ΑΥΤΟ που συμβαίνει με το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ανήκουστο. Ενώ οι περισσότεροι λατρεύουν να το μισούν, σχεδόν όλοι έχουν να πουν μια κακή κουβέντα για τα χρόνια που κυριάρχησε στον δημόσιο βίο, ταυτόχρονα όλοι κατά βάθος θέλουν να… γίνουν ΠΑΣΟΚ. Το σημαντικότερο; Όλοι θέλουν να μοιάσουν στον Ανδρέα, ακόμη και αυτοί που δεν επιχείρησαν ποτέ να τον αντιγράψουν, είτε από φόβο είτε από ανασφάλεια, μήπως γίνουν καρικατούρες του εαυτού τους. Μετά την αποδόμηση αυτού του ηγετικού μοντέλου από τον Κώστα Σημίτη, ο πρώτος θαυμαστής και αντιγραφέας του αναμφισβήτητα χαρισματικού και αντιφατικού πολιτικού ηγέτη ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Παρότι ως γέννημα-θρέμμα της Δεξιάς ήταν αδύνατο να ταυτιστεί μαζί του, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να τον μιμηθεί στα μπαλκόνια και να δημιουργήσει σχέση αγάπης με τους ψηφοφόρους, εφαρμόζοντας το δόγμα να μη λέει δυσάρεστα πράγματα στην κοινωνία.
ΥΣΤΕΡΑ ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας για να απογειώσει την τέχνη της αντιγραφής. Δεν μιμείται μόνο τις φράσεις και τις κινήσεις του, μιμείται ακόμη και τον τόνο της φωνής του. Το περιβάλλον του πρωθυπουργού έχει τόσο πολύ εξοικειωθεί με την ιδέα ότι ανακάλυψε τον νέο χαρισματικό ηγέτη της Κεντροαριστεράς που διαρρέει με κάθε ευκαιρία ότι ο Τσίπρας έχει όλα τα ταλέντα του Παπανδρέου.
Αυτός είναι και ο λόγος που το Κίνημα Αλλαγής πάει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτός είναι ο βασικός κορμός του νέου φορέα, μοιάζει με εκείνες τις παλιές εκρηκτικές γυναίκες στις επαρχιακές πόλεις που περπατούσαν τις Κυριακές στην πλατεία και όλοι κακολογούσαν δημόσια, αλλά όλοι τις ονειρεύονταν κρυφά. Ετσι, παρότι πλέον είναι ακόμα μικρό έχει καταφέρει να είναι η πολύφερνη νύφη του πολιτικού συστήματος. Η Νέα Δημοκρατία θέλει από τώρα να κλειδώσει τη μετεκλογική συμμαχία μαζί του. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον τρόπο που απευθύνθηκε στα στελέχη του κόμματος στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιδοθεί σε ένα καθημερινό φλερτ προς τη Χαριλάου Τρικούπη, για τη δημιουργία δήθεν του αντιδεξιού μετώπου. Ο προφανής στόχος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αρχική σύμπλευση των δύο κομμάτων και η σταδιακή δημιουργία μιας μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης, στην οποία θα είναι ο κυρίαρχος πόλος. Και αυτό το σχέδιο έχει τις ευλογίες αρκετών Ευρωπαίων, οι οποίοι επιθυμούν να οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο μαντρί των Σοσιαλιστών και να αβγατίσουν τη δύναμή τους στο Ευρωκοινοβούλιο και σε όλα τα άλλα ευρωπαϊκά όργανα που υπολείπονται πλέον από το ισχυρό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, όμως, στα αλήθεια με τα κεντρικά στελέχη στο εσωτερικό του Κινήματος και δεν μπορεί να βρει ακόμη την περπατησιά του; Χωρίς αμφιβολία οι ψηφοφόροι του είναι λίγοι, αλλά τα στελέχη του είναι πολλά και τα περισσότερα από αυτά έχουν ικανότητες και εμπειρία. Ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε -πολύ περισσότερο- ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν τόσο έμπειρο δυναμικό και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην κεντρική πολιτική. Αυτά τα προβεβλημένα πρόσωπα θέλουν σύντομα να καταλάβουν κυβερνητικούς, αυτοδιοικητικούς θώκους και εξουσία. Τους πέφτει πολύ στενό το κοστούμι του τρίτου κόμματος που θα παραμείνει για πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση και θα χρειαστεί να ξαναχτιστεί από την αρχή, με αμφίβολα αποτελέσματα. Θα είναι για μεγάλο διάστημα πολύ μικρός αυτός ο χώρος για να ικανοποιήσει τόσες πολλές φιλοδοξίες. Και επειδή κανείς δεν έχει την υπομονή να περιμένει να αποφασίσει ο λαός στην κάλπη για τις μετεκλογικές συνεργασίες, πολλοί τρέχουν από τώρα να πιάσουν στασίδι για το μέλλον. Οι μισοί κοιτάνε στην Κουμουνδούρου και άλλοι μισοί στην Πειραιώς. Εκεί ακριβώς αρχίζει η Βαβυλωνία.
ΕΑΝ αυτό που συμβαίνει τώρα συνεχιστεί για λίγους μήνες ακόμη, το παιχνίδι για τον νέο φορέα έχει χαθεί. Είναι τέτοια η σύγχυση που υπάρχει στην κομματική βάση του που χωρίς αμφιβολία θα δημιουργήσει μεγάλες φυγόκεντρες δυνάμεις. Ενα κομμάτι των ψηφοφόρων που δεν αντέχουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάει σιωπηλά στον Μητσοτάκη και ένα άλλο που διακατέχεται από μόνιμο αντιδεξιό σύνδρομο θα πάει στον Τσίπρα. Αυτός ο φόβος υπαγόρευσε στη Φώφη Γεννηματά την αυστηρή προειδοποίηση να σταματήσουν οι προσωπικές στρατηγικές και οι ιδιωτικές ατζέντες των κεντρικών στελεχών. Δίκιο είχε. Εάν αυτή η προειδοποίηση, όμως, δεν συνοδευτεί από πολιτικές και τακτικές κοινής στάσης, το αποτέλεσμα θα είναι ο μεσαίος χώρος να συρρικνωθεί περαιτέρω μέσα στην πόλωση και να μην έχει την ανταλλακτική μετεκλογική αξία που έχει σήμερα. Την πραγματική αξία πάντως της μετοχής του Κινήματος Αλλαγής, αλλά θα την ξέρουμε στις πρώτες δημοσκοπήσεις, αμέσως μετά το καλοκαίρι.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 20 Μαΐου 2018.