οργάνωναν κάθε τρεις και λίγο τηλεμαραθωνίους για να βοηθήσουν το έργο της «Κιβωτού». Έτσι η δράση εξαπλώθηκε. Το μικρό καράβι έγινε μεγάλο, με εγκαταστάσεις και σοβαρές υποδομές.
Του Γιάννη Πολίτη
Δε βιάζομαι να δικάσω τον παπά πριν η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της. Ακούω την υπερασπιστική γραμμή των φίλων του που λένε ότι έπεσε θύμα της επιτυχίας του και προκάλεσε φθόνο σε άλλα ιδρύματα, αλλά και σε κύκλους της Εκκλησίας, που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την υπερβολική προβολή που απολάμβανε ο Αντώνιος και η ομάδα του. Όλα αυτά σε ένα βαθμό μπορεί και να ισχύουν. Όσο ανεβαίνεις τη σκάλα της επιτυχίας, προφανώς θα φυσούν διαφορετικοί άνεμοι. Όταν πετυχαίνεις, δημιουργείς εχθρούς και σαφώς έρχεσαι αντιμέτωπος με την εμπάθεια και τη ζήλια ανθρώπων που έχουν φιλοδοξίες, αλλά δεν έχουν τις ικανότητες να πετύχουν .Όμως όπου υπάρχει πολύς καπνός, υπάρχει και φωτιά. Αυτή η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων δεν μπορεί να είναι όλη κατασκευασμένη. Ακόμη κι αν είναι ψεύτικες οι καταγγελίες ότι ο παπάς ασελγούσε στα παιδιά, εκείνο που σίγουρα δεν είναι ψέματα είναι η κακοποιητική συμπεριφορά στη δομή με ξυλοδαρμούς και τιμωρίες.
Είναι γεγονός ότι τα ταλαιπωρημένα παιδιά που κατέληξαν εκεί προκειμένου να βρουν φροντίδα, έζησαν έναν εφιάλτη όμοιο ή και χειρότερο απ’ αυτόν που γνώρισαν από τρυφερή ηλικία στις διαλυμένες οικογένειές τους. Λίγο με ανησυχεί η τύχη του παπά και της παρέας του, εάν πράγματι αποδειχθεί μέσα από την σχολαστική έρευνα ότι αυτά για τα οποία τους κατηγορούν είναι αλήθεια. Εκείνο που προκαλεί θλίψη στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι μία δομή, η οποία στη συνείδησή μας ήταν παρηγοριά για τους ανήμπορους, θα καταρρεύσει. Και ταυτόχρονα θα αυξηθεί η δυσπιστία των ανθρώπων, που άλλοι από το περίσσευμα και άλλοι από το υστέρημά τους, βοηθούν με την ψυχή τους τέτοιες πρωτοβουλίες. Δεν θα σταματήσουν μόνο τις ενισχύσεις στην «Κιβωτό», αλλά θα γυρίσουν και την πλάτη σε κάθε είδους, παρόμοια δράση. Τώρα κυριαρχεί η απελπισία και η απογοήτευση, καθώς κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Έρμαια τα παιδιά
Και ποιος την πληρώνει στο τέλος; Τα ανήμπορα δυστυχισμένα παιδιά που θα καταλήγουν εγκαταλελειμμένα στους δρόμους και τις πλατείες, έρμαια στα χέρια κακοποιών, εμπόρων ναρκωτικών και παιδόφιλων. Άκουσα με προσοχή την αρμόδια υπουργό, Δόμνα Μιχαηλίδου, να λέει ότι όλες αυτές οι δομές είναι κακοποιητικές. Και ότι η λύση στο πρόβλημα είναι οι ανάδοχες οικογένειες. Μια πρακτική πολύ διαδεδομένη στην κεντρική Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί οι δομές αυτού του τύπου έχουν κλείσει σχεδόν όλες και καθημερινά ενισχύεται ο θεσμός της αναδοχής. Να διευκρινίσουμε ότι άλλο αναδοχή, άλλο υιοθεσία. Στην Ελλάδα αυτό δεν έχει προχωρήσει γιατί τα περισσότερα ζευγάρια θέλουν παιδιά για υιοθεσία και όχι για αναδοχή. Η αναδοχή μπορεί να κρατήσει τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια, μέχρι δηλαδή τα παιδιά να ενηλικιωθούν και μετά να αποφασίσουν εκείνα τι θα κάνουν στη ζωή τους. Ακούγεται πολύ αισιόδοξο αυτό που λέει η υπουργός, εάν καταφέρουμε να πειστούν οι Έλληνες ότι ένα παιδί που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, δεν χρειάζεται να το υιοθετήσεις για να το προσέχεις και να το αγαπάς, αλλά να γίνεις συνοδοιπόρος του για όσα χρόνια χρειαστεί.
Απαραίτητος ο έλεγχος
Ούτε αυτή όμως είναι μία λύση ασφαλής, εάν δεν υπάρχει έλεγχος. Όλοι βλέπουμε πολλές ταινίες, ιδιαίτερα στα χρόνια της πανδημίας, και στις περισσότερες απ’ αυτές υπάρχει μια ιστορία με παιδιά που ζουν σε ανάδοχες οικογένειες. Δεν είναι πάντα «παράδεισος», η «κόλαση» παραμονεύει στη γωνία. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι ή παιδόφιλοι που γίνονται δήθεν ανάδοχοι για να εκμεταλλευτούν ανυπεράσπιστα παιδιά. Η μόνη ασπίδα είναι οι αυστηροί έλεγχοι της Πολιτείας. Στα οργανωμένα κράτη κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται σε αυτά τα σπίτια απροειδοποίητα ο αρμόδιος υπάλληλος και ελέγχει πώς ζουν τα παιδιά και πώς τους συμπεριφέρονται οι ενήλικες. Αυτό θα μπορούσε να γίνεται και σε δομές όπως η «Κιβωτός» (που επιχορηγούνται από το κράτος) και να έχουν προληφθεί αυτά που σήμερα αποκαλύπτονται.
Έχουμε όλοι καταλάβει ότι όπου συγκεντρώνονται παιδιά, όπως σε δομές φιλοξενίας, πλησιάζουν και ανώμαλοι. Παριστάνουν τους φιλάνθρωπους εθελοντές για να μπουν στις ζωές των παιδιών. Αν ο κρατικός έλεγχος, με πολλούς σοβαρούς και εξειδικευμένους λειτουργούς, δεν ασκεί εποπτεία στους χώρους αυτούς, το πείραμα που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση το προσεχές διάστημα με τις αναδοχές θα αποτύχει. Πρώτα πρέπει να δημιουργήσει η Πολιτεία σοβαρούς μηχανισμούς ελέγχου και παρακολούθησης στις ζωές των παιδιών και μετά να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.