ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της Κεντροαριστεράς κάθε φορά που ακούει για πρωτοβουλίες ανασύνταξης και συνένωσης του ιδεολογικού του χώρου γελάει και σχολιάζει σκωπτικά. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι οι σύντροφοί του μιλούν πολύ, ατελείωτες ώρες. Ετσι, όταν καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι 10 άτομα, μετά από μια χαοτική συζήτηση, καταλήγουν να έχουν 11 απόψεις! Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί. Και όταν στο τέλος εκλέξουν κάποιον στην ηγεσία, την επόμενη του πετούν πέτρες. Χωρίς αμφιβολία, αυτήν την ώρα περισσότερο από ποτέ η χώρα έχει ανάγκη τη δημιουργία ενός ισχυρού τρίτου πόλου. Ενός κόμματος-σφήνα στους δυο μονομάχους που στήνουν ξανά σκηνικό ακραίας πόλωσης, με όπλα της δεκαετίας του ’90. Αναζητείται ρυθμιστής που θα μπορεί να συνομιλήσει την προηγούμενη και επόμενη μέρα και με τους δύο μεγάλους και να συγκυβερνήσει αν χρειαστεί. Οπως ακριβώς συμβαίνει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Στη μικρή Ελλάδα, όμως, που η πλειοψηφία της φλερτάρει πάντα με το άσπρο-μαύρο, η πρωτοβουλία κοινής πορείας του μεσαίου χώρου πέφτει πάλι στο κενό. Κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν παίζει με ανοιχτά χαρτιά. Όλοι έχουν κρυφούς άσους, όλοι βάζουν αστερίσκους, όλοι θέλουν αξιώματα. Και κάνουν πως δεν βλέπουν ότι το Ποτάμι λεηλατείται από τη νέα Κεντροδεξιά του Μητσοτάκη, ενώ το ΠΑΣΟΚ με το καρότο της εξουσίας ετοιμάζεται να το κάνει μια χαψιά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Real News» την Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2016.