Μ’ ΑΡΕΣΕΙ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Θα ήθελα το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να κλονίσει την αλαζονεία των δανειστών και να βάλει φρένο στις τρόικες που επωάζουν το αβγό του φιδιού από την Αθήνα μέχρι το Παρίσι. Κι ύστερα, να ζήσουμε εμείς καλά και οι Γερμανοί καλύτερα. Μετά ξύπνησες, θα μου πείτε. Γιατί το ευχέλαιο για τα ποντίκια ποτέ δεν είναι αρκετό εάν δεν ρίξεις και καμιά γάτα στο κελάρι.
Η χώρα συνεχίζει στην κατηφόρα της ύφεσης πάνω στο… τρενάκι του τρόμου. Οι ηγεσίες μας εκλιπαρούν τον Τόμσεν να δείξει επιείκεια και έτσι πορευόμαστε αυτοεξευτελιζόμενοι, ζώντας, όσοι τα καταφέρνουν ακόμη, με τα νέα δανεικά που θα εξοφλήσουν τα εγγόνια μας. Η απορία μου είναι: Εάν όλα αυτά πάνε στράφι και η χώρα τελικά γλιστρήσει άσχημα από το κατώφλι της χρεωκοπίας, πάνω στο οποίο ακροβατεί, υπάρχει το «πλάνο Β», που λένε και οι γιάπηδες;
Να εξηγούμαι. Κανείς νοήμων δεν θέλει εθνικό νόμισμα αυτήν την ώρα. Ομως, υπήρχε ζωή στον πλανήτη και πριν από το ευρώ και θα υπάρξει και μετά. Και γι’ αυτό είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο ένα λεπτομερές και εναλλακτικό σχέδιο επιβίωσης εκτός ΟΝΕ. Γιατί φοβάμαι ότι εάν έρθει, ω μη γένοιτο, καμιά συμφορά, θα τρέχουν νύχτα να διαβάζουν τα «κιτάπια της δραχμής» του Λαφαζάνη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real news”, την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013