ΜΟΛΙΣ ΒΡΑΔΙΑΣΕ, μαζευτήκαμε όλοι – ένα ολόκληρο χωριό – στην πλατεία που αγναντεύει τον Σκορπιό. Μια ανάσα χώριζε τον απόλυτο πλούτο με την απόλυτη φτώχεια. Εμείς δεν είχαμε ηλεκτρικό και εκείνη η νύχτα ήταν μαγική. Τα είχε όλα. Φώτα, πολλά φώτα. Μουσικές του κόσμου, φωνές, τραγούδια και γέλια διασημοτήτων που είχαν φθάσει από νωρίς με υδροπλάνα. Ο μοιραίος γάμος του Ωνάση με την Τζάκι ήταν η τελευταία χαρά που γνώρισε το νησί. Ύστερα η μοίρα τσάκισε τον άνθρωπο που την προκάλεσε όσο κανείς. Τα βράδια επέστρεφαν σκυθρωποί στο Μεγανήσι οι ναυτικοί του «Χριστίνα» και αφηγούνταν στο καφενείο, γύρω από τη λάμπα πετρελαίου, μία προς μία τις τελευταίες πράξεις του δράματος.
Χωρίς να έχω καταλάβει ακόμη το γιατί, δεθήκαμε με τον Ωνάση. Και ας μη μας έχτισε ποτέ του τον γκρεμισμένο τοίχο του σχολείου. Θρηνήσαμε τον γιο του, λυπηθήκαμε τον ίδιο, συμπονέσαμε την κόρη του. Ύστερα φτιάξαμε το δικό μας παραμύθι. Μια ιστορία ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα με όλες τις ανατροπές της αρχαίας τραγωδίας.
Την ιστορία αφηγούνται κάθε πρωί οι βαρκάρηδες στους χιλιάδες επισκέπτες του Σκορπιού με τρόπο που σου κόβεται η ανάσα.
Το νησί πωλήθηκε. Τώρα μαθαίνουμε ότι δόθηκε σκληρή μάχη στη δημοπρασία, ανάμεσα στον Ρώσο μεγιστάνα που το απέκτησε και τον Εμίρη του Κατάρ. Σε λίγο θα αλλάξει φυσιογνωμία ο Σκορπιός. Δεν θα είναι πλέον παράδεισος για έναν. Χτίζονται εκεί πολυτελείς βίλες για εκμετάλλευση. Καλό για αυτή τη μαγική περιοχή του Ιονίου θα πείτε. Στην συνείδηση των ντόπιων πάντως θα είναι πάντα το νησί του Ωνάση. Με τα παραμύθια και τους θρύλους του. Αυτά δεν πωλούνται. Με μια βόλτα στο Νυδρί και στο Μεγανήσι θα καταλάβετε.