Με κοστούμι και γραβάτα

ΣΕ ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις, και τις καλές και τις κακές από το 1974 και μετά, πάντα υπήρχαν τρεις-τέσσερις υπουργοί ευρύτερης αποδοχής. Το σύνολο του πολιτικού συστήματος τους εκτιμούσε, τους έπαιρνε στα σοβαρά και συνομιλούσε μαζί τους κάθε φορά που τα πράγματα ήταν δύσκολα. Και επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ τούς αρέσει πολύ να ταυτίζονται με την πρώτη περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου, ας θυμηθούμε ποιος ήταν στην προεδρία της Βουλής και ποιοι ήταν στα κεντρικά υπουργεία, στην κυβέρνηση του 1981. Δίπλα στα παιδιά με τα ζιβάγκο και τα μουστάκια ήταν άνθρωποι κεντρογενείς, μετριοπαθείς με κοστούμι και γραβάτα, οι οποίοι συχνά κινούνταν σε αντίθετη πορεία με το κόμμα και ας εμφανίζονταν ότι ταυτίζονται. Και δεξί χέρι του πρωθυπουργού ο Αντώνης Λιβάνης, που ακόμη και τις μαύρες ημέρες του 1989 κρατούσε ανοιχτό το παράθυρο της επικοινωνίας με τους αντιπάλους.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Τσίπρα το έχει χάσει. Δεν υπάρχουν στην κυβέρνηση πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής. Ακόμη και εκείνοι που είναι ικανοί δεν έχουν την καλή μαρτυρία έξω από τα τείχη της Κουμουνδούρου.

Είναι προφανές ότι με αυτή τη σύνθεση η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει μακριά. Βγάζει-δεν βγάζει τον χειμώνα – ιδιαίτερα μετά το αδιανόητο φιάσκο με τα βοσκοτόπια. Ενδεχομένως για την έξαλλη περίοδο Βαρουφάκη αυτό το σχήμα να ήταν ό,τι έπρεπε. Οι ψηφοφόροι τους ζούσαν σε ένα παράλληλο σύμπαν, με την προσδοκία της μεγάλης ανατροπής που θα οδηγούσε στην αποδέσμευση από την τρόικα και την κατάργηση των μνημονιακών νόμων. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός, για ν’ αποφύγει την τραγωδία, πέρασε στη σωστή πλευρά της ιστορίας με επώδυνους όρους, αυτά που υποσχέθηκε είναι αδύνατο να εφαρμοστούν με τα ίδια πρόσωπα στις θέσεις-κλειδιά.

ΕΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ το εννοεί ότι η εκλογολαγνεία τέλειωσε και έχει αποφασίσει να κυβερνήσει χωρίς αιφνιδιασμούς, ο σαρωτικός ανασχηματισμός πρέπει να γίνει αύριο. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει την ωρίμανση των κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Μια δουλειά που δεν την πιστεύεις, ακόμη και αν την κάνεις με επιμέλεια, θα την κανείς μισή. Εάν δεν είσαι και επιμελής, όπως συμβαίνει συχνά, τότε τα κάνεις όλα λάθος. Και τα μικρά και τα μεγάλα. Τα προβλήματα που έχουν αθροιστεί είναι πολλά και η άμεση επίλυσή τους απαιτεί ευέλικτους χειρισμούς από πρακτικούς ανθρώπους που δεν παγιδεύονται σε ιδεοληψίες και κολλήματα.

Δηλαδή, πόσο αριστερός πρέπει να είναι κάποιος για να καταλάβει ότι το σύστημα υγείας είναι ανύπαρκτο και ταπεινωτικό για τους ασθενείς;

ΠΟΣΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ πρέπει να είναι κάποιος για να καταλάβει ότι η ανάπτυξη θα έρθει από εκατοντάδες μικρές πρωτοβουλίες στην Αθήνα και την περιφέρεια και αυτό δεν γίνεται χωρίς σχέδιο δράσης;

ΠΟΣΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ πρέπει να είναι κάποιος για να καταλάβει ότι το σύνθετο, πολυδαίδαλο και πανάκριβο φορολογικό σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει τον στόχο του;

ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να καταλάβεις, πλέον, ότι ποτέ δεν θα μπουν στα ταμεία του κράτους τα λεφτά που τζόγαραν οι νέοι καναλάρχες.

Θα πείτε, και ποιους θα βάλει στη νέα κυβέρνηση; Ολα τα όπλα του ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατέθεσε από την πρώτη στιγμή στο τραπέζι. Αυτά είναι τα στελέχη του. Δεν έχει άλλες δεξαμενές να αντλήσει πρόσωπα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν έχει δικές του δεξαμενές. Οι συνθήκες, λοιπόν, επιβάλλουν πρώτα συγγνώμη -για πολλά- και μετά υπερβάσεις.

Εδώ που φθάσαμε, τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα και οι άνθρωποι που θα τα διαχειριστούν πρέπει να είναι πρωτίστως ικανοί και μετά κόκκινοι, πράσινοι και μπλε. Κανέναν δεν ενδιαφέρει η κομματική ταυτότητα εκείνων που θα βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ η στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει το άνοιγμα που ονειρεύεται. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με δεξιότητες, έτοιμοι να βάλουν πλάτη για να μπει το τρένο ξανά στις ράγες. Με την προϋπόθεση το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου να ανοίξει τους ορίζοντές του. Η οπτική που βλέπει μέχρι τώρα τα πράγματα είναι πολύ στενή. Ξεκινάει από την ιδρυτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει στο λεγόμενο ιστορικό ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό κάθε φορά μπλοκάρει το σύστημα του Μαξίμου και περιστρέφεται γύρω από τα ίδια τρία πρόσωπα, της ίδιας ιδεολογικής τάσης, που είναι και δεν είναι ΠΑΣΟΚ, που είναι και δεν είναι παπανδρεϊκοί, που είναι και δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΛΙΣΤΑ που θα γράψουν οι άνθρωποι του πρωθυπουργού πρέπει να απαντά στο ερώτημα ποιοι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Εάν πρώτη προϋπόθεση είναι η ικανότητα, η λύση θα βρεθεί και σύντομα. Έτσι κι αλλιώς, στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, μάθαμε ένα πράγμα καλά. Αριστερές και δεξιές πολιτικές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν πολιτικές λογικές και παράλογες. Και πίσω απ’ αυτές άνθρωποι που δημιουργούν προβλήματα και άνθρωποι που τα λύνουν.

To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2016.