«Το νέο μέτωπο ρήξης και αντιπαράθεσης δεν θα είναι στο μέλλον ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς, αλλά ανάμεσα σε νεωτεριστές και αναχρονιστές, μοντέρνους και παρωχημένους, εκείνους που είναι ανοιχτοί σε νέα ρεύματα ιδεών και σε όσους παραμένουν με τα μάτια κλειστά σε όσα συναρπαστικά και καινούργια συμβαίνουν γύρω μας». M’ αυτήν τη φράση ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος απαντά στο ερώτημα των «ΝΕΩΝ»: «Γιατί με τον Γιώργο Παπανδρέου και όχι με τον Κώστα Καραμανλή» .
«Ο Γιώργος Παπανδρέου βλέπει πέρα και πάνω από τα κόμματα του πολιτικού σκηνικού. Φέρνει την ανατροπή της πολιτικής, στοχεύοντας σε νέες εθνικές συναινέσεις με ανοίγματα προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Εισάγει, έτσι, καινούργια πρότυπα πολιτικής διαχείρισης (συμμετοχική δημοκρατία), σμιλεύοντας τη νέα φυσιογνωμία της σύγχρονης πολιτικής αντιπαλότητας», λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος μιλώντας στα «NEA». Ο πρώην υπουργός απαντά με έντονο τρόπο στα ομαδικά πυρά που δέχεται τα τελευταία 24ωρα από τα στελέχη της N.Δ. για την επιλογή του, να συνεργαστεί με τον Γιώργο Παπανδρέου.
«Πολλές από τις αντιδράσεις αυτές ήταν γραφικές. Στελέχη του συντηρητικού χώρου ξεσπάθωσαν εναντίον της κίνησης συνεργασίας φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Κατ’ αρχήν, ήταν έκδηλη η ανησυχία τους για το… μέλλον του σοσιαλισμού στην Ελλάδα!! Με ύφος έντονα επιθετικό προειδοποιούσαν για την αλλοίωση της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ με τη “διάβρωση” του αριστερού του προφίλ!! Δεν εξηγήθηκε, βέβαια, πουθενά πού ακριβώς εδραζόταν η ανησυχία του συντηρητικού χώρου για τον… κλονισμό του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Μέσα στο παράδοξο των σχετικών δηλώσεων προστέθηκε έπειτα από λίγο και η καταγγελία των επιλογών μας ως δήθεν κινήσεων καιροσκοπικών, ενώ την ίδια ώρα και τα ίδια πρόσωπα επέμεναν πως η N.Δ. δεν μας ήθελε λόγω των “ακραίων” πολιτικών μας απόψεων. Αφού δεν μας ήθελε, από πού πηγάζει η ενόχληση για τις επιλογές μας;».
Σε 7 χρόνια, 7 φορές. Πράγματι, η N.Δ. τα τελευταία χρόνια δεν έδειξε καμιά ιδιαίτερη προθυμία να αποκτήσει ξανά στις τάξεις της τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Πριν από 10 χρόνια, όταν εκείνος εγκατέλειψε τη βουλευτική έδρα και τη N.Δ. και έφυγε από την ενεργό πολιτική, έλεγε στους συνομιλητές του ότι αυτή δεν ήταν μια κίνηση τακτικής που θα τον οδηγούσε σε μια πανηγυρική επιστροφή στη Ρηγίλλης, έναν χρόνο αργότερα. Υποστήριξε ότι όπως διαμορφωνόταν εκείνη την περίοδο το πολιτικό σκηνικό, δεν χωρούσε τον ίδιο. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, με την ανάληψη της αρχηγίας της N.Δ. από τον Κώστα Καραμανλή – που ήταν προσωπικός του φίλος – άρχισε πάλι να συζητά το ενδεχόμενο της επανένταξης στη N.Δ. Έτσι, τα επτά χρόνια που είναι πρόεδρος ο κ. K. Καραμανλής, επτά φορές άνοιξε και έκλεισε ξαφνικά το θέμα της επιστροφής. Ένα απρόοπτο γεγονός πάντα «πάγωνε» μια τέτοια προοπτική. Κάτι συνέβαινε στη N.Δ. με το οποίο διαφωνούσε ανοιχτά το πάλαι ποτέ «χρυσό παιδί» του φιλελευθερισμού και έτσι έσπαζαν οι γέφυρες επικοινωνίας. Πρώτα ήταν οι διαγραφές των κυρίων Μάνου, Σουφλιά και Κοντογιαννόπουλου, μετά ήρθαν οι ταυτότητες και μετά αρκετά άλλα μικρά και μεγάλα γεγονότα, που καταδείκνυαν πως η σχέση Ανδρέα Ανδριανόπουλου και N.Δ. είναι μια δύσκολη σχέση. H πραγματικότητα ήταν πως ούτε ο ίδιος επιθυμούσε την επιστροφή του στο μαντρί, αλλά ούτε και ο K. Καραμανλής τον ήθελε πλέον στις τάξεις του κόμματος. Γιατί θα ήταν ένας νέος πονοκέφαλος.
Σαν τον Δον Κιχώτη. Για την κριτική που δέχεται από την Αριστερά, ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος αντιδρά με περισσότερο ήπιο τροπο. Υπήρξε επί πολλά χρόνια ιδεολογικός αντίπαλος αυτού του χώρου, όμως ποτέ δεν μπήκε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις με στελέχη της Αριστεράς. Μάλιστα με κάποιους, όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης που βρίσκονται στην ίδια εκλογική περιφέρεια από την δεκαετία του ’80 αντήλλασσαν απόψεις στα πλαίσια της ιδεολογικής αντιπαράθεσης εκείνης της περιόδου. Για τις επικρίσεις που δέχεται, λέει χαρακτηριστικά:
«Με την ανακοίνωση της δικής μου συνεργασίας και του Στέφανου Μάνου με τον Γιώργο Παπανδρέου, η Αριστερά άρχισε να ξιφουλκεί εναντίον του κυβερνώντος κόμματος επιμένοντας στην επιβεβαίωση δήθεν της “νεοφιλελεύθερης” πολιτικής του. Σε μία χώρα όπου το 67% της οικονομικής δραστηριότητας εξακολουθεί να ελέγχεται από το κράτος, οι ξεδοντιασμένες ιδεολογικά συστοιχίες του κυρίου Κωνσταντόπουλου και της κυρίας Παπαρήγα είναι φανερό πως κινούνται στον δικό τους φανταστικό κόσμο. Σαν τον Δον Κιχώτη, που εφορμούσε εναντίον των ανεμόμυλων της Ανδαλουσίας και οραματιζόταν πως είχε απέναντί του σιδερόφρακτους γίγαντες». Όσο για το πολιτικό μέλλον, δηλώνει ότι είναι αισιόδοξος, υπενθυμίζει ότι συνεργάζεται ως ανεξάρτητη προσωπικότητα και στην περίπτωση που κερδηθούν οι εκλογές και του προταθεί υπουργείο, είναι έτοιμος να το δεχθεί.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “