Η ΦΥΣΗ έχει μία ιδιορρυθμία: καλύπτει πάντα όλα τα κενά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική, η οποία σε σύντομο χρόνο καλύπτει σε όλο το φάσμα του συστήματος τα κενά που αφήνουν κόμματα και πολιτικές κινήσεις που φυλλορροούν και έχουν αδυναμία να παραμείνουν στη σκηνή.
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ: το ΠΑΣΟΚ τώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της πορείας του. Πήγε από τα ψηλά στα χαμηλά, πέρασε από συμπληγάδες, έγινε από μικρό κίνημα αυτοκρατορία, μετά μικρό κόμμα με μεγάλα βάσανα. Σε κάθε περίπτωση, καθόρισε την πορεία της χώρας στη Μεταπολίτευση και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με το μέλλον του. Ή θα κάνει τη διαφορά σε αυτές τις εκλογές, δηλαδή θα πλησιάσει το 10%, ή θα χαθεί από τον χάρτη, όπως τόσα και τόσα κόμματα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, για ποιο ΠΑΣΟΚ μιλάς, τώρα έχουμε τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Σωστά. Ο ιστορικός και κάποτε λαμπερός ήλιος έγινε μια κουκκίδα στη μακέτα κάτω από το νέο σήμα και δίπλα σε κόμματα και κινήσεις που ουδείς αναγνωρίζει το λογότυπό τους με σιγουριά. Ενδεχομένως αυτό θα έπρεπε να γίνει για να φανεί ότι στα αμπάρια του παλιού κραταιού κινήματος χωρούν ακόμη όλοι όσοι συμμερίζονται πάνω-κάτω τις απόψεις της Κεντροαριστεράς. Στην κάλπη θα φανεί αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος. Η αλλαγή των συμβόλων, πάντως, συχνά αποβαίνει μοιραία, γιατί με αυτά ταυτίζονται οι άνθρωποι πιο μεγάλων ηλικιών και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στην πλειοψηφία τους είναι από 50 -και λίγο λέω- και άνω.
ΠΑΜΕ στην ουσία τώρα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη στην πράξη είναι το ΠΑΣΟΚ. Εκείνο έχει τη μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων, εκείνο έχει οργανώσεις με παράδοση και εμπειρία και στο τελευταίο χωριό της χώρας, εκείνο διαθέτει στελέχη πρώτης γραμμής, πολλά από τα οποία είναι μπαρουτοκαπνισμένα. Επομένως, στις προσεχείς εκλογές, όπως κι αν λεγόταν ο νέος φορέας, όποιο σήμα και αν είχε, το ΠΑΣΟΚ θα χάσει ή θα κερδίσει. Οι υπόλοιποι εταίροι του, τι είχαν τι έχασαν, εάν το νέο εγχείρημα συρρικνωθεί ή εξαφανιστεί.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ με το ΠΑΣΟΚ, που μοιραία καλείται να σηκώσει το βάρος, είναι ότι πλέον διαθέτει περισσότερα στελέχη όλων των βαθμίδων απ’ ό,τι ψηφοφόρους. Οι φιλοδοξίες των ανθρώπων του είναι πολλές για να χωρέσουν σε ένα κόμμα του 8%. Τόσο έχει σήμερα. Εγώ ξέρω τουλάχιστον έξι υποψήφιους αρχηγούς και σίγουρα θα υπάρχουν και άλλοι που δεν ξεδιπλώνουν φανερά τη φιλοδοξία τους. Και δεν εννοώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου. Αλλοι είναι οι νέοι εν αναμονή αρχηγοί. Σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και εξηντάρηδες. Απ’ όλα διαθέτει ο μπαξές, σε όλη την ηλικιακή γκάμα. Αυτό είναι και το βασικό αγκάθι. Οι διαφωνίες και οι γκρίνιες δεν είναι ιδεολογικές, όπως εμφανίζονται, ο καβγάς είναι για το πάπλωμα. Μόνο που αυτό είναι μικρό και δεν μεγαλώνει με βεντετισμούς και πασαρέλα των δελφίνων, αλλά με επιστροφή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και, δευτερευόντως, από άλλους χώρους.
ΣΤΙΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ των πασοκτζήδων αθροίζονται τώρα και οι φιλοδοξίες στελεχών της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού -που θέλει και δεν θέλει να μπει στο σχήμα- αλλά και όλων των μικρών κινήσεων που μπαίνει πλέον το όνομά τους στη μαρκίζα, παρότι η προίκα που κουβαλούν είναι μικρή. Οταν σταματήσουν οι σταρ του χώρου να συνομιλούν με τον καθρέφτη τους, τότε ίσως κατανοήσουν κάτι απλό και προφανές: όλες οι ευρωπαϊκές αστικές δημοκρατίες διαθέτουν ένα κόμμα που ονομάζεται τρίτος πόλος. Και ο τρίτος πόλος είναι το κλειδί στον σχηματισμό κυβερνήσεων και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η ΕΛΛΑΔΑ έχει ταλαιπωρηθεί πολλά χρόνια με τον δικομματισμό, πράγματα γνωστά. Στο εξής, οι κυβερνήσεις, όμως, θα στηρίζονται στη συνεργασία τουλάχιστον δύο κομμάτων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έχει κατανοήσει ότι μόνη της η Ν.Δ. θα δυσκολευτεί πολύ, γι’ αυτό κάθε τρεις και λίγο λέει πως ακόμη κι αν είναι αυτοδύναμος θα ζητήσει την αρωγή και άλλων κομμάτων του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ έχει μία και μοναδική ευκαιρία στην επόμενη κάλπη, όποτε και αν στηθεί αυτή. Είτε θα γίνει ο ισχυρός τρίτος πόλος, είτε θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Και τότε, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και της πολιτικής, αυτό το κενό θα το καλύψει ένας νέος χώρος, που θα ιδρύσει ένας χαρισματικός πολιτικός, απαλλαγμένος από τις μιζέριες και τις παθογένειες του παρελθόντος. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, που θα ’λεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος καραδοκεί, ποντάροντας στην εξαφάνιση αυτού του χώρου, για να εδραιωθεί πλήρως στην Κεντροαριστερά.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 09 Ιουλίου 2017.