Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΛΑΝΤ κάθε φορά που βλέπει τον Αλέξη Τσίπρα ξεπερνά στη διαχυτικότητα και τον Γιουνκέρ. Το είδαμε στην Αθήνα στη συνάντηση των ηγετών του Νότου, τον είδαμε και πριν από έναν μήνα στο Παρίσι, όπου, με μια θερμή αγκαλιά, τον καλωσόρισε στα φανταχτερά σαλόνια της σοσιαλδημοκρατίας. Έξω η κυβέρνηση πάει καλά.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ φλερτ που δέχεται ο πρωθυπουργός από τους ξένους ηγέτες έχει δεκαετίες να το ζήσει Έλληνας πολιτικός. Δείτε τι συμβαίνει: οι Αμερικανοί ήθελαν τον Αλέξη Τσίπρα καιρό πριν εκλεγεί. Από το καλοκαίρι του 2012 είχαν ποντάρει πάνω του. Σταθερό δόγμα τους είναι ότι η Ελλάδα, κάθε τόσο, χρειάζεται μια κυβέρνηση με αριστερή ρητορική, για να ανοίγει το καπάκι και να φεύγουν οι ατμοί από το καζάνι. Εγκαίρως έδειξαν ενδιαφέρον για τον τρόπο που πολιτεύεται και επικοινωνεί με τα λαϊκά στρώματα ο νεαρός ηγέτης, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις που είχαν στα συρτάρια τους από τους ανθρώπους τους στην Αθήνα. Η στήριξη των Αμερικανών στην κυβέρνηση έγινε παγκοσμίως γνωστή πέρυσι το καλοκαίρι στις Βρυξέλλες. Η χώρα βγήκε από το πηγάδι κυρίως λόγω της πίεσης του Ομπάμα και του Κλίντον και όλα αυτά δεν έγιναν κρυφά, ήταν ολοφάνερα σε όλους.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ η καγκελάριος Μέρκελ, στην πρώτη συνάντησή της με τον Έλληνα πρωθυπουργό αμέσως μετά την εκλογή του, έδειχνε ανακουφισμένη. Πίστευε ότι είχε απαλλαγεί από τη μόνιμη πίεση της Ν.Δ. με το επιχείρημα: βοηθήστε μας γιατί θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και όλοι οι ομοϊδεάτες της, με τη βεβαιότητα ότι σύντομα μια αριστερή κυβέρνηση θα πάρει το κόστος των μνημονίων και της λιτότητας που μέχρι τότε εθεωρείτο ιδεολόγημα και εμμονή της Κεντροδεξιάς. Εδώ υπήρξαν ατυχίες, γιατί ακολούθησε ο εξάμηνος τυφώνας Βαρουφάκη, που τίναξε τη σχέση της νέας κυβέρνησης με τους Γερμανούς στον αέρα και μετέτρεψε τη συμπάθεια της πρώτης στιγμής σε οργή. Τώρα είναι όλα αλλιώς.
ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ αισθάνεται πολύ άνετα και ενοχλείται όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάει εκλογές, καθώς βλέπει ότι Αθήνα περνάει με ευκολία όλες τις μνημονιακές υποχρεώσεις της από το Κοινοβούλιο, χωρίς κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις στους δρόμους. Στην παρέα των θερμών υποστηρικτών της παραμονής του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία αθροίζεται πλέον και ο Ιταλός πρωθυπουργός. Οχι, δεν ήταν από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυος με την αριστερή κυβέρνηση της Αθήνας, όπως πολλοί νομίζουν. Είχε ενοχληθεί με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες της Κουμουνδούρου να ηγηθεί της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς και να δημιουργήσει κίνημα εναντίον των σκληρών του Βορρά. Ηθελε να είναι εκείνος ο πρωταγωνιστής των όποιων εξελίξεων στον Νότο. Μην ξεχνάμε ότι είναι επίσης νέος, χαρισματικός, με αριστερή ρητορική και με το πλεονέκτημα να ηγείται μιας μεγάλης χώρας. Αυτή την πρωτοκαθεδρία δεν θα την έδινε ποτέ στον Ελληνα πρωθυπουργό. Τώρα που κατάλαβε, ενάμιση χρόνο μετά, ότι ο θρόνος του δεν απειλείται, είναι όλα μέλι-γάλα.
ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ δεν έχει βρεθεί ακόμη ο νέος ισχυρός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση διατηρεί αποστάσεις ασφαλείας από τους Podemos, καθώς δεν τους χρειάζεται πια. Όμως, δεν έχει ακόμη δημιουργήσει προϋποθέσεις για προσέγγιση με το ανερχόμενο σοσιαλιστικό κόμμα.
Αυτή είναι μια πλευρά του λόφου. Χωρίς αμφιβολία, την αποδοχή της κυβέρνησης εκτός συνόρων την εξασφάλισε προσωπικά ο πρωθυπουργός. Οσο κι αν δεν θέλουν να το ακούνε αυτό στη Νέα Δημοκρατία, στο Ποτάμι και στο ΠΑΣΟΚ, η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δημιουργεί ακόμη προσδοκίες στους ξένους ότι θα φέρει βόλτα όλη την Κεντροαριστερά.
Σ’ΑΥΤΟ, ΤΩΡΑ, εάν προσθέσει κανείς την ανάγκη των σοσιαλιστών να αυγατίσουν την ομάδα τους (επομένως και την επιρροή τους), είναι προφανές γιατί οι κεντροαριστεροί ηγέτες της Ευρώπης κάνουν κάθε προσπάθεια να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Στο εσωτερικό της χώρας, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι μισοί στην Κουμουνδούρου ακούνε για Ευρωπαίους σοσιαλιστές και παθαίνουν αλλεργία και υπόλοιποι έχουνε μείνει ακόμη κολλημένοι στα κινήματα πολιτών παλαιάς κοπής.
ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ κόμμα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Τώρα είναι η στιγμή η ηγετική ομάδα του Μαξίμου να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Είτε θα προχωρήσει σε δεύτερο κύμα επώδυνων εκκαθαρίσεων και θα επιχειρήσει να καταλάβει τον χώρο της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία, είτε θα προκαλέσει εκλογές και θα επιστρέψει στην αντιπολίτευση συρρικνωμένο με τα «γενετικά» του χαρακτηριστικά. Τίποτε από τα δύο δεν απλό. Και οι δύο επιλογές είναι δύσκολες. Κανείς όμως δεν κατάφερε για πολύ καιρό να πατάει σε δύο βάρκες, γιατί στη μέση είναι ο βυθός.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2016.