Ο ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα από την πρώτη στιγμή. Πήρε το σκάφος από τον Βαρουφάκη σφηνωμένο στα βράχια και κατάφερε σιγά-σιγά να το επαναφέρει, με πολλά λάθη, σε ορθή πορεία. Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με αλλά λόγια. Κινείται αθόρυβα και χωρίς φανφάρες. Παίρνει και βάρη που δεν του αναλογούν, όπως η επιστολή μετάνοιας για τους μποναμάδες του πρωθυπουργού. Μοιάζει συχνά σαν να είναι από άλλον κόσμο, εκτός πραγματικότητας, και δίνει τροφή στη σάτιρα όταν θυμώνει και τα ελληνικά του γίνονται ακόμη χειρότερα. Στην πραγματικότητα είναι ένας ευφυής, καλοσπουδασμένος Λονδρέζος, αστός και κοσμοπολίτης. Καμία σχέση βιωματική δεν έχει με τον κόσμο που θέλει να εκπροσωπεί. Το παλεύει όμως. Μην ξεχνάμε ότι είναι ο αρχηγός της αριστερής τάσης των «53»του ΣΥΡΙΖΑ. Το μήνυμά του στον Σόιμπλε με τη φράση «πρόσεχε τι εύχεσαι» ήταν έξυπνο. Είναι δεκάδες οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο που τρομάζουν με το ενδεχόμενο να αρχίσει -έστω από μια οικονομικά αδιάφορη χώρα, όπως η Ελλάδα- το ξήλωμα του πουλόβερ. Το διπλό νόμισμα σε χώρα του ευρώ είναι αχαρτογράφητα νερά. Μέχρι εδώ, καλά. Ρίξαμε μια πιστολιά ακόμη στον κακό του παραμυθιού, μέσα στο οποίο ζούμε χρόνια τώρα. Σ’ αυτό που λέει ότι από ζήλια και φθόνο, κάποιοι με σχέδιο γονάτισαν τη χώρα για να τη λεηλατήσουν. Το ευφυολόγημα Τσακαλώτου, ωστόσο, ήταν απολύτως ενταγμένο στην εκλογική στρατηγική του Μαξίμου.
Ο ΑΛΕΞΗΣ Τσίπρας στήνει μέρα με τη μέρα σκηνικό ρήξης. Μια τακτική που του ταιριάζει. Δεν έχει αποφασίσει αν θα πάει σε εκλογές τον Μάρτιο, τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο. Αργότερα αποκλείεται. Μέχρι τώρα, με συγκρούσεις και εχθρούς πραγματικούς ή φανταστικούς, κέρδισε όλες τις εκλογικές μάχες στο κόμμα του και την κοινωνία. Για τη νέα μεγάλη σύγκρουση των επόμενων εθνικών εκλογών, που θα είναι η μητέρα των μαχών για τον ίδιο, βρήκε τους εχθρούς. Εύκολο ήταν. Ποιοι είναι οι πιο αντιπαθείς στους Έλληνες; Ο Τόμσεν και ο Σόιμπλε. Έβαλε τις φωτογραφίες τους στον τοίχο και τους πετάει βελάκια κάθε μέρα. Από κοντά οι υπουργοί του πλειοδοτούν, οι ψηφοφόροι του χειροκροτούν και στην πλειονότητα των πολιτών είμαι σίγουρος πως ακόμη και εάν δεν θέλει πια τον Τσίπρα, της αρέσει το κυνήγι των κακών. Εδώ κρύβεται η μεγάλη παγίδα. Εκφραζόμαστε με το θυμικό. Έτσι, βλέπουμε το τυρί και μας ξεφεύγει η φάκα. Βρίζουμε τον Τόμσεν γιατί θέλουμε να φύγει το ανάλγητο ΔΝΤ. Σωστά; Σκληρό το Ταμείο, αντιπαθής στην ελληνική κοινωνία και ξινός ο Τόμσεν. Μόνο που τώρα χρειαζόμαστε κι αυτόν και τη Λαγκάρντ περισσότερο από ποτέ. Οι 3 από τις 4 απαιτήσεις είναι τα δικά μας αιτήματα.
ΠΡΩΤΟΝ, να μειωθεί το πλεόνασμα από 3,5% σε 1,5% και, δεύτερον, να διευθετηθεί το χρέος. Αλλά και η τρίτη απαίτησή τους που μας εξοργίζει, είναι δυστυχώς σωστή. Μιλούν για αφορολόγητο μέχρι 5.000, γιατί μετά από 8 χρόνια χρεοκοπίας συνεχίζει να πληρώνει φόρους μόλις 33% των Ελλήνων. Κυρίως μισθωτοί συνταξιούχοι. Επιστήμονες, εργατοτεχνίτες και ελεύθεροι επαγγελματίες στην πλειοψηφία τους φοροδιαφεύγουν. Οι περισσότεροι δηλώνουν εισόδημα κάτω απo 10.000. Άρα, βάζει το Ταμείο τον πήχυ χαμηλά, μήπως και τους στριμώξει. Παράλογο; Προφανώς, όχι. Παράλογη είναι μόνο η αξίωσή τους για νέα μείωση στις κύριες συντάξεις. Μέτρο όμως που δεν θα χρειαστεί αν λυθεί το προηγούμενο -δηλαδή διευρυνθεί η φορολογική βάση. Τόσο απλά.
ΟΣΟ ΓΙΑ τον άλλο μεγάλο εχθρό μας, τον Σόιμπλε, αυτός επιμένει σταθερά για επιστροφή στη δραχμή. Είναι στόχος του η μικρή ευρωζώνη και θα παλέψει γι’ αυτό μέχρι τέλους. Όσο μάλιστα πλησιάζουν οι εκλογές στη χώρα του, θα γίνεται πιο ανυπόφορος. Οι προσωπικές επιθέσεις όμως εναντίον και οι παντός είδους υπαινιγμοί για τον ψυχισμό του, εξαγριώνουν τους Γερμανούς και οδηγούν τη Μέρκελ να ταυτιστεί μαζί του. Είναι δημοφιλής, δυστυχώς, στους συντηρητικούς Γερμανούς και είναι παράλληλα ο εκφραστής της επιχειρηματικής ελίτ. Η καγκελάριος, για να κερδίσει τις εκλογές, είναι υποχρεωμένη να τον υπερασπίζεται. Το είπε, άλλωστε, ξεκάθαρα. Όταν βρίζετε τον Σόιμπλε, είναι σαν να βρίζετε εμένα. Μέσα σ’ αυτό το προεκλογικό πανηγύρι που στήθηκε νωρίς, απορώ αν κανείς έχει την ψυχραιμία να κάνει τον σχεδιασμό των συμμαχιών που έχει ανάγκη η χώρα για να σταθεί όρθια το 2017. Ομπάμα δεν υπάρχει. Ολάντ και Ρέντσι, επίσης. Αν κάτι πάει στραβά σε Γαλλία και Ιταλία, η μοναδική σύμμαχός μας θα είναι η Αγκελα Μέρκελ. Αυτό είναι και το πιθανότερο. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 01 Ιανουαρίου 2017.