ΕΠΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ άκουγα στο στενό μου περιβάλλον το παραμύθι του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς που δεν της δόθηκε η ευκαιρία να το ξεδιπλώσει. Μπορεί να μην πείσθηκα ποτέ για το άλλο μοντέλο ζωής έξω από τον δυτικό κόσμο, είχα όμως ελπίδα ότι στην αθέατη πλευρά του λόφου ίσως υπήρχε μία πιο έντιμη στάση στη διαχείριση της πολιτικής. Χρειάστηκαν 5 μήνες για να βγω από την πλάνη.
Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά είτε κοροϊδεύει, όπως λέει το ΚΚΕ, πολλά στελέχη της μοιάζουν -στην κακή τους εκδοχή μάλιστα- με εκείνους στους οποίους πετούσαν πέτρες τόσα χρόνια. Το κυβερνών κόμμα ακύρωσε με τη μία τα ηθικά πλεονεκτήματα που υπήρχαν έστω και στις φαντασιώσεις πολλών. Η αρχή έγινε με τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα. Οι βουλευτές γύρισαν την πλάτη στον πρωθυπουργό που τους παρακάλεσε να μην κάνουν χρήση. Μετά έπεσαν με τα μούτρα στο βόλεμα κολλητών και φίλων σε θέσεις παντός είδους. Ακόμη και τα διοικητικά συμβούλια με 70 ευρώ τον μήνα άλλαξαν στο άψε-σβήσε. Κανονικά ρουσφέτια. Τώρα οι «αντιμνημονιακοί» διατηρούν τις έδρες τους με την ψήφο του Άδωνη Γεωργιάδη. Και πετούν στα μούτρα του αρχηγού, που τους έφερε στην κορυφή, το «σύμφωνο τιμής» στο οποίο υπογράφουν ότι θα παραδώσουν την έδρα τους αν διαφωνήσουν με την πλειοψηφία. Έτσι, σέρνουν τη διαλυμένη χώρα ξανά σε εκλογές για να συνεχίσουν να έχουν ρόλο.
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Real News» την Κυριακή, 26 Ιουλίου 2015.