ΒΟΥΛΩΣΤ’ ΤΟ και φύγε, ήταν η πρώτη αντίδραση πολιτικού στελέχους πρώτης γραμμής στις μπουρδολογίες του Ντάισελμπλουμ. Ο νεαρός Μάριο Ρέντσι βρήκε το επικοινωνιακό όχημα που έψαχνε για να βγει πάλι δυνατά στη σκηνή και να πετύχει το όνειρό του. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική, ήθελε να είναι το αντίπαλον δέος των Χριστιανοδημοκρατών της κεντρικής Ευρώπης. Δεν του βγήκε την πρώτη φορά. Είναι όμως σαραντάρης και σχεδιάζει την αντεπίθεση. Φαίνεται ότι θα εκλεγεί με ευκολία πρόεδρος του κόμματός του και θα βάλει ξανά πλώρη για την πρωθυπουργία.
ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ αμέσως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας με μία μεστή πολιτικά δήλωση, που έλεγε με άλλα λόγια… παράτα μας, ρε φίλε. Του έδειξε και εκείνος την πόρτα της εξόδου από το μεγάλο γραφείο που κατέχει ακόμη και σήμερα, παρά τη μεγάλη ήττα του, στις Βρυξέλλες. Έτσι κι αλλιώς, σε λίγους μήνες θα επέστρεφε στη μίζερη πραγματικότητα που τον οδήγησαν οι ψηφοφόροι του στην Ολλανδία. Τώρα θα φύγει νωρίτερα και ταπεινωμένος. Είναι αδύνατο να παραμείνει. Ο καθένας, άλλωστε, στη δημόσια πορεία του έχει τον επίλογο που του αξίζει.
ΕΛΛΗΝΑΣ ηγέτης-αρχηγός μεγάλου κόμματος ή υπουργός πρώτης γραμμής δεν βρήκε κάτι να πει. Οι μπούρδες του, που δεν λέγονται ούτε στις μπιραρίες του Αμστερνταμ -αφού στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί και οι Ολλανδοί δεν μιλάνε για τα ποτά- είναι προφανές ότι στόχευαν κυρίως τους Ελληνες. Μετά, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Αλλά οι Ελληνες πολιτικοί είναι τζάμπα μάγκες.
ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ τους σκληρούς με τους δανειστές στα κομματικά τους ακροατήρια εντός Ελλάδας, αλλά όταν βγαίνουν από τα σύνορα ακολουθούν πιστά το… αλφαβητάρι που λέει πα-πι το παπί.
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, αξίζουν σοβαρή πολιτική απάντηση τα όσα είπε ένας ανιστόρητος και αποτυχημένος -πλέον- πολιτικός της Ολλανδίας; Προφανώς όχι. Ο πρόεδρος του Eurogroup είναι «πολλά ελαφρύς», όπως θα τον χαρακτήριζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής – ο παλιός. Αυτή ήταν η έκφραση που χρησιμοποιούσε για αυτούς που δεν έπαιρνε στα σοβαρά. Λίγο να είχε διαβάσει παραπάνω Ιστορία εκεί μαζί με τις σπουδές του στο «ΤΕΙ» της Ολλανδίας, θα ήξερε ότι οι ευρωπαϊκές αξίες και τα κεκτημένα, που υποτίθεται ότι εκλήθη να υπερασπίζεται, εδράζονται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και στο ρωμαϊκό δίκαιο. Χωρίς Αθήνα και Ρώμη δεν θα υπήρχε Ευρώπη. Ολοι οι μορφωμένοι Ευρωπαίοι, ιδιαίτερα όσοι έχουν κλασική παιδεία, το γνωρίζουν καλά. Και όπως λέει ένας διαπρεπής Ελληνας καθηγητής στο εξωτερικό, «δεν ξέρω κανέναν τέτοιο που να μην έχει στην καρδιά του την Ελλάδα και να μην αναφέρεται με σεβασμό σε αυτή, σε εκατοντάδες συνέδρια ανά τον κόσμο κάθε χρόνο». Την προσφορά των Ελλήνων κλασικών στο οικοδόμημα του σύγχρονου δυτικού κόσμου την αγνοούν μόνο οι τεχνοκράτες της πλάκας και οι χρηματιστές της συμφοράς, αυτοί που θεωρούν ότι το κέντρο του κόσμου ήταν πάντα τα μεγάλα χρηματιστήρια.
ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ερώτημα είναι πώς έφτασε η Ευρώπη, μετά από 60 χρόνια κοινής πορείας, την οποία σχεδίασαν μεγάλες πολιτικές φιγούρες, να διοικείται από νάνους της πολιτικής, ανόητους και απαίδευτους. Να θυμηθούμε, για να κλάψουμε, ποιοι ήταν οι πρόεδροι της Κομισιόν και γενικώς οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών μετά τον Ντελόρ;
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, ποιος θα τους θυμάται αυτούς σε 10-20 χρόνια; Μονόστηλα της Ιστορίας θα είναι με αρνητικούς τίτλους. Ναι, μόνο που η βασιλεία τους συνέπεσε με τη μεγαλύτερη ελληνική τραγωδία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτοί εκλήθησαν να δώσουν τις συνταγές για τη σωτηρία μας. Και αυτές οι συνταγές ήταν ανάλογες με το πολιτικό τους μπόι.
ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ να πάρουμε ένα μεγάλο μάθημα μετά από οκτώ χρόνια χρεοκοπίας και 3-4 μνημόνια, είναι ότι στο εξής η χώρα πρέπει να κρατάει την τύχη της στα χέρια της. Ούτε ο Ντάισελμπλουμ, ούτε ο ξερόλας Τόμσεν θα είχαν προκύψει στη ζωή μας ως ανθύπατοι-αλαζόνες, εάν το 2009 το πολιτικό μας σύστημα στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα ξεχάσει πράγματι όλους αυτούς, θα είναι όμως πολύ αυστηρός με το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, που είτε έβαλαν το κομματικό τους συμφέρον πάνω το συμφέρον της χώρας, είτε δεν κατάλαβαν το χάος. Η μοίρα της Ελλάδας κρίθηκε σε εκείνη τη μοιραία ψηφοφορία για το πρώτο μνημόνιο. Αν όλοι μαζί αποφάσιζαν να εμφανιστούν στους δανειστές με δικό μας οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, τον οποίο θα εκπονούσαν Ελληνες επιστήμονες που διαπρέπουν σε όλο τον κόσμο και είναι παρασάγγας καλύτεροι από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στο «Χίλτον», τώρα η χώρα θα ήταν ήδη στις αγορές. Δεν θα είχαμε γνωρίσει ποτέ τους εξυπνάκιες. Τώρα θα τους λουζόμαστε εμείς, τα παιδιά μας και τα δισέγγονά μας. Τους ίδιους και τους αντικαταστάτες τους – που ίσως είναι χειρότεροι. Ηταν επιλογή μας.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 02 Απριλίου 2017.