ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι μεγαλύτερος από 18 ετών και όλοι έτοιμοι να πουλήσουν το κορμί τους, όσες φορές αντέξουν σε μια νύχτα, για λίγα ευρώ πίσω από τους θάμνους του Πεδίου του Άρεως. Είναι η ώρα που κάθε λογής διεστραμμένοι της Αθήνας, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, αναζητούν την ηδονή παζαρεύοντας μερικά λεπτά συνεύρεσης με 3 έως 5 ευρώ. Αυτές δεν είναι σκηνές από ταινία, είναι ένα από τα δεκάδες όμοια περιστατικά που καταγράφουν καθημερινά υπηρεσίες Ασφαλείας και οι σοβαροί άνθρωποι των μη κυβερνητικών οργανώσεων -γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι- που τραβούν τα μαλλιά τους βλέποντας καθημερινά όλο και περισσότερα παιδιά προσφύγων και μεταναστών, κυρίως ασυνόδευτα, να έχουν πάρει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Αυτό που συμβαίνει δεν το χωράει ανθρώπου νους. Γλίτωσαν στα παράλια της Τουρκίας, σώθηκαν από τα κύματα στο Αιγαίο, για να βυθιστούν οριστικά στον υπόκοσμο της Αθήνας. Και αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, μόνο που εκεί οι κοινωνίες έχουν συγκρότηση και τα κράτη οργανωμένη δομή και περιορίζουν τα φαινόμενα. Στη διαλυμένη Ελλάδα, το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της χώρας, πόσο μάλλον τα παιδιά του κατώτερου θεού.
ΣΤΗΝ «ΠΙΑΤΣΑ» του Πεδίου του Άρεως θα βρει κανείς Αφγανούς, Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς, Κούρδους και άλλες εθνικότητες που εκδίδονται για ένα κομμάτι ψωμί κοντά στο πάρκο και όχι μέσα, για να μην ενοχλήσουν τους τοξικομανείς και τους αστέγους! Φορούν ρούχα απλά, με μουντά χρώματα και καπέλο, για να κρύβουν το νεανικό πρόσωπό τους από αστυνομικούς οι οποίοι μπορεί να «τσεκάρουν» το σημείο. Κρατούν μια μπίρα και έναν σουγιά. Τα εκδιδόμενα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας δεν θα τα ψάξει κανείς. Δεν υπάρχουν για κανέναν.
ΚΙ ΟΜΩΣ, τα λεφτά υπήρχαν για την προστασία αυτών των παιδιών και την ένταξή τους σε οργανωμένες κοινωνικές δράσεις μέχρι να βρουν τον δρόμο τους. Τα ποσά που εστάλησαν στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ασύλληπτα. Επτακόσια ογδόντα εκατομμύρια έχουν φτάσει μέχρι τώρα από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία και άλλες αναπτυγμένες χώρες. Τα περισσότερα δόθηκαν σε κάθε λογής Μ.Κ.Ο που αλωνίζουν ανεξέλεγκτες σε ένα κράτος που ό,τι θέλει ο καθένας κάνει.